شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || وقتی دیگر نمی‌دانیم چه باید بکنیم، انگشت اتهام را به سمت مسئولان نشانه می‌گیریم. اکنون نوبت نسل انفجار جمعیت (Boomers) است که به جای به رسمیت شناختن مسئولیت جمعی مقامات منتخب، نهادهای واسطه و رأی‌دهندگان، نقش قربانی را بر عهده بگیرند.
نه مسئولیم و نه گناهکار!
پیش از رأی اعتماد مجلس ملی در ۸ سپتامبر، نخست‌وزیر فرانسه، فرانسوا بایرو (François Bayrou)، به جای اتحاد در برابر دیوار بدهی، نسل بومرها را مقصر دانست. او کاهش بدهی و رساندن کسری بودجه به ۳٪ تا سال ۲۰۲۹ را اولویت اعلام کرده بود، اما اقدامات پیشنهادی‌اش مردم را قانع نکرد. برای جلب حمایت، بایرو بومرها را به سودجویی متهم کرد؛ کسانی که “عصر طلایی” پس از جنگ را تجربه کردند و اکنون به بی‌توجهی نسبت به نسل‌های آینده متهم شدند. این موضع‌گیری، شانه خالی کردن از مسئولیت بود.
با این حال، مشکل فعلی تنها نتیجه تصمیمات یک دولت نیست. سال‌ها دولت‌ها با اکراه یا ناتوانی در انجام اصلاحات اساسی، به وضعیت کنونی دامن زدند. رأی‌دهندگان نیز بارها با رد اصلاحات لازم، سهمی در این بحران داشته‌اند. با توجه به تغییرات جمعیتی – کاهش زاد و ولد، افزایش امید به زندگی، هزینه‌های فزاینده سلامت و ورود دیرهنگام جوانان به بازار کار – سازگاری با واقعیت‌های جدید اجتناب‌ناپذیر بود.
مسئولیت جمعی است
بحران بدهی نتیجه انتخاب‌های مشترک است. انداختن توپ در زمین دیگری، یا پافشاری بر دستاوردها بدون پذیرش تغییر، کمکی به حل مشکل نمی‌کند. ما باید تصمیم بگیریم چه چیزهایی را دیگر نمی‌توانیم حفظ کنیم تا از منافع اساسی جامعه دفاع کنیم. زیرا «انتخاب کردن یعنی چشم‌پوشی کردن». اگر چنین نکنیم، خطر از دست رفتن همه چیز وجود دارد.
بومرها جهان را تسخیر نکرده‌اند!
اظهارات نخست‌وزیر رنگی از پوپولیسم داشت؛ چیزی که بیشتر از سیاستمدارانی مانند ژان-لوک ملانشون (Jean-Luc Mélenchon) انتظار می‌رود تا یک دموکرات. این گفتمان ساده‌انگارانه، گرچه عوام‌پسند است، اما خطرناک است. زیرا برخی شهروندان تمایل دارند گذشته را بزرگنمایی کرده و دستاوردهای امروز را نادیده بگیرند.
این نگاه توسط شبکه‌های اجتماعی و پروفایل‌های جعلی تشدید می‌شود که شکاف بین نسل‌ها را عمیق‌تر می‌کنند. جوانان، نسل بومر را به خودخواهی متهم می‌کنند، در حالی که این نسل در زمان خود بار سنگین بازنشستگی والدین‌شان را بر دوش کشیده‌اند.
باید یادآوری کرد که بومرها یک گروه همگن و ثروتمند نیستند، آنها علیه جوانان توطئه نمی‌کنند و سیاست، رسانه یا اقتصاد را به صورت انحصاری کنترل نمی‌کنند.
«از جیب بومرها بگیرید»؟
اگر تنها راه‌حل بحران بدهی، گرفتن منابع مالی از بومرها باشد، کشور نه تنها با بحران اقتصادی، بلکه با بحران اخلاقی نیز روبه‌رو خواهد شد.
این نسل سازندگان توسعه اقتصادی و اجتماعی فرانسه بوده‌اند. بسیاری از آنها همچنان پس از ۶۴ سالگی کار می‌کنند و برخی تا ۷۰ سالگی یا در قالب اشتغال-بازنشستگی فعال هستند. آنها از مالیات بر درآمد معاف نیستند و سهم قابل‌توجهی از کمک‌های خانوادگی و خیریه‌ها را تأمین می‌کنند. نادیده گرفتن این واقعیت‌ها بی‌انصافی است.
اگر نخست‌وزیر به‌جای متهم کردن، با بومرها گفت‌وگو می‌کرد، درمی‌یافت که بیشتر آنان مخالف انتقال یک‌جانبه بدهی‌ها به دوش فرزندان و نوه‌هایشان هستند.
یک اشتباه سیاسی خطرناک
سخنان نخست‌وزیر، برخلاف انکارهای او، توسط بومرها شنیده شد. این نسل پرشمارترین پایگاه رأی‌دهندگان است و بی‌اعتمادی آنان می‌تواند به «اثر بومرنگی» در انتخابات آینده منجر شود.
روزگاری سیاستمداران با شعار «تفرقه بینداز و حکومت کن» شناخته می‌شدند. امروز به نظر می‌رسد این شعار به «تفرقه بینداز و سقوط کن» تبدیل شده است.
درباره نویسنده
پروفسور هاگای سوبول (Hagai Sobol) استاد پزشکی، متخصص مسائل خاورمیانه و تروریسم است. او پیش‌تر عضو حزب سوسیالیست و دبیر فدرال همکاری مدیترانه بوده، رئیس افتخاری مرکز فرهنگی ادموند فلگ در مارسی است و سال‌ها در گروه بین‌فرهنگی «Tous Enfants d’Abraham» فعال بوده است.
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
انتهای پیام/
#نسل_بومر,#بحران_بدهی,#فرانسه,#فرانسوا_بایرو,#سیاست_پوپولیستی,#اقتصاد_فرانسه,#شکاف_بین_نسلی,#انتخابات_فرانسه,#بازنشستگی,#مسئولیت_جمعی,#BabyBoomers,#FranceDebt,#FrenchPolitics