شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– فناوری‌های جدید نیز نمی‌توانند این فرضیه را عوض کنند. رایانه ابزار جدیدی را برای قشرهای گسترده‌ای از مردم فراهم می‌آورد که از طریق آن بتوانند نویسنده، ناشر و یا تولیدکننده فیلم ویدئو شوند. بسیاری از مردم و سازمان‌ها از امکانات بیشتری (مانند کارمند، کاغذ و دستگاه فتوکپی) برخوردار هستند. امروزه گروه‌های مختلف مانند متخصصان رایانه که مسئولیت‌های اجتماعی را بر عهده دارند. نهادهای خصوصی و دیگر نهادها، اقدام به نوآوری کاربردی در مورد اینترنت و بحث‌های مربوط به سیاست آن در این مراحل اولیه کرده‌اند و سعی دارند عصر اطلاعات جدید را به گونه‌ای بنا نهند که محل امنی برای دموکراسی باشد.
این کار، کار آسانی نخواهد بود. مردان خیلی بیشتر از زنان از اینترنت و خدمات «آن‌لاین» استفاده می‌کنند و مناطق شهری یا مناطقی که با دیگر نقاط در ارتباط هستند خیلی بیشتر از شهرهای کوچک فقیر و روستایی به اطلاعات دسترسی دارند. فقط ده درصد از گروه‌هایی که بالقوه تعاملی هستند مانند گروه‌های «آن‌لاین» هشتاد درصد از پیام‌ها را می‌فرستند و این در حالی است که کسانی که پیام‌ها را فقط دریافت می‌کنند ده برابر کسانی هستند که آن‌ها را ارسال نیز می‌کنند.
کریشر بالت- گیمبلت (Kirsher bolt- Gimblett)- 1996 و همین طور رینگلد (Rheingold) در عصر سایبرنتیک بر خلاف عصر سنتی، دسترسی به معنای استفاده نیست. وجود این اختلاف در استفاده، تنها در مورد شبکه رایانه‌ای صدق نمی‌کند بلکه در مورد جلسات شهری نیوانگلند نیز صادق است که در آن‌ها افراد اجتماعی بیشتر از افراد کمرو، مردان بیشتر از زنان و افرادی قدیمی بیشتر از افراد تازه وارد شرکت می‌کنند منسبریج (Mansbridge، 1973).
موضوع تساوی در دسترسی به دوره‌های کوتاه مدت نیز بسیار مهم است، افراد دارا و کسانی که از طریق سازمان این دسترسی را دارند (مانند دانشجویان چه دارا و چه ندار، در مراحل عالی آموزش) بیشتر از افراد دیگر با این وسیله جدید در ارتباطند.
در دوره‌های طولانی‌مدت اگر محرک‌های اقتصادی برای تجارت و ارائه وسایل وجود داشته باشد، دسترسی به رایانه نیز مانند دسترسی به تلویزیون و تلفن همگانی خواهد شد. با این همه یکسانی دسترسی موضوعی متفاوت است و تا زمانی که دیگر اختلاف‌های موانع اجتماعی وجود داشته باشد امکان‌پذیر نخواهد بود.
|
||||
