شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– یکی از سوالات اساسی که ممکن است ذهن کارشناسان روابط عمومی را درگیر کرده باشد، حد و مرز واژه های روابط عمومی سنتی، روابط عمومی الکترونیکی، روابط عمومی دیجیتال، روابط عمومی آنلاین، روابط عمومی اینترنتی، روابط عمومی سایبر و روابط عمومی مجازی است، که در مقاله https://www.shara.ir/view-5421.html تحولات تاثیرات شبکه بر روابط عمومی مورد بررسی قرار گرفتند.
اما بحث مهمی که هنوز به آن پرداخته نشده، فرازی است در باب اینکه آیا همه سازمان ها می توانند از روابط عمومی سایبر به سوی روابط عمومی مجازی حرکت کنند. لذا بایستی ابتدا بررسی دقیقی از کارکرد این دو روابط عمومی نسبت به یکدیگر داشته باشیم.
روابط عمومی سایبر که پس از روابط عمومی اینترنتی و با گسترش وب 2.0 خلق شد، فعالیت های به مراتب بیشتری را نسبت به روابط عمومی اینترنتی می طلبد که تمام این فعالیت ها در بخش IT روابط عمومی اتفاق می افتد. چراکه روابط عمومی سایبر نیازمند گروهی از دانش آموختگان علوم ارتباطات با گرایش ICT است که بخش فعالیت های شبکه ای را مدیریت و برنامه ریزی کنند.
اگر چه در سال های اخیر در دانشگاه علامه طباطبایی، گروهی از دانشجویان با گرایش فناوری اطلاعات دانش آموخته شده اند، اما به دلیل نو بودن ماهیت فعالیت های روابط عمومی مجازی، هیچ سازمانی در آگهی استخدام خودش، نامی از این گروه که دقیقا برای یافتن مسئولیت هایی در خصوص روابط عمومی سایبر دوره دیده اند، نمی برد.
لذا خلاء این عدم اطلاع را بایستی کارکنان واحد IT پر کننده که در این سال ها به طور موازی در کنار تحریریه کار کرده اند و در بسیاری سازمان ها به طور تجربی تونسته اند، مهارت های خوبی را در این حوزه کسب کنند.
روابط عمومی سایبر، دو حوزه کلی را در روابط عمومی می پذیرد:
1. فعالیت های فیزیکی روابط عمومی
2. فعالیت های مجازی روابط عمومی
این دو دسته از فعالیت های روابط عمومی سایبر سبب می شود که واحد روابط عمومی نسبت به روابط عمومی اینترنتی نیاززیادیبه خانه تکانینداشته باشد. چراکه در روابط عمومی اینترنتی تکیه بر سایت، چت آنلاین و روابط دوطرفه کنترل شده است.
تفاوت عمده روابط عمومی سایبر با روابط عمومی اینترنتی در پیام رسانی کنترل نشده در وب 2.0 است که در روابط عمومی سایبر باعث می شود روابط عمومی نتواند در بسیاری از زمینه ها سهل انگاری کند و مدیریت بحران ها در روابط عمومی سایبر بسیار مشکل تر از روابط عمومی اینترنتی است. چراکه شما تا زمانی که مشکل را حل نکنید و گزارشی شفاف ارائه ندهید، موجی از اطلاع رسانی ضد عملکرد سازمان شما در جریان خواهد بود.
برای مثال، در چند ماه اخیر که مساله قرص «دگلوفن» موجی از اطلاع رسانی ها را در فیسبوک و حتی پیامک های تلفن همراه به راه انداخت، وزارت بهداشت در شرایط بسیار بحرانی تنها زمانی توانست آن را مدیریت کند که گزارش شفافی از عدم وجود قرصی به این نام در اختیار مخاطبان قرار داد.
یکی دیگر از تفاوت های روابط عمومی سایبر با روابط عمومی اینترنتی، بهره مندی از تلفن همراه و سیستم پیامک کوتاه آن است که در روابط عمومی اینترنتی جایی ندارد.
وقتی جامعه روابط عمومی با عنوانی به نام روابط عمومی مجازی روبرو می شود، باید بداند که روابط عمومی مجازی به این معنی است که روابط عمومی سایبری شان نیاز به خانه تکانی دارد.
برخی از متفکرین حوزه روابط عمومی، روابط عمومی اصیل را غیر قابل تفکیک از ارتباطات انسانی رودرو می دانند. لذا احتمال دارد این افراد روابط عمومی مجازی را که صرفا بر فناوری های نوین تاکید دارد و واحد فیزیکی روابط عمومی در آن هیچ نقشی ندارد را نفی می کنند.
زمانی می توان در روابط عمومی سازمان های دولتی از روابط عمومی مجازی سخن گفت که رادیو، تلویزیون، ماهواره و تلفن همراه، همه در هم تجمیع شده و میزان نفوذی بالای 85 درصد را در جامعه ایرانی کسب کنند.
پیش از آن اگر چه امکان تجویز روابط عمومی برای برخی سازمان ها که خدماتشان بر روی اینترنت ارائه می شود، وجود دارد. اما این کار لطمات جدی به ارباب رجوعی می زند که به این فناوری ها دسترسی ندارد. لذا طبق نظریه مارپیچ سکوت، امکان اتفاق شرایط بحرانی ناشی از عدم عملکرد مطلوب واحد روابط عمومی وجود دارد.
بنابراین تا زمانی که این تجهیزات به طور کامل ادغام نشده اند، امکان تحقق روابط عمومی مجازی وجود دارد اما عقلانی نیست.
مترجم: سردبیر شارا
منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)
| ||||
