شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)–|| در یک تفسیر ساده ظاهری می توان روابط‌عمومی را به دو بخش “روابط” یعنی ارتباطات و “عمومی” یعنی همگانی و جمعی قسمت نمود که هر دو بخش دارای مفاهیم کامل و فراگیری در حوزه اجتماع بوده و می تواند بخودی خود معنا و مفهوم عمیق را از محتوای خویش به مخاطبین ارجاع نموده و از آن نیز بهره کامل دریافت گردد.
اما این بار این معنا و مفهوم عنوان “روابط‌عمومی” در طی مسیری از مرکز کشور به سمت غرب آن به شکلی عملی و میدانی تفسیر شد که بیان آن خالی از لطف نیست؛ چرا که می تواند دریافت “روابط‌عمومی” دارای چنان ظرفیت نفوذپذیری در جامعه بوده که با تلاقی در یک فرهنگ می تواند در ماهیت درونی آن جامعه رخنه کرده تا آنجا که براحتی با عبور از آن منطقه قابل درک و ملموس در احوال مخاطبین آنجا باشد.
در طی طریق به سمت مناطق مرز نشین غرب کشور هر چند به دیده چشم می توان محدودیت های امکاناتی و عدم توجه کافی بدان مناطق را به سهولت دریافت اما گستره و عمق رو به فزونی “روابط‌عمومی” را نیز می توان درک و به شکل اعجاب انگیزی حس کرد تا بدان جا که خود را غرق در اجتماع شایسته ی حاکمیه غریب آن خطه دیده و باور نموده که نه تنها تاکنون از ایشان بدور نبوده اید بلکه انگار سالیان سال در کنارشان هم زیستی داشته و با آنان در معاشرت نزدیک بوده اید.
قدرت والای “روابط” در عرصه ارتباطی مردمان خطه ی غرب کشور چنان فراگیر و وسیع بوده که هر رهگذری را مجذوب خویش کرده و بعید دانسته کسی که حتی از این عرصه بدور باشد، اسیر در چنگال این روابط و ارتباط عمیق و جذاب مردمان نیک این سرزمین نگردد. ارتباطی همراه با نفوذپذیری عمیق و دارای چنان احساس و ادراکی که هر مخاطبی را به تمجید از آن به کلام وادار ساخته و هر زبانی را از عدم نکوهش آن ناتوان ساخته و این شگفتانه را به مثال تحفه ی از آن به یادگار به دیار خویش بوده و مانا می سازد.
حال آن که این قدرت ایجاد روابط در یک نفر، یک گروه، اهالی یک شهر یا یک منطقه نبوده و جامعه ی گسترده از آن و به جرأت می توان گفت سینه به سینه این فرهنگ گسترانیده شده و در ماهیت وجودی تک تک این مردمان نهادینه گشته و جنبه ی “عمومی” به خود گرفته تا به معنای واقعی تلقی “روابط‌عمومی” در سادگی کلام و به نوعی میدان محور اجابت گردد.
بی شک در جستجوی این دست اکتشافات اجتماعی در باب ” روابط‌عمومی” در وسعت مهین پهناورمان کم نیست جوامعی که در حصاری از محدودیت ها به افق بالندگی “روابط‌عمومی” رسیده اند، اما بایست در باب آنان کنکاش نموده و پس از یافتن آن ها در برجسته نمودن و نیز درس یابی از چنین عرصه های که به صورت طبیعی رشد یافته اند و چنین زیبا خود نمایی می نمایند، از دریچه تخصص و دریافت مبانی ایجادی آن ورود کرده تا به اعجازهای حیرت آور آن دست یابیم.
|
||||
