واشنگتن‌پست: جیل بایدن همچنان به پایان خوبی امیدوار است

پرینت

شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || جیل بایدن، بانوی اول ایالات متحده، پس از نزدیک به پنجاه سال حضور در عرصه عمومی، از زندگی در کاخ سفید و روابط خانوادگی و سیاسی‌اش می‌گوید.

این نوشتار، فراز و نشیب‌های سال گذشته را بررسی می‌کند و نگاه جیل بایدن را به آینده نشان می‌دهد. او درباره تعهدش به خانواده، حمایت از جو بایدن و لحظه‌های تأثیرگذاری که در مسیر زندگی مشترک‌شان رخ داده است، سخن می‌گوید.

جیل بایدن، بانوی اول کنونی ایالات متحده، به اتاق آبی کاخ سفید قدم می‌گذارد و از تغییرات چند ماه اخیر سخن می‌گوید.

او با لبخندی ملایم و در حالی که یک فنجان چینی حاوی چای با عسل و لیمو را در دست دارد، نگاهش را به خاطرات گذشته پیوند می‌زند.

می‌گوید که تحولات در خانواده بایدن، چه در عرصه سیاسی و چه در حوزه خانوادگی، گاه شوق‌انگیز بوده و گاه ناامیدکننده.

وقتی صحبت از آینده می‌شود، نگاهی دور و دراز به رویدادهای پیش‌رو دارد و در عین حال به مسیر نیم‌قرنی که با جو بایدن طی کرده فکر می‌کند.

جیل یادآور می‌شود که در این سال‌ها بارها شاهد رنج‌های عمیق و صعودهای خیره‌کننده بوده‌اند.

از حوادث ناگوار گرفته تا موفقیت‌های بزرگ، از دست دادن نزدیکان تا رسیدن به بالاترین مقام اجرایی.

او همواره سعی داشته بین این افت‌وخیزهای احساسی و مسئولیت‌هایش تعادل برقرار کند.

کاخ سفید برای جیل بایدن، نه فقط محلی برای قدرت سیاسی، بلکه خانه‌ای موقت است که باید رنگ خانواده در آن حس شود.

می‌گوید که در سخت‌ترین لحظات، اعضای خانواده بایدن مانند حلقه‌ای محکم دور هم جمع شده‌اند. این مسئله جیل را به نقش نگهبان یا پاسدار خانواده تبدیل کرده است، نقشی که به خود می‌بالد.

وقتی از رابطه‌اش با پسران جو، یعنی بو و هانتر، و بعدها دخترشان اشلی حرف می‌زند، گرمای مادری در چشمانش دیده می‌شود.

او می‌گوید: «من یک مادر هستم، و گاهی اوقات باید آن‌ها را از طریق عشق هدایت کنم.»

این نگرش حمایتی در تک‌تک تصمیمات زندگی سیاسی و شخصی او هم مشهود است.

وقتی پای انتخابات یا رقابت‌های سنگین سیاسی پیش می‌آید، جیل همان‌قدر که از شوهرش حمایت می‌کند، تردیدهایش را نیز صادقانه بیان می‌کند.

در مسائلی چون روابط با هم‌حزبی‌ها و رقبای سیاسی، گاه زخم‌های قدیمی سر باز می‌کند و جیل از برخی کدورت‌ها خبر می‌دهد.

درعین‌حال یادآور می‌شود که جو بایدن توان بالایی در بخشش و فراموش کردن کدورت‌ها دارد. اما خودش این‌چنین نیست و می‌داند که گاهی باید هوشیارانه از خانواده‌اش در برابر آسیب‌ها مراقبت کند.

در بُعد سیاسی، سال گذشته برای جیل بایدن، تلفیقی از امید و بیم بوده است؛ از طرفی، پیروزی‌ها و حمایت‌های گسترده، و از طرف دیگر، انتقادها و چالش‌های ناگهانی.

اوج این کشمکش‌ها زمانی نمایان شد که بحث ادامه فعالیت جو برای چهار سال آینده مطرح گردید. در حالی که منتقدان از خستگی یا سن بالای او می‌گفتند، جیل تأکید داشت که شوهرش کاملاً آماده است و برنامه کاملی در سر دارد اما جو بایدن با خنده‌ و صراحت خاص خود در مصاحبه‌ای جداگانه گفت: «نمی‌دانم. چه کسی می‌داند؟»

این تفاوت در بیان شاید نشانه حمایت همیشگی جیل از جو باشد؛ جایی که او مصمم‌تر از خود رئیس‌جمهور، به آینده خوش‌بین است.

بااین‌همه، نقش جیل بایدن فراتر از همسر و مادر بودن است. او معلمی‌ست که هنوز کلاس درسش را در کالج محلی ویرجینیای شمالی حفظ کرده و به آموزش زبان انگلیسی و نوشتن ادامه می‌دهد.

این نکته او را به نخستین بانوی اولی بدل می‌کند که شغل تمام‌وقت خود را حتی پس از ورود به کاخ سفید رها نکرده است.

او به ارزش تحصیل و فرصت برابر برای همگان باور دارد و در برنامه‌های متعددی برای بهبود سیستم آموزشی مشارکت داشته است.

