در بررسی وضعیت روابط‌عمومی در ایران، یکی از مسائل برجسته، انتخاب مدیران روابط‌عمومی است که ممکن است به طور متناوب از حوزه‌ای به حوزه دیگر جابه‌جا شوند. این جابه‌جایی‌ها و انتصابات بی‌برنامه، مشکلات و چالش‌هایی را به دنبال دارد که به وضوح در سیاست‌ها و ساختارهای اجرایی کشور نمایان می‌شود.
یکی از مباحث اصلی در این زمینه، علاقه و تمایل برخی افراد به سمت‌های روابط‌عمومی است. برای مثال، انتخاب مدیران روابط‌عمومی که سابقه کاری در بخش‌های مختلف دارند، نشان‌دهنده این است که متولی مشخص و کارآمدی برای تعریف و تفکیک وظایف تخصصی در این حوزه وجود ندارد. این امر به نوبه خود منجر به بروز مشکلاتی در ساختار روابط‌عمومی کشور می‌شود.
در کشورهایی که ساختارهای دولتی و خصوصی پیشرفته‌تری دارند، روابط‌عمومی به عنوان یک بخش کلیدی و تخصصی شناخته می‌شود که نیازمند مدیران با دانش و تجربه در زمینه‌های خاص خود است.
به عنوان مثال، مدیر روابط‌عمومی یک وزارتخانه اقتصادی باید دارای تخصص و تجربه در مسائل اقتصادی و روابط اقتصادی بین‌المللی باشد، در حالی که مدیر روابط‌عمومی در حوزه فرهنگی باید توانایی‌های ویژه‌ای در زمینه فرهنگ و هنر داشته باشد.
در ایران، با این حال، این تخصص‌گرایی چندان رعایت نمی‌شود و مدیران روابط‌عمومی از یک حوزه به حوزه دیگر جابه‌جا می‌شوند، بدون آنکه توجهی به نیازهای تخصصی هر حوزه خاص داشته باشند. این وضعیت باعث می‌شود که افراد با علاقه به سمت‌های روابط‌عمومی، بدون در نظر گرفتن تخصص‌های لازم، به راحتی در این سمت‌ها قرار گیرند و عملاً به ایجاد ناهماهنگی‌ها و مشکلات در این بخش دامن بزنند.
از سوی دیگر، این جابه‌جایی‌ها و انتصابات بی‌برنامه می‌تواند به نارضایتی عمومی و انتقاد از دولت منجر شود. برای مثال، در پی انتصابات اخیر در برخی بنیادها، برخی انتقادات به این شکل بیان شده است که این انتصابات به نوعی دهن‌کجی به رأی مردم و نشان‌دهنده سوءمدیریت در انتخاب مدیران است. این نگرش، بخشی از مشکلات بزرگ‌تر در روابط‌عمومی کشور است که باید به آن توجه شود.
برای رفع این مشکلات، نیاز است که یک چارچوب روشن و استاندارد برای انتخاب مدیران روابط‌عمومی در نظر گرفته شود. این چارچوب باید شامل تعیین و تربیت متخصصان روابط‌عمومی برای حوزه‌های مختلف باشد تا هر بخش بتواند از توانمندی‌های مناسب و متناسب با نیازهای خود بهره‌مند شود.
همچنین، ایجاد یک نهاد متولی برای نظارت بر انتخاب مدیران و آموزش تخصصی در حوزه روابط‌عمومی می‌تواند به بهبود وضعیت موجود کمک کند و از بروز مشکلات مشابه در آینده جلوگیری نماید.
در نتیجه، علاقه به سمت‌های روابط‌عمومی در ایران، به‌ویژه در شرایطی که تخصص و برنامه‌ریزی مناسب برای این سمت‌ها وجود ندارد، منجر به بروز چالش‌هایی می‌شود که نیازمند توجه و اصلاح اساسی است.
ارتقای تخصص و ایجاد ساختارهای مناسب برای مدیریت روابط‌عمومی، می‌تواند به بهبود کارایی و اثر بخشی این بخش کمک کند و از انتقادات و نارضایتی‌های عمومی بکاهد.
|
|||