شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || در پی انتشار تصاویری از نیروهای ویژه اسرائیل که در حال توزیع بسته‌های ساندویچ و بطری‌های آب میان ۱۲ فعال حاضر در کشتی «مدلین» بودند، وزارت امور خارجه این رژیم در حساب کاربری خود در شبکه X نوشت: «تمامی سرنشینان کشتی سالم و بی‌خطر هستند. به آن‌ها ساندویچ و آب داده شد. نمایش تمام شد.» با این حال، برخلاف این اقدام نمادین، فعالان یادشده در شرایط اضطراری قرار نداشتند؛ در حالی‌که مردم فلسطین در غزه همچنان زیر فشار محاصره و نسل‌کشی از کمبود شدید غذا و دارو رنج می‌برند.
اگرچه اسرائیل با این نمایش نمادین قصد داشت جلوه‌ای انسان‌دوستانه از خود ارائه دهد، اما نتیجه آن خلاف انتظارش رقم خورد؛ چراکه به‌جای جلب همدلی، نگاه جهانی را بیش از پیش به محرومیت‌های گسترده انسانی در غزه معطوف کرد.
وزارت خارجه اسرائیل مدعی شد کشتی «مدلین» فقط حامل کمتر از ظرفیت یک کامیون کمک بود، در حالی که در دو هفته گذشته بیش از ۱۲۰۰ کامیون کمک از اسرائیل به غزه وارد شده است و بنیاد بشردوستانه غزه نیز در حال ارسال کمک‌های فراوان است. با این حال سازمان جهانی بهداشت اعلام کرده است در ژانویه ۲۰۲۵، روزانه تا ۶۰۰ کامیون کمک برای کاهش محرومیت انسانی در غزه ضروری است.
اسرائیل نشان داده که در درک و مدیریت نمادها ناتوان است؛ سفری که به‌ظاهر برای نمایش انسان‌دوستی بود، در واقع حامل پیامی متفاوت بود. در حالی که در سطح دیپلماتیک، واکنشی حساب‌شده برای جلوگیری از اعتراضات جهانی طراحی شده بود، در عمق ماجرا بحران همچنان ادامه دارد. آنچه تهدید اصلی در غزه به شمار می‌رود، نه یک کشتی کوچک حامل کمک، بلکه ساختاری از خشونت و سکوت دیپلماتیک است که خود مصداقی از جنایت حقوق بشری به شمار می‌رود.
در حالی‌که اسرائیل میان فعالانی که خودشان آذوقه همراه داشتند، ساندویچ و آب توزیع می‌کرد، گرسنگی سازمان‌یافته در غزه همچنان ادامه یافت؛ این اقدام نمایشی، بار دیگر چهره واقعی اسرائیل را پشت نقاب دیپلماتیک آشکار کرد. تصاویری که از این ترفند منتشر شد، نه تنها موجی از تمسخر را به همراه داشت، بلکه خشم جهانی نسبت به نسل‌کشی و محروم‌سازی غذایی مردم غزه را از نو برافروخت. در حافظه جمعی باقی خواهد ماند که در همان زمانی که اسرائیل از خدمات بنیاد غزه تعریف می‌کرد، مراکز توزیع غذا به محل استقرار تک‌تیراندازها تبدیل شده بودند. رفتارهای آغازین اسرائیل در این فاجعه، نمونه‌ای آشکار از اجرای برنامه‌ریزی‌شده سیاست گرسنگی بود.
واکنش‌ها علیه این نسل‌کشی در سطوح مختلفی جریان دارد. سران کشورهای جهان نه به توقف اقدامات اسرائیل بلکه بیشتر تلاش می‌کنند آن را توجیه کنند—از هر دو سو، صحبت از کمک‌های بشردوستانه و ارسال تسلیحات ادامه دارد. توجه عمومی عمدتاً به رنج مردم فلسطین معطوف است و این تضاد میان حاکمان جهان و مردم آن‌ها افزایش داده‌شده است. فلسطینی‌ها با مقاومت در برابر فشار جهان، همچنان در برابر حملات اسرائیل ایستاده‌اند؛ چرا که اسرائیل در خلأ عمل نمی‌کند.
گرسنگی، واقعیت ملموس است—هرچقدر اسرائیل و جامعه جهانی تلاش کنند آن را عادی‌سازی کنند، مانند گسترش شهرک‌سازی. توقیف کشتی «مدلین» تأثیر غیرقابل انکاری بر ادراک جهانی داشت–استعمار تعیین می‌کند چه کسی مستحق غذاست؛ حتی فعالانی که با هدف کمک می‌رفتند شایسته غذا تلقی شدند، اما فلسطینی‌ها نه.
همزمان، کاروان دیگری به‌نوعی نمادین عازم غزه است تا محاصره را بشکند؛ مردم به‌جای حکومت‌های جهانی وارد عمل شده‌اند.
نویسنده: رامونا وادی (Ramona Wadi) |
تاریخ: ۱۰ ژوئن ۲۰۲۵ |
منبع: walzerscent، اروپای غربی
#روابط_عمومی_در_متن
#سال_هوش_مصنوعی
انتهای پیام/