اردیبهشت ماه در جمهوری اسلامی ایران به نام “روز روابط عمومی” نامگذاری شده است و امسال برای هشتمین سال ” روز روابط عمومی ” را در کشور عزیزمان تجربه خواهیم کرد.
فراموش نمی کنم که در سال ۸۲ در جمع اعضای دبیرخانه “شورای فرهنگ عمومی کشور” وقتی از ناگذاری یک روز به نام ” روز روابط عمومی ” دفاع می کردم، توسعه فرهنگ روابط عمومی در بین مردم و ارتقای جایگاه آن در سازمانها برای پاسخگویی و خدمت بهینه به مردم را، دلیل این نامگذاری عنوان کردم.
متأسفانه طی سالهای گذشته به دلیل گرایش دولت به اطلاع رسانی و عدم توجه به امر تولی گری این حرفه از یکسو و نبود وفاق حرفه ای در بین تشکل ها و موسسات فعال در این زمینه، ” روز روابط عمومی ” تنها یک نام بود!
سه سال پیش طی نامه ای به انجمن ها، موسسات و دبیرخانه ها فعال در این زمینه و نیز دبیرخانه شورای اطلاع رسانی دولت، خواستار تشکیل ستاد مشترکی برای برگزاری این روز شدم، ولی به غیر از دبیرخانه همایش روابط عمومی الکترونیک، پاسخ مثبتی دریافت نکردم.
امسال از یکسو دبیرخانه مذکور رأساً “هفته روابط عمومی” اعلام کرده و ستاد برگزاری هفته را صرفاً با همراهی دبیرخانه کنفرانس روابط عمومی و صنعت تشکیل کرده و از طرف موسسه کارگزار روابط عمومی نیز ظاهراً با همراهی “انجمن متخصصان روابط عمومی”، مراسم “روز ملی روابط عمومی” در تالار وحدت برگزار می شود.
در این میان، هیچ یک از موسسات، انجمن و دبیرخانه های یاد شده، “دبیرخانه سمپوزیوم بین المللی روابط عمومی” و “موسسه فرهنگی روابط عمومی آرمان” “پیشنهاددهنده رسمی و دفاع کننده در “شورای فرهنگ عمومی کشور” را در این تصمیم، دخالت ندادند.
با این اقدام، آیا این روش بر وفاق حرفه ای می افزاید یا تنش را افزایش خواهد داد ؟
آیا بهتر نبود این دوستان، حداقل طی دعوتنامه ای، سایر فعالان این حرفه را نیز در این زمینه دعوت می کردند تا شاهد این تفرق در گرامیداشت ” روز روابط عمومی ” نمی شدیم ؟
به راستی دردناک است که قدمت و اولویت ها نادیده انگاشته شده و منیت ها به مصادره ” روز روابط عمومی ” تبدیل می شود و این رویه، بی تردید وفاق حرفه ای را به فرجامی سراب گونه سوق داده و آن را تهدید خواهد کرد.
|
|||