شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || زن جوانی که دستانش را روی صورتش گرفته و تصویری از او در پس‌زمینه پخش می‌شود، نماد دوران ماست. ماجرای Coldplaygate، که با انتشار تصویر نوازش یک مدیرعامل در کنسرتی عمومی آغاز شد، بار دیگر ثابت کرد که هیچ راه فراری از فرهنگ ویروسی‌شدن وجود ندارد.
مدیرعامل شرکت آسترونومر و رئیس منابع انسانی‌اش، ناخواسته در برابر هزاران چشم و سپس میلیون‌ها کاربر رسانه‌های اجتماعی قرار گرفتند. این لحظه ساده اما اشتباه، به‌شدت به برند و اعتبار آن‌ها آسیب زد.
آنچه زمانی به‌عنوان سرگرمی یا هیجان تلقی می‌شد، حالا بیشتر به یک نوع تنبیه عمومی شباهت دارد. فرهنگ دیجیتال معاصر، آدم‌ها را در لحظاتی حساس شکار می‌کند و هر ویدیویی می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد.
از دوران جاستین ساکو تا West Elm Caleb، اینترنت یاد گرفته است که چهره‌های عادی را به سوژه عمومی تبدیل کند؛ نه برای همدلی، بلکه برای تماشای سقوط‌شان.
ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن مرز میان واقعیت و محتوای آنلاین از بین رفته است. رفتارها ضبط می‌شوند، چهره‌ها شناسایی می‌شوند، و زندگی واقعی با منطق فید تطبیق داده می‌شود. در این میان، مفاهیمی مانند «دکسینگ» دیگر پدیده‌ای نادر نیست؛ بلکه ابزار مشارکت جمعی در تخریب هویت‌هاست.
حتی شوخی‌های هنرمندان و تقلیدها در تورهای موسیقی، به بازتولید تمسخر این لحظات دامن زده‌اند. و در نهایت، این الگوریتم‌ها هستند که تصمیم می‌گیرند کدام ماجرا تا کجا ادامه یابد.
نویسنده: کایل چایکا
منبع: نیویورکر
تاریخ انتشار: ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۵
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
انتهای پیام/