شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)–|| یکم سپتامبر روز جهانی نامه‌نگاری است.
سرعت تحولات اجتماعی و الکترونیکی به حدی زیاد شده که احتمال می‌رود در آینده نزدیک نامه پستی به فراموشی سپرده شود و پاکت‌ها و تمبرهای نامه‌هایی که تا پیش از اختراع اینترنت از مهم‌ترین وسایل ارتباطی بودند فقط در موزه‌ها یافت شوند.
“نامه نگاری عبارت است از ارسال نوشته‌ای برای فرد یا افراد دیگر جهت برقراری ارتباط و می‌تواند در مورد هر موضوعی باشد و به صورت کاغذی که در قدیم بیشتر استفاده می‌شده یا الکترونیکی که در عصر جدید کم کم جای نامه نگاری کاغذی را می‌گیرد است البته انواع دیگری نیز هستند که ارتباط چندانی با نامه نگاری ندارند مانند تلگراف و فکس و غیره
تاریخچه نامه نگاری در ایران
در زمان هخامنشیان واژه‌ها را با خط میخی بر روی پوست دباغی شده جانوران می‌نوشتند. سپس آن پوست را به دست چاپار یا پیک می‌دادند تا به مقصد برساند.
در واقع نامه نگاری از زمان هخامنشیان به وجود آمد.
برای جابجائی نامه‌ها در زمان ساسانیان از قاصد استفاده می‌شد و نامه را با اسب به مقصد می‌رساندند، برای رفع خستگی و سرعت عمل بهتر بین راه در فواصل معین چاپارخانه‌هایی ساخته شده بود که در آن‌ها یک یا چند نفر مرد سوار کار حضور داشتند تا نامه را که قاصد از چاپارخانه قبلی می‌آورد به چاپارخانه بعدی برسانند.
در زمان صدارت امیر کبیر شخصی به نام شفیع خان چاپارچی باشی از امیر کبیر دستور یافت تا تشکیلات چاپار دولتی را نظم بخشد و امیر کبیر در اوخر سال ۱۲۶۶ دستور ساخت چاپارخانه‌های جدید در تمام ایالت را داد.
از سال ۱۲۶۸ برای ارسال نامه نرخ تصویب شد و تا بیست سال بعد ادامه داشت.
بعد از مدتی کتابچه‌ای نیز تهیه و بین ایالات توزیع شد که در آن صورت چاپارخانه‌ها و مسافت هر کدام قید شده بود لذا با گرفتن التزام از شفیع خان در اندک زمانی ارسال مراسلات و مکاتبات خصوصی مردم بین مرکز و شهرهای مهم شکل گرفته و مرتب شد و مامورین ملزم به اجرای دقیق و صحیح برنامه شدند. از ۱۸۰۰ سال پیش که کاغذ توسط چینی‌ها ساخته شد، نامه‌نویسی روی کاغذ و کتاب‌نویسی پدید آمد و امر نامه‌نویسی خیلی آسان تر شد.” (ویکیپدیا)
|
||||
