پروفسور “دبلیو تیموتی کومز”، یکی از بزرگترین نظریه‌پردازان ارتباطات بحران، نظر خود را در مورد “ارتباطات بحران و بیماری همه‌گیر کووید-19” ارائه کرد.
کومز ارتباطات بحران را یکی از حوزه‌های تخصصی روابط‌عمومی می‌داند که برای حفاظت و دفاع از یک فرد، شرکت یا سازمانی که با چالشی عمومی در خصوص شهرت آن مواجه است، طراحی شده است.
نظریه وضعیتی ارتباطات بحران کومز که به اختصار SCCT نامیده می‌شود، دارای سه مولفه است: (1) وضعیت بحران، (2) استراتژی‌های پاسخ به بحران، و (3) سازوکاری به منظور تطبیقِ وضعیت‌های بحرانی و استراتژی‌های پاسخ به بحران.
بخشی از سخنان کومز: در موضوع ارتباطات بحران ما با ترکیبی از اطلاعات و ریسک مواجه هستیم که نمونه بارز آن را می‌توانیم در مورد ویروس کرونا مشاهده کنیم. علاوه بر این ما با موضوع ارتباطات دولتی ریسک و آنچه شرکت‌ها در این زمینه انجام می‌دهند روبرو هستیم و یک سری نتیجه‌گیری‌هایی که در این زمینه می‌تواند وجود داشته باشد که همگی آنها در دوران خاص کرونایی به حوزه روابط‌عمومی و ارتباطات به‌طور عام ارتباط پیدا می‌کنند.
اگر بخواهم خیلی خلاصه و مختصر صحبت کنم باید بگویم که در دوران بروز بحران ما با شرایط خاصی روبرو هستیم که همگی در چارچوب ارتباطات بحران قابل طبقه‌بندی هستند. واقعیت این است که این موضوعات در شرایط کنونی بسیار مهم و حیاتی هستند چرا که ویروس کرونا یک نوع خاص و متفاوت از بحران است.
یکی از راه‌های خوب برای فکر کردن در مورد پیام‌رسانی (الگوی فرایند موازی توسعه یافته) نام دارد که مخفف مدل پردازش موازی گسترده است. این مدل به ما می‌گوید که شما می‌توانید در موقعیت‌های بحرانی از جمله بحران سلامت عمومی که ما الان با آن دست به گریبان هستیم توصیه‌هایی را به مردم ارائه دهید و مردم هم در مقابل دست به قضاوت می‌زنند و قضاوت‌های آنها لزوما منطبق با آن توصیه‌هایی نیست که شما به آنها می‌دهید.
لینک: http://kpri.ir/?p=6540
|
||||
