دستور زبان عمل و تاکتیک‌های چاپلوسی – استفاده استراتژیک از رفتارهای همبستگی‌محور
۱. چاپلوسی چیست؟
چاپلوسی یک پدیده اجتماعی است که مرز نازکی بین رفتار قابل قبول و غیرقابل قبول دارد و بعد استراتژیک زبان را آشکار می‌کند. به طور کلی، چاپلوسی شامل تعریف و تمجید بیش از حد، اغلب با هدف کسب منافع مادی یا اجتماعی است. این رفتار ممکن است شامل اغراق، بزرگنمایی یا نادیده گرفتن کاستی‌ها باشد.
۲. کارکردها و اهداف چاپلوسی:
چاپلوسی می‌تواند اهداف مختلفی داشته باشد:
تبادلی (Transactional): ارائه چاپلوسی در ازای چیزی که چاپلوس می‌خواهد.
خودترویجی (Self-promotional): استفاده برای مدیریت تصویر و اعتبار فرد.
روابطی (Relational): ایجاد، تقویت یا حفظ روابط انسانی.
۳. شرایط و ویژگی‌ها:
چاپلوسی وقتی مؤثر است که غیرمعمول، برجسته و غیرمنتظره باشد. عواملی که باعث شناسایی یک رفتار به عنوان چاپلوسی می‌شوند شامل موارد زیر هستند:
دریافت‌کننده چاپلوسی سزاوار آن نیست.
چاپلوسی منفعتی برای گوینده دارد.
الگوی رفتاری چاپلوسانه وجود دارد.
پیام اغراق‌آمیز است.
رابطه قدرت نابرابر بین گوینده و مخاطب وجود دارد.
در موقعیت عمومی انجام شده است.
۴. چاپلوسی در روابط انسانی و سیاسی:
چاپلوسی اغلب در روابط سلسله‌مراتبی یا سیاست به عنوان ابزار ایجاد همبستگی یا نفوذ استفاده می‌شود. همچنین، در فضای آنلاین و رسانه‌های اجتماعی، به‌کارگیری چاپلوسی برای جلب توجه رهبران یا سایر اعضای جامعه سیاسی مشاهده می‌شود.
۵. رویکرد عملی:
چاپلوسی به عنوان بخشی از رفتار اجتماعی می‌تواند هم مثبت و هم منفی باشد.
برای ایجاد روابط صمیمانه یا کاهش فاصله اجتماعی، باید به مهارت‌های ارتباطی بالا مجهز بود.
استفاده هدفمند و حساب‌شده از چاپلوسی، طنز و علاقه به زندگی شخصی مخاطب می‌تواند روابط انسانی را تقویت کند.
چاپلوسی نمایانگر «بعد تاریک اجتماعی بودن» است، زیرا همواره با هدف بهره‌برداری استراتژیک از زبان مثبت انجام می‌شود. با این حال، اگر به درستی و با درک دقیق شرایط اجتماعی و سلسله‌مراتب قدرت به‌کار رود، می‌تواند ابزاری قدرتمند برای ایجاد همبستگی، نفوذ و مدیریت روابط انسانی باشد.
نویسنده: رونی دانزیگر، دانشگاه تل‌آویو
منتشر شده در: Journal of Pragmatics
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
انتهای شارا/