چند روز بعد و چند هفته و ماه بعد که بگذرد همه یادمان می رود که بود و چه گفت و چطور در غربت و دور و از وطن دق کرد و مرد.
شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)–|| از مرده پرستی ما ایرانیان است که تا کسی از جهان خاکی دستش کوتاه می شود ، بیشتر یادش می کنیم و به ذکر ویژگی ها و هنرهایش و آثارش می پردازیم. زنده یاد ابتهاج تا بود کمتر یادش می کردیم. انگار هرچه دم دست تر باشی کم مقدارتر و بی ارزش تری.
شاعر خوب شاعر مرده است که تا می میرد اشعارش بیشتر خوانده می شود. تا وقتی که بود در سرای بی کسی اش نه کسی به در خانه اش دری می زد و نه پرنده ای به دشت پرملاش پر .پس خدایش بیامرزی می گوییم و چند صباحی اشعارش و عکسش را پخش می کنیم تا ماهم به صف خیل عزاداران بپیوندیم آنهم با حداقل شناخت عمیق از شاعری که پرکشیده است.
چند روز بعد و چند هفته و ماه بعد که بگذرد همه یادمان می رود که بود و چه گفت و چطور در غربت و دور و از وطن دق کرد و مرد. این مرام روزگار است و شاید بتوان گفت بزرگترین نعمت خدا نعمت فراموشی در کوران حوادث روزگار و گرفتاری ها و دغدغه های تمام نشدنی بشر است که مرگ ها یادمان می رود. همانطور که وقتی ما مردیم و آخرین نفری که مارا به خاطر داشته نیز می میرد، تا ابد فراموش می شویم.
در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پرملال ما پرنده پر نمی زند
زنده یاد ابتهاج استوری نمی‌خواهد اشعارش را بیشتر بخوانیم
خانواده هوشنگ ابتهاج، شاعر سرشناس ایرانی، بامداد چهارشنبه ۱۹ مرداد از درگذشت او در سن ۹۴ سالگی خبر دادند.
یلدا ابتهاج، دختر آقای ابتهاج، با انتشار بیتی از این شاعر در شبکه اجتماعی اینستاگرام نوشت که «سایه ما با هفت‌هزار سالگان سربه‌سر شد.»
«سایه» تخلص هوشنگ ابتهاج بود، شاعری که هم در قالب نیمایی و هم غزل و مثنوی شعر می‌سرود.
«چند برگ از یلدا»، «تا صبح شب یلدا»، «یادگار خون سرو»، «تاسیان» و «حافظ به سعی سایه» (دیوان حافظ با تصحیح ابتهاج) از جمله کتاب‌های هوشنگ ابتهاج است.
|
||||