همچنین در چندین سفر داخلی و خارجی، توجه ویژه‌ای به سلامت زنان و تحقیقات مرتبط با آن نشان داده است.

در کنار این‌ها، جیل دوست دارد مردم او را به‌عنوان فردی بدانند که برای التیام دادن زخم‌های جامعه، به گوشه و کنار کشور سفر کرده و با مردم گفت‌وگو می‌کند.

او باور دارد که همان‌طور که در خانواده بایدن همه یکدیگر را حمایت می‌کنند، جامعه هم نیاز دارد تا شهروندانش در کنار هم باشند.

در ماه‌های اخیر، مسئله رسیدگی به پرونده‌های خانوادگی همزمان با حضور در عرصه ملی، دشوار بوده است. برای نمونه، محاکمه هانتر بایدن، پسر جو و جیل، بر سر مواردی چون حمل اسلحه فدرال یا مسائلی مرتبط با وابستگی به مواد، فشارهای زیادی بر خانواده وارد کرد.

جیل که خود را مادر می‌داند، می‌کوشد میان نقش بانوی اول و نقش مادری‌اش توازن ایجاد کند. او در برخی روزها چند بار میان ویلمینگتون و پاریس یا ابوظبی و واشنگتن پرواز کرده است.

می‌گوید که این سفرهای مکرر از او انرژی فراوانی می‌گیرد اما راهی جز این ندارد، زیرا می‌خواهد هم در مسئولیت‌های رسمی و هم در حمایت از فرزندانش حضور داشته باشد.

دیگر لحظه مهم در سال گذشته، زمانی بود که جو بایدن در مناظره‌های انتخاباتی با دونالد ترامپ به عقیده بسیاری، عملکردی ضعیف نشان داد.

جیل پس از آن به کنترل آسیب‌ها مشغول شد، به شوهرش گفت که عالی ظاهر شده و داده‌ها را خوب می‌شناسد. او به اطرافیان و اهداکنندگان هشدار داد که «نباید اجازه بدهیم ۹۰ دقیقه عملکرد، چهار سال دستاورد را تحت‌الشعاع قرار دهد.»

اما منتقدان دست‌بردار نبودند و شایعات درباره توانایی و سلامت ذهنی جو بایدن بالا گرفت. برخی حتی جیل را به قدرت‌طلبی یا نقش‌آفرینی بیش‌ازحد در پشت‌صحنه متهم کردند.

عده‌ای او را با همسر وودرو ویلسون مقایسه کردند که بعد از سکته شوهرش، ظاهراً اداره کاخ سفید را به‌دست گرفت.

و برخی دیگر او را لِیدی مکبِث می‌نامیدند و مدعی بودند جیل شوهرش را به قدرتی فراتر از توانش سوق می‌دهد.

خود جیل بایدن می‌گوید که این سخنان ناعادلانه است. بانوی اول بودن هرگز آرزوی شخصی او نبوده، اما وقتی همسرش تصمیم گرفت رئیس‌جمهور شود، از او حمایت کرده است.

او به زندگی عادی، نشستن در ساحل ری‌هوبوث همراه با کتاب و شاید یک لیوان نوشیدنی و سیب‌زمینی سرخ‌کرده نیز راضی بود.

اما حالا که سرنوشت چنین مقدر کرده، می‌کوشد از این فرصت برای خدمت و پشتیبانی از همسر و مردم استفاده کند.

در نیمه تابستان، ماجراهای مختلفی پیش آمد که جیل را خسته کرد. از جمله برنامه‌های لغو شده یا انتقالی که برخی را رنجاند. بااین‌حال، او هنوز می‌گوید: «جو بایدن شایسته احترام و حمایت است.»

با نزدیک شدن به پایان دوره ریاست‌جمهوری، جو اعلام کرد که از رقابت مجدد کناره‌گیری می‌کند و کاخ سفید را به ترامپ بازمی‌گرداند.

جیل، اگرچه این تصمیم را پذیرفت، اما ناراحت بود که شاید دستاوردهای شوهرش در تاریخ ثبت نشود.

در پی همین ماجرا بود که بانوی اول به کارزار انتخاباتی کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهور، پیوست و سعی کرد از او حمایت کند.

جیل در سفرهای پایانی، نه نام جو را زیاد به زبان می‌آورد و نه از عملکرد او چندان دفاع می‌کرد؛ بیشتر تلاش داشت چهره‌ای انسانی از هریس ارائه کند.

عده‌ای می‌گویند جیل هنوز کدورت‌هایی از مناظره‌های مقدماتی ۲۰۱۹ میان هریس و بایدن دارد، اما او این را تکذیب می‌کند و می‌گوید رابطه گرمی با معاون رئیس‌جمهور دارد.

در نهایت، روزهای پایان ریاست جمهوری جو بایدن از راه رسید؛ جیل با احساساتی درهم، مسیر زندگی سیاسی خود را در آستانه تغییری بزرگ می‌بیند.

