شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || ۱۲۹ میلیون آمریکایی حداقل با یک بیماری مزمن زندگی می‌کنند. به احتمال زیاد، بسیاری از اعضای تیم‌های روابط‌عمومی نیز جزو آن‌ها هستند. من یکی از آن‌ها هستم.
من با اندومتریوز، فلج مغزی و اسکولیوز زندگی می‌کنم و در عین کار حرفه‌ای در روابط‌عمومی، با درد و خستگی مزمن مقابله می‌کنم. با وجود پیشرفت‌های این حوزه، روابط عمومی در پذیرش و حمایت واقعی از مبتلایان به بیماری‌های مزمن، همچنان عقب مانده است.
در صنعت ما، اقدامات نمادینی مانند برگزاری جلسات عمومی یا تشکیل گروه‌های منابع کارکنان برای شمول معلولیت رایج است، اما این رویکردها کافی نیستند، زیرا ساختارهایی را که منجر به حذف یا نادیده گرفتن بیماران مزمن می‌شوند، دگرگون نمی‌کنند.
برای تغییر واقعی، باید فعالانه از افراد حمایت کنیم، نه اینکه فقط متحد باشیم. با کنجکاوی گوش دهیم، نه با پیش‌فرض. هیچ دو تجربه‌ای یکسان نیست. حتی وقتی درد نامرئی است، به افراد باور داشته باشیم. آن‌ها را از گفتگوها کنار نگذاریم، به محدودیت‌هایشان احترام بگذاریم، اما فرصت ابراز نظر را هم از آن‌ها نگیریم.
گفتگو درباره بیماری‌های مزمن نباید محدود به ماه آگاهی باشد. ما باید فضایی ایمن و دائمی برای صحبت، درک و حمایت فراهم کنیم. بیماران به ترحم نیاز ندارند، بلکه به محیطی نیاز دارند که فشار، جای دلسوزی را نگیرد.
فرهنگ «همیشه در دسترس بودن» در روابط‌عمومی، برای افرادی که با بیماری‌های مزمن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، طاقت‌فرساست. مثلاً زنی با اندومتریوز در آستانه ددلاین رسانه‌ای، یا مردی با کم‌خونی داسی‌شکل که نگران از دست دادن شغلش است.
بی‌توجهی به این نیازها، می‌تواند پیامدهای روانی و جسمی جدی داشته باشد.
برای حل این بحران، باید پرسش‌گر، شنوا و مسئولانه عمل کنیم؛ زبان خود را بررسی کنیم، موانع را بشناسیم، و اجازه دهیم مبتلایان، خود صدای خود باشند.
حمایت واقعی نیاز به اقدام دارد، نه فقط نیت خوب. این مسیر، یک لحظه گذرا نیست، بلکه یک ماراتن بلندمدت است برای ساختن روابطی انسانی، صادقانه و پایدار.
نویسنده: اریکا ویلیامز | منبع: PR Daily | تاریخ: ۲۱ ژوئیه ۲۰۲۵
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
انتهای پیام/