شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || کارولین لیویت، بی‌تردید سخنگوی ایده‌آلی برای کاخ سفید دونالد ترامپ است. زنی ۲۷ ساله که وفاداری، هوش بالا، سخت‌کوشی و تسلط بر رسانه‌ها را در کنار باور واقعی به پیام و مأموریت ترامپ ترکیب کرده و اعتماد کامل رئیس خود را به دست آورده است.
در مقایسه با سخنگویان پیشین مانند کیلی مک‌انانی، سارا سندرز، و حتی گزینه‌های کم‌تجربه‌تری چون شان اسپایسر و استفانی گریشام، لیویت چهره‌ای منسجم‌تر و سازگارتر با برند ترامپ به‌شمار می‌رود. اما آیا روش او در برخورد با رسانه‌ها، بهترین الگوی روابط رسانه‌ای است؟
نویسنده با مقایسه دیدگاه‌های لیویت با نظرات دو سخنگوی پیشین، آری فلیشر (دولت بوش) و رابرت گیبس (دولت اوباما)، به بررسی این موضوع می‌پردازد.
1. مأموریت اصلی سخنگو از دیدگاه سه نسل مختلف:
لیویت: سخنگو باید باورها و پیام‌های رئیس‌جمهور را منتقل کند، شفاف باشد، و خود را در ذهن و زبان رئیس‌جمهور ببیند.
فلیشر: ساده و مستقیم: بیان آنچه رئیس‌جمهور فکر می‌کند.
گیبس: کمک به مطبوعات برای فهم بهتر فعالیت‌های روزانه رئیس‌جمهور با دسترسی به اطلاعات.
2. نقش مشاوره‌ای سخنگو:
لیویت: ترامپ شنونده خوبی است؛ به همه دیدگاه‌ها گوش می‌دهد.
فلیشر: روزانه در جلسات با رئیس‌جمهور حضور دارد و بازخورد رسانه‌ها را منتقل می‌کند.
گیبس: مشاور پشت‌صحنه که کمک می‌کند رئیس‌جمهور بهتر درک شود.
3. دیدگاه رئیس‌جمهور درباره مطبوعات:
لیویت: ترامپ با رسانه‌های سنتی خصومت دارد و آنها را برای خطاهایشان پاسخ‌گو می‌داند.
فلیشر: بوش به مطبوعات احترام می‌گذاشت، هرچند انتقاداتی داشت.
گیبس: اوباما نقش نظارتی و دموکراتیک مطبوعات را به رسمیت می‌شناخت.
4. نگاه شخصی به مطبوعات:
لیویت: رسانه‌ها اغلب با سوءنیت عمل می‌کنند؛ در محیطی خصمانه اما قابل تعامل کار می‌کنیم.
فلیشر: رسانه‌ها باید میان واقعیت و بدبینی تفکیک قائل شوند. عمق تحلیل از بین رفته است.
گیبس: رسانه باید بیشتر به روایت کامل وقایع توجه کند.
نویسنده: فریزر پی. زایتل
تاریخ انتشار: چهارشنبه، ۴ ژوئن ۲۰۲۵
مقاله | سایت اُدویر
انتهای پیام/