شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || در زمان جنگ، شرایط برای کودکان پیش‌دبستانی می‌تواند بسیار ترسناک باشد. اگرچه ممکن است فکر کنید آن‌ها هنوز برای فهمیدن آنچه رخ می‌دهد خیلی کوچک‌اند، ولی حتی خردسالان نیز می‌توانند اخبار ترسناک را از رسانه‌ها یا مکالمات بزرگ‌ترها دریافت و تجربه‌ای ناخوشایند را درونی کنند.
شما به کودکان خود آموزش می‌دهید چگونه راه بروند، صحبت کنند و با دیگران شریک شوند. اما در دوران جنگ، چگونه می‌توان به آن‌ها آرامش داد؟ خبر خوب آن‌که بسیاری از کودکان توان طبیعی برای بازگشت به وضعیت عادی را دارند. خبر بهتر آن‌که شما می‌توانید مهارت‌های تاب‌آوری را به کودکان بیاموزید—توانایی تطبیق با ناملایمات، تروما (trauma)، تهدیدها یا منابع استرس شدید.
۱. با کودکان خود صحبت کنید. به پرسش‌های آن‌ها صادقانه و ساده پاسخ دهید. با اطمینان‌خاطر. بپرسید که آن‌ها چه فکری می‌کنند و به پاسخ‌هایشان گوش دهید. آمادگی پاسخ‌دادن به سؤالات دشوار مثل «چرا از ما متنفرند؟» یا «آیا بابا در جنگ می‌میرد؟» را داشته باشید.
۲. حضور خانواده را به پناهی امن برای کودک تبدیل کنید؛ او به آغوش گرم و آرامش‌بخش شما نیاز دارد. با او بیشتر وقت بگذرانید—بازی کنید، قصه بخوانید و در کنار هم باشید.
۳. تماشای اخبار را محدود کنید. تلویزیون یا رادیو را هنگام پوشش اخبار جنگ خاموش کنید. نیازی به پنهان‌کردن واقعیت نیست، اما ضرورتی هم ندارد کودک با تصاویر ترسناک مداوم مواجه شود.
۴. برنامه روزمره را حفظ کنید. کودکان خردسال به نظم علاقه‌مندند. در این دوران، پایداری برنامه خواب، غذا و فعالیت‌های روزمره باعث حس کنترل و امنیت می‌شود.
۵. از خودتان مراقبت کنید. کودکان چهره والدین را به‌عنوان شاخص احساساتشان می‌خوانند. اگر نگران باشید، آن‌ها نیز مضطرب خواهند شد. مراقبت از خود، مقدمه مراقبت از کودک است.
۶. اجازه دهید با بازی و هنر احساساتشان را بیان کنند. کودک ممکن است واژه‌ای برای بیان اضطراب خود نداشته باشد، اما با نقاشی یا بازی تخیلی، احساساتش را بروز دهد.
۷. به کودک اطمینان دهید که در امان است. برنامه اضطراری خانواده را با زبانی قابل‌فهم برای کودک توضیح دهید. مثلاً بگویید: «خانه ما پایگاه امن است؛ اگر مشکلی شد، به خانه خاله … می‌رویم.»
۸. به رفتارهای کودک توجه کنید تا نشانه‌های اضطراب را بشناسید. اگر متوجه شدید که بیش از حد به شما می‌چسبد، دوباره انگشت می‌مکد یا شب‌ها رختخوابش را خیس می‌کند، احتمال دارد از فشار روانی رنج ببرد. در این‌صورت، مشاوره با روان‌شناس می‌تواند کمک‌کننده باشد.
۹. از کودک کمک بگیرید. حتی خردسالان هم می‌توانند کارهای ساده مثل چیدن سفره را انجام دهند. احساس مشارکت، کنترل و اعتمادبه‌نفس ایجاد می‌کند.
۱۰. دیدگاهی مثبت به کودک ارائه دهید. کودک نمی‌داند که جنگ‌ها پایان می‌یابند. به او یادآوری کنید که قبلاً هم بر شرایط سختی غلبه کرده و روزهای خوب در راه‌اند.
تاب‌آوری یک مسیر است، نه یک مقصد
یاددادن تاب‌آوری به معنای حذف کامل رنج نیست. کودکان همچنان روزهای سختی خواهند داشت. اما مهارت‌های تاب‌آوری، همان‌گونه که کودک یاد گرفت راه برود یا صحبت کند، در زمان خود شکوفا می‌شود و بعدها نیز در زندگی روزمره به کارشان می‌آید.
اگر احساس می‌کنید به کمک نیاز دارید، گفتگو با روان‌شناس یا مشاور سلامت روان می‌تواند راهگشا باشد؛ گاهی حمایت بزرگسالان، همان چیزی است که کودک را در سختی‌ها تاب‌آور می‌کند.
نویسنده: انجمن روان‌شناسی آمریکا (APA)
تاریخ نگارش: ۱ اوت ۲۰۱۹
تاریخ آخرین به‌روزرسانی: ۱۶ اکتبر ۲۰۲۳
منبع انگلیسی: apa.org
منبع فارسی: شارا
#روابط_عمومی_در_متن
#سال_هوش_مصنوعی
انتهای پیام/