شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– هفته دولت است و روز کارمند را هم به کارمندان شریف و مظلوم دولت تبریک می گوییم. کارمند عزیزی که قبل از دریافت حقوق، بیمه و مالیات را تمام و کمال از حقوقش کسر می کنند و هیچ راه فراری هم ندارد.
کارمندی که نمی تواند یک دل سیر، زن و بچه خود را به مسافرت ببرد. کارمندی که نگران بعد از بازنشستگی خود است. کارمندی که هزار جور دلهره و استرس و نگرانی های درس و مشق بچه ها و جهیزیه و هزینه اجاره و تحصیل فرزند دانشجویش او را آزار داده و مجبور است با سیلی صورت خویش را سرخ نگه دارد.
آری به کارمندان ظلم می شود. جناب آقای رییس جمهور! جناب آقای دکتر نوبخت! ای سردمداران سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور! شما در طول سی و پنج سال بعد از انقلاب در حق کارمندان و برای کارمندان چه اقدام شایسته ای به انجام رسانده اید که قشر مظلوم کارمند دولت با افتخار زندگی کند و در چشم زن و بچه حقیر و ذلیل جلوه نکند. واقعا چه کار کرده اید؟ آیا نه این است که هر جا کم آورده اید، همواره از حق کارمند بیچاره مظلوم زده اید؟ مثالی می زنم که فکر نکنید ما حالی مان نمی شود.
در حکم کارگزینی سال جاری بنده در قسمت کمک هزینه عائله مندی رقم 385280 ریال درج شده و در قسمت کمک هزینه اولاد برای دو فرزند رقم 154112 ریال ثبت شده است. آخر ای بی انصاف ها! کجای دنیا برای عائله مندی 38 هزار تومان می دهند. من با 38 هزارتومان در ماه برای همسرم چکار کنم؟ برای دو فرزند 15 هزار تومان. یعنی هر فرزند حدود هفت هزار تومان. آخر ای بی انصاف ها! من کارمند، اگر فقط روزی سه عدد نان بربری دانه ای هزار تومان به هر فرزندم بدهم یعنی روزانه فقط یک فرزند بنده سه عدد نان خالی بخورد می شود روزی سه هزارتومان و ماهی 90 هزار تومان. اونوقت من با این صدقه ای که شما به اسم کمک هزینه عائله مندی و کمک هزینه اولاد به بنده می دهید چگونه باید زن و بچه خود را اداره کنم. بعد انتظار دارید که دزدی و کم کاری و رشوه و زد وبند و… توی ادارات نباشد.
هیهات هیهات. همه می دانیم که الان دولت حقوق کارمندان را هم با سختی پرداخت می کند. مثلا اضافه کارها به شدت کم شده و پرداخت ها مشکل پیدا کرده است. چرا؟ چون بودجه نیست. پول نیست. چرا پول نیست؟ چون در دنیا را به رویمان بسته ایم. صادرات نداریم . مبادله و معامله و تفاهم نداریم و… خوب نتیجه اخلاقی؟ نتیجه اخلاقی آن است که وقتی پول نیست باید از هزینه ها کم کنیم. هزینه ها هم دو جور است. هزینه عمرانی و هزینه جاری. دستکاری در هزینه های عمرانی برای دولتمردان عوارض دارد خطرات دارد آفت دارد.
چطور؟ صدای نمایندگان مجلس در می اید، امام جمعه شهر نامه می نویسد و خلاصه فریاد وا محمدا از گوشه و کنار بلند می شود که چه شد و چه نشد؟!؟!؟ خوب می ماند هزینه های جاری. هزینه های جاری را دستکاری یکنیم چگونه؟ با ابلاغ ضوابط اجرایی بودجه هر سال. در ضوابط اجرایی می گوییم که نخورید، نخرید، بریز و بپاش نکنید و پرداخت ها را زیاد نکنید و خلاصه، انقباضی انقباضی. خوب این بلا سر چه کسی اول پیاده می شود، سر کارمند بیچاره. اضافه کارش کم می شود. پاداش هایش کم می شود، عیدی اش کم می شود و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل. از وام و مسکن و خانه سازمانی و کمک بلاعوض و … هم که قربونش برم خبری نیست که نیست.
آیا دولت به کارمندان ظلم می کند؟ جناب آقای تدبیر و امید! مرحمت فرموده مردانگی کنید لااقل امسال این وضعیت کمک هزینه عائله مندی و حق اولاد را بطور شگفت انگیزی تغییر مثبت و افزایش جهشی بدهید که لااقل رقم آن جلوی زن و بچه برایمان مایه آبروریزی نباشد والله به خدا زشته این رقم ها. ممنون از تدبیری که به خرج می دهید و امیدی که برای کارمندان فراهم می نمایید. خواهشا در بودجه ریزی برای سال 1395 به کارمندان ظلم نکنید. تمام.
با احترام به قشر مظلوم کارمند و آرزوی سلامتی و سربلندی آنان در همه امور زندگی فردی و سازمانی.
ارادتمند: حسن خسروی – مدرس دانشگاه
|
||||