او به بازدید از سیسیل زادگاه مادربزرگش می‌رود و سپس به ابوظبی، دوحه و پاریس سفر می‌کند تا در برنامه‌هایی نمادین شرکت کند.

در پاریس، در مراسم بازگشایی کلیسای نوتردام، به‌طور اتفاقی در کنار دونالد ترامپ می‌نشیند و با او گفت‌وگوی کوتاهی دارد.

ترامپ از دیدارش با جو تعریف می‌کند و جیل پاسخی شوخ می‌دهد که «بله، چون هر دو سخنگو هستید!» این دیدار حواشی بسیاری ساخت، به‌خصوص وقتی ترامپ از عکس مشترکشان در تبلیغاتی مربوط به خط تولید عطر و ادکلن استفاده کرد.

جیل از خودش می‌پرسد: «چرا باید با او صحبت کنم؟» و پاسخ می‌دهد که احترام به نهادها و سنت‌ها برایش مهم است.

در عین حال، ملانیا ترامپ دعوت جیل برای صرف چای در کاخ سفید را رد کرد، کاری که معمولاً بانوی اول قبلی برای جانشینش انجام می‌دهد.

با همه این‌ها، جیل بایدن سعی می‌کند رفتاری مطابق با ارزش‌های خودش داشته باشد؛ می‌گوید: «به او پیام دادم و گفتم اگر کمکی از دستم برمی‌آید انجام می‌دهم.»

در بخش دیگری از این روایت، اشاره‌ای به کتابی به نام «آنچه طول می‌کشد» می‌شود که در آن از انتخابات سال ۱۹۸۸ سخن رفته است.

جایی که جیل جوان ناگهان متوجه می‌شود احتمال دارد بانوی اول شود، اما جو که اخلاق تندی دارد، به شوخی می‌گوید کسی نباید به جیل دستور دهد.

این صحنه خلاصه‌ای از خودمختاری جیل است، زنی که در خانواده و سیاست، مسیرش را با استقلال طی کرده است.

در بال شرقی کاخ سفید او به اولویت‌هایش می‌پردازد؛ از جمله حمایت از خانواده‌های نظامی، کالج‌های محلی، تحقیقات سرطان، و سلامت زنان.

اگرچه برخی از رویاهایش مثل کالج رایگان جامعه محقق نشد، اما او همچنان امید دارد کارهایی که انجام داده در حافظه جمعی باقی بماند.

در ماه‌های آخر، جیل تلاش کرد پروژه «تحقیقات بیشتر برای سلامت زنان» را پیش ببرد و از هر فرصتی برای مطرح‌کردن این موضوع استفاده کرد.

پایان دوره ریاست جمهوری جو بایدن با یک تصمیم سخت دیگر همراه بود: عفو کامل هانتر بایدن برای جرایمی که ممکن بود در سال‌های گذشته مرتکب شده باشد.

جیل می‌گوید جو ابتدا مخالف عفو بود، ولی با فشار جمهوری‌خواهان و تداوم حملات، در نهایت قانع شد که این کار برای محافظت از خانواده لازم است.

او می‌گوید: «شاید مردم درک نکنند، اما شرایط عوض شد و جمهوری‌خواهان متوقف نمی‌شدند.»

این تصمیم انتقادهای زیادی به همراه داشت و شاید در تاریخ، میراث بحث‌برانگیزی برای ریاست‌جمهوری بایدن ثبت شود.

بااین‌حال، جیل باور دارد که آنچه در نهایت باقی می‌ماند شخصیت و صداقت جو است، نه فقط تصمیم‌ها و دستاوردهای او.

در پاسخ به این پرسش که اگر مردم از پایان کار آن‌ها غمگین هستند، چه پیامی دارد، می‌گوید: «فراموش نکنید که کی هستید. ما قوی‌تر از آنیم که فکر می‌کنیم.»

او اطمینان می‌دهد که زندگی ادامه دارد و شروع‌های جدیدی در راه است، حتی اگر پایان‌ها مطابق انتظار نباشد.

جیل بایدن در پایان، با اشاره به نیم‌قرن همراهی با جو و تجربه‌هایی که داشته، تأکید می‌کند چیزی که مردم بیش از هر چیز نیاز دارند، مهربانی و حمایت متقابل است.

این گفت‌وگو و روایت طولانی، تصویری از درگیری‌های درونی، پیروزی‌ها و شکست‌های یک بانوی اول را ارائه می‌دهد که میان نقش‌های متعددش در خانواده و سیاست دست‌وپا می‌زند.

او همواره به آینده نگاهی امیدوارانه دارد و اعتقاد دارد حتی زمانی که او و جو دیگر در کانون قدرت نباشند، می‌توانند برای جامعه مفید باقی بمانند.

به این ترتیب، جیل بایدن در حالی با لبخندی محتاط در کاخ سفید دیده می‌شود که هر لحظه ممکن است اشک در چشمانش حلقه بزند؛ اشکی از نوع شکرگزاری یا شاید دلتنگی؛ اما اگر از خودش بپرسید، خواهد گفت: «با تمام سختی‌ها، از مسیری که آمده‌ام پشیمان نیستم و همچنان به یک پایان خوب امید دارم.»