شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی یران (شارا)–|| روابط‌عمومی، غمکده‌ای‌ست که مریدانش به مسلک “سوختن و ساختن” استوارند و رهروانش وفا می‌کنند، ملامت می‌کشند و اما خوشند چرا که در طریقت آنان کافریست، رنجیدن.
و من اما بیش از سه سال است ساقی هم‌مسلکان خویشم و بیش از همه، خجل از آنچه که لایق یاران بود و در توان‌مان نبود، راه، سنگلاخ بود و پای برهنه و جامه در زیر آفتاب تموز، دریده.
روزهای آخرین است که وارث دردهای دوا نشده و دین‌های ادا نشده‌ام که هر یک از یاران در گوشه گوشه این میکده، آن را به جان خریده، لیکن از عهد خویش نبریده‌اند.
دولت‌ها آمدند و رفتند و می‌آیند و می‌روند و همچنان این هم‌مسلکان من هستند که متهم هزار جرم نکرده‌اند و نعره‌کش هزار زخم نخورده و تجربه می‌گوید این عاشقیت همچنان ادامه دارد…
روزهای آخر است و هزار کار نکرده که باید می‌کردم برای یاران خویش و سرانجام رسیده‌ام به این که بیاموزم آنان را به طریقت پیران این میکده که همانا “سرخ کردن صورت است با سیلی” و “خندیدن به گریه‌هایی که راهی جز ناتمام ماندن ندارند.”
و چه طنز دردآوری است که در تقویم این سرزمین، روزی را به نام یاران این میکده مزین کرده‌اند، فارغ آن که ساقی این میکده، که امروز منم، جز باده “غم و شرمندگی” چیزی ندارم که جام‌شان را پر کنم و بیمناکم از خدای خویش، که آیا این”نتوانستم” کافی است برای عذر این تقصیر و یا این که … .
یاران میکده ! پیران غمکده! نه باده‌ای است برای سرمستی و نه بهانه‌ای برای مستی. لیکن با همه وجود، ساقی خویش عفو نمایید و آنچه نشد را به حساب بخت بد روزگارش گذارید چرا که راه و رسم رادمردان این است و طریقت مجنونان این غمکده، نیز. بر شما مبارک باد آن رنج‌ها که کشیده‌اید و آن گنج‌ها که نبرده‌اید.
ساقی این روزهای آخر
علی صالحی
|
||||
