شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || مقاله لیندزی پریرا با عنوان “روابط عمومی برای مردم” به بررسی سیاست جدید رسانه‌های اجتماعی دولت اوتار پرادش پرداخته و نقدی طنزآمیز بر آن وارد کرده است.
او این سیاست را به عنوان نمونه‌ای از عدم اولویت‌بندی صحیح دولت معرفی می‌کند و تأکید می‌کند که در حالی که مشکلات اساسی‌تر و حیاتی‌تری در ایالت وجود دارد، مانند مرگ و میر کودکان، تغذیه نامناسب و زیرساخت‌های بهداشتی ضعیف، دولت بیشتر تمرکز خود را روی مدیریت و کنترل محتوای رسانه‌های اجتماعی قرار داده است.
پریرا می‌گوید که این سیاست جدید به دولت اجازه می‌دهد هر کسی که محتوای “ضد ملی” منتشر می‌کند، مادام‌العمر از فعالیت در فضای دیجیتال منع شود.
این واژه مبهم، سوالات زیادی را در ذهن او ایجاد کرده است. به طور مثال، آیا انتقاد از مقامات دولتی یا طرح سوالات مشروع مانند دلایل فساد و سوء‌مدیریت نیز می‌تواند به عنوان محتوای ضد ملی تلقی شود؟
او همچنین به نمونه‌های خاصی از سوالات اشاره می‌کند، مانند اینکه چرا یک وزیر با مدرک جعلی علوم سیاسی در دولت حضور دارد یا چرا برخی پل‌ها در مناطق خاص هند به سرعت فرو می‌ریزند.
پریرا همچنین اشاره می‌کند که سیاست جدید هیچ شفافیتی در ارائه مثال‌هایی از محتوای ضد ملی ارائه نمی‌دهد و همین امر باعث سوء تعبیرهای احتمالی و خطرات جدی برای آزادی بیان می‌شود.
او در ادامه با اشاره به نظام پرداخت به اینفلوئنسرها و فعالان رسانه‌های اجتماعی که از دولت حمایت می‌کنند، این اقدام را به نوعی رشوه مدرن تشبیه کرده است. بر اساس این سیاست، اینفلوئنسرهایی که از دولت تمجید کنند، می‌توانند مبالغ کلانی دریافت کنند.
نویسنده با طعنه و طنز به این نکته اشاره می‌کند که روزگاری چنین پرداخت‌هایی به عنوان رشوه در نظر گرفته می‌شد، اما در هند جدید و بهبود یافته، فساد به گونه‌ای دیگر تعریف شده است.
او همچنین اضافه می‌کند که این سیاست‌ها بدون اینکه پیش از اجرا به طور کامل شفاف‌سازی شوند، اعمال می‌شوند و این خطر وجود دارد که در آینده‌ای نزدیک، افراد بیشتری به دلیل انتقاد یا طرح سوالات مشروع با مشکلات قانونی مواجه شوند.
پریرا می‌پرسد که آیا انتقاد از افرادی که با مدارک جعلی در دولت خدمت می‌کنند یا سوال در مورد سوء‌مدیریت در پروژه‌های بزرگ ساختمانی، به عنوان اقدام ضد ملی تلقی خواهد شد؟
او همچنین به مواردی مانند فعالیت‌های غیرقانونی نمایندگان منتخب و اینکه آیا این افراد باید اجازه ورود به مجلس را داشته باشند، اشاره می‌کند و این سوال را مطرح می‌کند که آیا مطرح کردن چنین سوالاتی نیز می‌تواند به عنوان اقدامی ضد ملی تعبیر شود.
این مقاله، در نهایت نشان می‌دهد که سیاست‌های رسانه‌های اجتماعی در هند به جای ایجاد فضای بازتر برای آزادی بیان، در حال حرکت به سمت محدودیت‌های بیشتر هستند و این امر می‌تواند پیامدهای خطرناکی برای جامعه و فضای عمومی داشته باشد.
پریرا با زبانی طنزآمیز و نقادانه، دولت اوتار پرادش را به دلیل عدم توجه به اولویت‌های اصلی مردم نقد می‌کند و از خطراتی که چنین سیاست‌هایی می‌تواند برای آزادی بیان به همراه داشته باشد، هشدار می‌دهد.
او اشاره می‌کند که دولت‌ها باید به جای اعمال محدودیت بر آزادی بیان و کنترل محتوا، تمرکز خود را بر مسائل جدی‌تر و حیاتی‌تر مانند بهبود زیرساخت‌های بهداشتی، کاهش مرگ و میر کودکان و مقابله با سوء‌تغذیه قرار دهند. در غیر این صورت، چنین سیاست‌هایی نه تنها به مردم کمکی نمی‌کند، بلکه باعث تضعیف پایه‌های دموکراسی و آزادی در کشور خواهد شد.
پریرا در نهایت با نگرانی به آینده‌ی این سیاست‌ها نگاه می‌کند و هشدار می‌دهد که اگر این روند ادامه پیدا کند، ممکن است بسیاری از شهروندان عادی و منتقدان دولت، تنها به دلیل بیان نظرات و دیدگاه‌های خود، با خطرات جدی قانونی مواجه شوند.
او تأکید می‌کند که دولت‌ها نباید از قدرت خود برای خاموش کردن صدای منتقدان و مخالفان سوءاستفاده کنند و به جای آن باید به مسائل و مشکلات واقعی مردم بپردازند.
نویسنده: لیندزی پریرا
منبع: Mid-Day
تاریخ انتشار: 28 سپتامبر 2024
انتهای پیام/
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
<div id=”div_eRasanehTrustseal_24429″></div>
<script src=”https://trustseal.e-rasaneh.ir/trustseal.js”></script>
<script>eRasaneh_Trustseal(24429, false);</script>