هر کدام از ما، بعد از مدتی نوشتن و منتشر کردن در فضای مجازی، خواه ناخواه می‌رسیم به این سوال که اصلا چرا می‌نویسیم؟ چه اصراری است به نوشتن و به اشتراک گذاشتن؟ به فرض که درک و دریافتی هم داشته باشیم یا شاید درباره برخی مسائل و موضوعات صاحب‌ِ نظری هم باشیم، آیا به دنبال این هستیم که همدیگر را آگاه‌تر کنیم؟ آیا می‌خواهیم کسی یا کسانی را قانع کنیم؟ یا فقط می‌خواهیم خودمان را سبک کنیم و حرف‌هایی را که روی دل‌مان مانده بیرون بریزیم؟!
راستش را بخواهید بحث درک و دریافت و آگاهی چندان مطرح نیست. همه حرف‌ها زده شده و تقریباً هیچ چیز ناگفته‌ای باقی نمانده. همه افراد این روزها در فضای مجازی در حد و اندازه خود می‌خوانند و می‌نویسند و به سبک خود کسب آگاهی می‌کنند. معمولاً سمت و سوی فکری و اعتقادی خود را هم، تعیین کرده‌اند و این نوشته‌های ما قرار نیست آن خط و خطوط کلی را کاملاً به یک سمت دیگر ببرد یا باورهای ذهنی را دگرگون کند. از طرف دیگر، نوشتن برای تخلیه احساسات هم، به هر حال یک کارکردِ غیرقابل انکار است. اما به نظرم اغلب کسانی که در شبکه‌های اجتماعی می‌نویسند، هدف دیگری دارند که برای‌شان بیشتر از هر چیز اهمیت دارد؛ یک اهمیت باطنی و درونی؛ چیزی که به بیان نمی‌آید ولی در لایه‌های زیرین هر گفتار و نوشتاری پنهان شده است.
آن هدف مهم و درونی، احساس کردن حضور انسان‌های دیگر و تنها نماندن در تاریکی و ظلمت است. ما می‌خواهیم همدیگر را از وجودِ هم، باخبر کنیم و بگوییم هنوز هستیم. صحبت از فلسفه و فرهنگ و ادبیات و هنر بهانه‌هایی است برای اعلام حضور و برقراری ارتباط. ما می‌خواهیم در اعماق یک غار تاریک، شعله شمع‌هایی را که هر کدام به دست داریم، به یکدیگر نشان دهیم و به این وسیله ترس‌های درون‌مان را از بین ببریم؛ آن درونی که قرار است بیرونِ ما را بسازد. ما از گم کردن دوستان‌مان و از فقدان انسان‌بودگی می‌ترسیم. ما می‌نویسیم و روایت می‌کنیم و در حال مبارزه با خالقان اعصار ظلمانی و کسانی هستیم که وحشت و تک‌افتادگی را القا می‌کنند. “باد تند است و چراغم ابتری/ زو بگیرانم چراغ دیگری.”
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
https://telegram.me/sharapr
اینستاگرام شارا:
https://www.instagram.com/kpri.ir
فروشگاه روابط‌عمومی (بفرمایید کتاب): http://kpri.ir
◽️
|
||||
