شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)–|| 26 دسامبر 2003 جهان یکی از بزرگترین روزنامه نگاران خود و به نظر برخی، از وفادارترین افراد به حرفه روزنامه‌نگاری را از دست داد که بسیاری از روزنامه ها برای اعلام درگذشت او تیتر «تَک مرد روزنامه نگاری» را انتخاب کرده بودند.
آی. اف. ستون I. F. Stone در آن روز ـ در 81 سالگی در شهر بوستون (آمریکا) براثر حمله قلبی درگذشت. ستون مصاحبه های عمومی مقامات را یک «شستشوی مغزی مردم» خوانده بود و از رسانه ها خواسته بود که بدون ابراز نظر خود و استعلام نظر دیگران، آنها را نقل نکنند و مبلغ نشوند.
«ستون» که شش دهه روزنامه و کتاب نوشت «فلسفه روزنامه نگاری» را تنظیم کرد که پیش از وی وجود نداشت و برپایه نظر او، مدارس روزنامه نگاری به پذیرش دانشجو ـ تنها پس از «آزمایش استعداد» پرداخته اند. به عبارت دیگر؛ مدرسه روزنامه نگاری «کارخانه دیپلم سازی» نباید باشد زیراکه هرکس بدون داشتن استعداد ویژه و وسعت معلومات عمومی نمی تواند روزنامه نگار شود. به نظر «ستون» روزنامه نگار در درجه اول باید تبلیغ، تحریف و دروغ را از «خبر مطلق» تشخیص دهد و گزارش ها را برحسب توجه و میزان مخاطب ردیف بندی کند.
وی که هشت روزنامه معروف آمریکا را سردبیری کرده بود و به مدت 18 سال هم ناشر یک هفته نامه چند صفحه ای [اختصاصی، حاوی نظرات خود پیرامون رویدادها و مسائل] و گاهی تکثیر بوسیله ماشین فتوکپی به نام «ستون ویکلی» و ارسال آن به روزنامه نگاران، استادان دانشگاهها و شخصیت ها بود ـ به صورت وبسایت های کنونی، با اختصاص دادن هر صفحه روزنامه به یک نوع مطلب مخالف بود و بر این مخالفت آنقدر پافشاری کرد تا روزنامه ها هرکدام دارای چند سِکشن (لائی) شدند و سِکشن اول (A) اختصاص به خبرهای روز یافت.
ستون روزنامه نگاران را به «اَمین = آنِست»، نیمه امین، و غیر امین تقسیم کرد و گفت که روزنامه نگار غیر امین باید طرد و نیمه امین به مردم شناسانده شود تا در قبول مطالب او احتیاط کنند. ستون یک روزنامه نگار اینوستیگیتیو بود.
ستون نوشته است: “بدون داشتن روزنامهِ واقعا مستقل و حرفه ای، هر کشور را ـ گرچه دارای انتخابات و مجلس ـ نمی توان «دمکراسی» نامید، زیرا که ستونهای روزنامه (نه رادیو ـ تلویزیون) باید کارنامه هر نماینده مجلس باشد و این کارنامه ملاک قضاوت مردم برای تجدید انتخاب آن نماینده باید قرار گیرد و کارنامه، «حاصل کار» است ـ نه «نطق پیش و پس از دستور». برای مردم مهم است که بدانند آیا وکیل آنان همیشه در دسترسشان بوده، و تماس تلفنی، دریافت و پاسخ نامه و تماس حضوری مردم با نماینده و یا رئیس جمهوری (نماینده کل جامعه) چگونه بوده است.
روزنامه های حزبی و یا روزنامه هوادار دولت باید با علامت خاص (لگو) از روزنامه های مستقل مشخص شوند تا مخاطبان بدانند که بی طرف و عمومی نیستند. روزنامه ملی یک کشور نباید اعلان تجاری چاپ کند و یا اینکه روزنامه حزبی در نیوزستاند [در ایران؛ کیوسک] فروخته شود. روزنامه حزبی باید برای اعضای حزب و علاقه مندان آن حزب و ایدئولوژی ارسال شود. نشریه اختصاصی که برخی مؤسسات برای انتشار برنامه های خود چاپ می کنند نباید توزیع عمومی (تکفروشی) و اعلان تجاری داشته باشد و توزیع آن باید پُستی و پِیکی باشد.
«ستون» بود که «ژورنالیسم کُمباتیو» را ابتکار کرد. وی هر روز ده روزنامه مختلف را دقیقا می خواند و در ستون (مقاله) همان روز خود، تفاوت انشاء و عناصر خبری، و اختلاف در عرضه خبرهارا که در آنها به دست آورده بود می نوشت و این کار خودرا «افشاء روزنامه ها» و روشن ساختن مخاطبان (مردم) عنوان داده بود.
«ستون» درپایان هر سفر یک کتاب نوشت. در سال 1956 از شوروی دیدن کرد و نوشت که در شوروی مردم بیش از کشورهای کاپیتالیست استثمار می شوند و رهبران شوروی و مقامات دولتی این جماهیریه به سوسیالیسم مؤمن و صادق نیستند و در حالی که از برابری حرف می زنند برای خود بیمارستان و فروشگاه اختصاصی دارند… ستون توصیه کرده است که یک روزنامه نگار پس از کسب تجربه و معروفیت، هرچند وقت یک بار به مسافرت رود و شرح مشاهدات خودرا با عکس در روزنامه و مجله منتشر و یا کتاب کند و این کتاب باید عنوان کتاب ژورنالیستی داشته باشد که نوع خاصی است.
منبع: iranianshistoryonthisday
|
||||
