شبکه اطلاعرسانی روابطعمومی ایران (شارا) || شخصی بنام پاتریک استوکس (Patrick Stokes)؛ مدرس فلسفه در دانشگاه دیکین (Deakin) استرالیاست. او اولین جلسه کلاسهاشرو اینطور شروع میکنه: احتمالاً شما هم جمله “هر کسی حق داره نظری داشته باشه و اظهارش کنه”رو شنیدین. اما تو این کلاس حق ندارین نظر خودتون رو داشته باشین. فقط حق دارید چیزی بگین که بتونین اونرو استدلال کنین.
از نظر این مدرس فلسفه “من حق دارم نظر خودمرو داشته باشم” برای محافظت از باورهاییه که باید کنارشون بذاریم.
در دنیای واقعی ما مجبوریم درباره مواردی توافق کنیم، به موضوعاتی مثل سقط جنین، نژاد پرستی و مواردی از این دست فکر کنین. حالا اگه ما بخوایم به باور این افراد هم احترام بذاریم چه اتفاقی میفته؟ باعث یه برابری کاذب بین آدمهای متخصص و غیرمتخصص میشیم. نظر کسی که سالها درباره یه موضوع تحقیق و پژوهش کرده با کسی که اطلاعی تویاون حوزه نداره نمیتونه برابر باشه.
فرض کنید تو این موضوعات هر کسی بخواد طبق باور خودش عمل کنه، چه درگیریها و مشکلاتی در جامعه پدیدار میشه. اینجاست که دیگه “نظر هر کس محترمه” جوابگو نیست.
ما با احترام گذاشتن به شکل یکسان به این باورها باعث میشیم نظراتی که ممکنه آسیبزا هم باشن رشد و در جامعه بروز پیدا کنن.
موضوع قضاوت کردن نیز، متمدنانهترین رفتاری است که انسان میتواند از خود بروز دهد؛ این قضاوت یا به ابرام و تأیید یک پدیده انسانی میانجامد -و شما را در مسیر رشد قرار میدهد- یا به نقض آن؛ -و از مسیر انحطاط دورتان میدارد-.
سکوت در برابر پدیدههای ناپسند یا ناخوشایند، به این بهانه که آنها را قضاوت نکرده باشیم، مشارکت در یک جنایت علیه خود و جامعه انسانیمان به شمار میرود.
پس دقیقاً به همین خاطره است که میگویند “قضاوت نکنیم” جمله درستی نیست. مغز انسان با قضاوت کردن ارزش چیزهای مختلف رو میفهمه. ما دو چیز متفاوترو با هم میسنجیم و بعد از قضاوت، نتیجه میگیریم کدوم بهتره. پس بدون این کار هرگز ارزش ایده و باورهای مختلفرو متوجه نمیشیم و نمیتونیم خوبی و بدی رو تشخیص بدیم.
پروین خُدادادی حد�’ادان
دکتری علوم ارتباطات
انتهای پیام/
|
نظر بدهید