دیویس راندیس می‌گوید: اختراع دوربین عکاسی برای هنرهای بصری به منزله‌ی یک انقلاب بود.
هنر و تعاریف آن (هنر تصویری)
شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– کلمه‌ی هنر به معنای عام، نتیجه گرفتن از دانایی به وسیله‌ی توانایی و عمل است و در تعریف دیگر آمده است: هنر، کوشش برای خلق زیبایی است، یعنی اهتمامی است تا در جنب عالم واقعی یک عالم ایده‌آل یک عالمی از صور و احساسات بی‌شایبه خلق گردد. هنر شکننده‌ی سرهایی است که میان آدمیان و ملل به وجود آمده است. یک رابطه‌ی بین‌المللی و نژادی است که موجب نزدیکی نخبگان ملل و نژادها می‌گردد. هنر باعث اتحاد تمدن‌ها و وسیله‌ی نزدیکی آن‌ها و باعث نزدیکی بیشتر میان آدمیان و طبیعت می‌گردد.
تقسیم بندی هنر
هنرها به طور کلی به هفت دسته تقسیم شده‌اند. این هفت دسته عبارتند از: نقاشی، حجاری یا مجسمه سازی، معماری، ادبیات، موسیقی، نمایش یا تئاتر و سینما و متخصصان ارتباطات هنر هشتم را روابط عمومی نام نهاده‌اند. سینما هنر هفتم و کامل‌ترین هنرهاست. علت این که سینما را کامل‌ترین هنر می‌دانند این است که این هنر ویژگی‌های تمام شش هنر پیش از خود را نیز داراست.
هنرهای مصور یا بصری
هنرهای مصور یا بصری عبارتند از: هنر عکاسی، نقاشی، سینما و تلویزیون.
کلیه‌ی هنرهایی که در جریان آفرینش آن‌ها، حس بینایی عامل اصلی باشند، آن‌ها را هنرهای تجسمی و هنرهای بصری می‌نامند. همان گونه که از نام این هنرها برمی‌آید اداراک و احساس آن‌ها توسط انسان بیشتر از طریق حس بینایی انجام می‌گیرد. گرچه حواس دیگر نیز در دریافت و ادراک این گونه هنرها سهم مهمی دارند.
فرم و محتوی در تصویر
هر تصویر دارای فرم و محتوی است. منظور از فرم، قالب تصویری است که پیام را دربردارد. برای مثال کتاب از نظر نوع چاپ و طرز بیان مطالب، فصل بندی‌ها، شیوه‌ی شروع و خاتمه‌ی داستان، دارای فرم و محتوی می‌باشد.
محتوی به معناها و ارزش‌هایی اطلاق می‌شود که در کتاب به عنوان پیام در قالب داستان مطرح می‌شود و فرم به شکل بیان ارزش‌ها و معنا در قالب داستان اطلاق می‌شود. به عنوان مثال شکل روزنامه را فرم خطاب می‌کنیم و محتوی روزنامه را که مطالب و اطلاعاتی در آن درج شده است می‌دانیم.
هماهنگی بین فرم و محتوی
بین فرم و محتوی باید هماهنگی برقرار باشد. برای مثال اگر خبری که برای روزنامه تنظیم شده است از تلویزیون پخش شود اثر خوبی بر مخاطب نمی‌گذارد و مخاطب پیام را صحیح دریافت نمی‌کند. در نتیجه هر وسیله‌ی ارتباط تصویری خصوصیات خاص خود را دارد و باید محتوی و پیام تصویر با فرم و میدان عمل وسیله موردنظر هماهنگ گردد.
شناخت تکنیکی وسایل ارتباط تصویری این امکان را به ما می‌دهد تا حدود و میدان عمل این وسایل را بشناسیم و در رابطه با تنظیم محتوی برای هر کدام از آن‌ها آگاهانه میزان هماهنگی بین فرم و محتوی را در نظر بگیریم. شناخت جامع کاربرد وسایل ارتباط تصویری، این امکان را به سازنده‌ی تصویر می‌دهد تا محتوی و فرم تصویر را متناسب و برای هر کدام از وسایل طراحی بکند.
سه وسیله‌ی مهم ارتباطات تصویری
سه شیوه‌ی مهم در ارتباطات تصویری در دنیای امروز عبارتند از: عکاسی، سینما و تلویزیون.
دیویس راندیس می‌گوید: اختراع دوربین عکاسی برای هنرهای بصری به منزله‌ی یک انقلاب بود. موقعیت و رابطه‌ی هنرمند با جامعه‌اش به کلی دگرگون شد. زیرا تا آن موقع توانایی تهیه و ساختن تصویر فقط در انحصار هنرمندان بود ولی با پیدایش دوربین عکاسی امکان به وجود آوردن تصویر به طرز مکانیکی ایجاد گردید.
تعریف عکاسی
دانش و هنر است که بر اساس آن تصویر اشیاء و موجودات به یاری تاثیرات نور بر سطح حساس فیلم نقش می‌بندد و جاودانه می‌شود. جوزف نیپس در سال 1819 میلادی شیوه‌ای تصویری ابداع نمود که منجر به ظهور عکاسی شد. وی در سال 1822 نخستین عکس را چاپ کرد.
ادامه دارد
|
||||
