|| توجه به جایگاه روابط عمومی ها، آموزش و دانش و تخصص آن ها موضوع مهمی است که باید در بدنه روابط عمومی های ادارات کل و بخشهای خصوصی مدنظر مدیران باشد.
اولین مسئله¬ای که در بحث آموزش روابط عمومی ها مطرح است این است که ما با طیفی از شاغلین روابط عمومی مواجه هستیم که دانش آموخته رشته روابط عمومی نیستند و بعضاً از دیگر واحدهای سازمانی به روابط عمومی ارجاع داده می شوند و با وضعیت و جایگاه روابط عمومی آشنا نیستند؛ و این هم نشأت گرفته از این رویکرد است که برخی از مدیران ارشد سازمانی هنوز درک درستی از جایگاه روابط عمومی در یک سازمان ندارند و برخی از مدیران روابط عمومی نیز بر اساس تخصص و تجربه به سمت و مدیریت گماشته نشده اند.
لذا همین عدم آشنایی با جایگاه روابط عمومی موجب شده است که اگر مدیران ارشد افرادی را از دیگر واحدها به روابط عمومی بفرستند بدون درنظر گرفتن این که آیا تخصص و تجربه و دانش لازم را در این زمینه دارند حضور این افراد را به رسمیت بشناسند و این مسئله منجر شده است که برای این دست افراد که جزو شاغلین محسوب می شوند و آموزش های تخصصی حوزه روابط عمومی را ندارند هر ساله توسط اساتید روابط عمومی دوره های آموزشی مقدماتی برگزار شود. ولی چون بسیاری از این افراد انگیزه و علاقه لازم را ندارند بنابراین توفیقی هم حاصل نخواهد شد و در نهایت منجر به این مسئله شده است که ما با جامعه بی انگیزه در این حوزه مواجه باشیم که درصد علم آموزی کمی دارند.
از طرفی برخی مدیران روابط عمومی هم سهم بسزایی در این بی انگیزگی دارند، چرا که به اعتقاد برخی صاحبنظران، جامعه روابط عمومی ایران چندان که نیاز است خود را مقید به آموزش نمی بیند و این واقعیتی است که در جامعه روابط عمومی ایران شاهد هستیم؛ ولی نقشی که مدیران روابط عمومی در این زمینه دارند بسیار مهم است، نیروی انسانی جزو سرمایه اجتماعی یک سازمان محسوب می شود و عاملی جهت رشد و بهره وری آن سازمان است.
متاسفانه در سطح کشور خیلی تناسبی بین شرح وظایف روابط عمومی‌ها و اهمیتی که سازمان‌ها برای این جایگاه قائل هستند وجود ندارد لذا وقتی کارگاه و یا دوره ای در آن سازمان برگزار می شود حداقل توقع این است که این آموزش ها کاربردی و عاملی در جهت ارتقای واحد سازمانی باشد و اینجا نقش مدیر روابط عمومی است که از کارمند و پرسنلی که در این دوره ها شرکت کرده است تحصیلات مرتبط در حال حاضر به عنوان یک ملاک انتخاب در انتصابات مطرح نیست. کسی باید باشد که شاخص‌های لازم را داشته باشد. یکی از آن شاخص‌ها تحصیلات است. اگر قرار باشد من بین یک دکترای ارتباطات و یک پزشک که همه شاخص‌های آنها یکسان است بخواهم انتخاب کنم، ترجیح من دکترای ارتباطات است. بنابر این علم و عمل دو حلقه به هم پیوسته و وابسته اند که باید همیشه مد نظر قرار گیرد.
مسئله دوم در بحث آموزش در روابط عمومی، مربوط به مباحث دانشگاهی است که از چند منظر قابل نقد و بررسی است. در این خصوص باید عنوان نمود که با وجود پذیرش تعداد زیاد دانشجویان روابط عمومی در سال¬های اخیر اما هنوز هم مبحث آموزش در حوزه روابط عمومی با مشکلاتی روبرو است.بسیاری از شاغلان روابط عمومی هم به دوره های جدید آموزش روی آورده اند ولی در عمل مشخص می باشد که بسیاری از متخصصان این حوزه در دسته هایی غیر از روابط عمومی مشغول به کار می باشند و بسیاری از افراد غیر مرتبط و غیر متخصص در این دسته مشغول به کار می باشند.
نکته مهم دیگر این است که بسیاری رشته روابط عمومی را رشته ای سهل و ساده می انگارند. در صورتی¬که اگر جایگاه روابط عمومی را به عنوان یکی از مهم ترین مراکز تصمیم گیری و اتاق فکر سازمانی درنظر بگیرند به راحتی در می یابند که دانش روابط عمومی امروزه صرفاً خبر و گزارش نیست؛ روابط عمومی اتاق فکری است که با وجود دنیای ارتباطات و رشد فزآینده تکنولوژی های و ابزارهای نوین ارتباطی، باید به تمامی حوزه ها تسلط داشته باشد و اطلاعاتش به روز باشد.
لذا با توجه به مباحث ارائه شده فوق می توان نتیجه گرفت:
۱- از مهم ترین معظلات روابط عمومی ها نداشتن پرسنل آموزش دیده و عدم به کار گیری فارغ التحصیلان رشته روابط عمومی است که تاثیر مهمی در بهروه وری و ارتقای روابط عمومی دارد.
۲- نبود انگیزه و علاقه مندی لازم در کارکنان روابط عمومی به منظور فراگیری مباحث تخصصی، یکی دیگر از نقاط ضعف مرتبط با موضوع آموزش روابط عمومی است که می بایست مدیران و دست اندرکاران روابط عمومی برای آن تدبیری بیندیشند.
۳- بازنگری در سرفصل های آموزشی روابط عمومی و کاربردی کردن بحث های آموزشی در حوزه روابط عمومی می بایست در دستور کار دانشگاه های مرتبط قرار گیرد.
نظام آموزشی ما در تربیت متخصص روابط عمومی ناتوان است جایگاه و اهمیت روابط عمومی در سازمان بروز پیدا نمی کند و صرفا به عنوان یک شغل برای امرار معاش مطرح است. بحث آموزش در روابط عمومی یکی از مباحث بنیادین در این حوزه به شمار می رود که متاسفانه در کشور ما مورد غفلت واقع شده است که منجر به بروز مشکلات عدیده در این حوزه گردیده است
و سخن آخر اینکه روابط عمومی ها باید به این باور برسند که در دنیای امروزه دیگر نباید منتظر ماند تا اطلاعات-خود به خود- در اختیارشان قرار گیرد، بلکه باید خود به سراغ اطلاعات بروند و دانش خود را به روز نگهدارند. چراکه تکنیک ها و ابزارهای ارتباطی مدام در حال تغییر و اطلاعات هر روز در حال به روز شدن است؛ بنابراین خود باید به دنبال آموزش بروند نه این که آموزش به سراغ آنها بیاید و این مهم می تواند گامی اساسی در موفقیت روابط عمومی ها به شمار آید.
انتهای پیام/