شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || در تاریخ صدساله‌ی نشریه The New Yorker، تنها دو بار عکس روی جلد آمده است.
برای هفتاد و پنجمین سالگرد در سال ۲۰۰۰، ویلیام وگمن یکی از سگ‌های ویما‌رَنر خود را به شکل ایوستیس تیلی ـ نماد دِندی‌وار مجله که نخستین‌بار توسط ریا اروین طراحی شده بود ـ لباس‌پوشاند.
تا همین ماه گذشته هیچ انسانی این مرز را نشکسته بود، تا زمانی که سیندی شرمن تصویر خود را به شکل ایوستیس بر جلد ویژه‌ای درباره «صنعت فرهنگ» منتشر کرد.
اما آنچه جلدهای New Yorker را متمایز می‌سازد، همان گستره‌ی خیال است که قلم و رنگ فراهم می‌کنند: استعاره‌های سیاسی (مثلاً آزادی‌خواهی که روی طناب بندبازی می‌کند)، صحنه‌های خیالی از خیابان‌های نیویورک، یا گربه‌هایی که در رویا پرسه می‌زنند. هر هفته جلدی تازه و هنرمندانه عرضه می‌شود.
حال اگر این تصاویر جان می‌گرفتند، همچون افسانه‌ی پگمالیون؟ به مناسبت صدمین سالگرد، مجله از شش عکاس دعوت کرد تا جلدهای آرشیوی را به شکل پرتره‌های زنده با چهره‌های شناخته‌شده بازآفرینی کنند.
نقش ایوستیس این بار به اسپایک لی رسید؛ کسی که تک‌چشم خود را با دوربین فیلم‌برداری عوض کرده است. عکاس، اوآول اریزکو، این پرتره را زیر حلقه‌ای طلایی بسکتبال ثبت کرده است.
جلدهای دوران جاز هم دوباره جان گرفتند: مارلین مینتر تصویر ۱۹۲۵ باربارا شرمند از زنی با گوشواره‌های خوشه‌ای انگور را بازسازی کرد؛ و سدِی سینک از پشت شیشه عکسی رویایی گرفت.
جولیان د میسکی تصویر پرجنب‌وجوش ۱۹۳۰ از مهمانی سیگاری‌ها را برای عصر جدید بازتفسیر کرد؛ با درخشش و تهدیدی تازه، و با حضور سافی تاچر و خواهر دوقلویش اِلی تاچر.
پرتره‌ی یک دریانورد در سال ۱۹۲۶ اثر استنلی دبلیو. رنولدز ـ که امروز یادآور تبعیض علیه اعضای ترنس در ارتش است ـ توسط کولیِر شور بازآفرینی شد.
چند دهه بعد، چارلز ساکسون در ۱۹۷۴ جوانان بوهمی با شلوار پهن را کشیده بود؛ راین مک‌گینی این صحنه را با گروهی از کمدین‌ها، از جمله جولیو تورس، در باغ گیاه‌شناسی نیویورک بازسازی کرد.
کامیلا فالکز نیز آریانا دیبوس ـ بازیگر برنده اسکار ـ را در نقشی الهام‌گرفته از زن ذره‌بین به دست اثر لورنزو ماتوتی در ۱۹۹۹ به تصویر کشید.
نویسنده: مایکل شولمن | منتشر شده در ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۵
در ادامه با #شارا همراه باشید:
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
◽️
انتهای پیام/