د آنیون نمونهای منحصربهفرد از رسانهای است که با تقلید دقیق از ساختار خبر، توانسته تحولات روزنامهنگاری از چاپ تا دیجیتال را ثبت و نقد کند.
این مقاله نشان میدهد پارودی رسانهای، در عصر اینترنت و هوش مصنوعی، به ابزاری تحلیلی برای فهم بحران اعتماد، اقتصاد کلیک و آینده خبر تبدیل شده است؛ مسیری که برای روابطعمومی، رسانه و تحلیلگران ارتباطات اهمیتی راهبردی دارد.
نویسندگان: تیم برینکهوف، استیون جانسون
تاریخ انتشار: ۳۰ دسامبر ۲۰۲۵
منبع: https://bigthink.com
(بازنشر از وبسایت فریتینک)
شبکه اطلاعرسانی روابطعمومی ایران (شارا) || وقتی نویسندگان آماتور برای نشریه «د آنیون» تیتر ارسال میکنند، اغلب شکست میخورند. دلیل این شکست معمولاً تصور نادرستی از طنز است. بسیاری از این نویسندگان گمان میکنند هرچه متن بامزهتر و پر از نشانههای شوخی باشد، نتیجه بهتر خواهد بود؛ در حالی که دقیقاً برعکس است. جو راندازو، سردبیر پیشین د آنیون، توضیح میدهد که استفاده بیش از حد از واژههای شوخطبعانه و چشمکزن، پارودی را از درون تخریب میکند.
بهگفته او، پارودی (قلیدِ کاملاً جدی برای افشای چیزی که بیش از حد جدی گرفته شده است.) موفق نیازمند لحنی کاملاً خشک، خونسرد و جدی است؛ همان لحنی که در گزارشهای رسمی رسانههایی مانند خبرگزاریهای کلاسیک یا روزنامههای مرجع دیده میشود. حذف حتی یک واژه طنزآلود اضافه، میتواند شوخی را قویتر کند، زیرا متن بهطور کامل در قالب رسانهای که تقلید میشود حل میشود.
پارودی بدون «شباهت باورپذیر» ممکن نیست. تقلید باید تا آخرین هجا، نشانه نگارشی و ساختار جمله ادامه یابد. اسکات دیکرز، از بنیانگذاران د آنیون، این اصل را ستون فقرات طنز رسانهای میداند. اما چالش اصلی آنجاست که رسانه هدف همواره در حال تغییر است.
د آنیون و تقلید از هدفی متحرک
از زمان تأسیس د آنیون در سال ۱۹۸۸، خبر از عصر چاپ به فضای دیجیتال کوچ کرده است. همین جابهجایی، د آنیون را وادار کرده نهتنها سبک رسانهها را تقلید کند، بلکه همزمان با تغییر آنها نیز تحول یابد. در واقع، این نشریه هم آینه رسانهها بوده و هم آزمایشگاهی برای آینده آنها.
نخستین شماره د آنیون با تیتر «هیولای مندوتا مدیسن را لتوپار کرد» منتشر شد. در سالهای ابتدایی، شوخیها ساده، محلی و گاه تصادفی بودند. بسیاری از تیترها تنها برای ساکنان ویسکانسین معنا داشتند. اما همین سادگی، بازتابی از فضای رسانهای آن دوره بود.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، رسانههای خبری دچار بحران هویت شدند. رقابت با تلویزیون کابلی، لغو الزام بیطرفی در پوشش دیدگاهها و افزایش فشار برای جلب توجه مخاطب، باعث شد خبر بهتدریج به سمت هیجانسازی و سرگرمی حرکت کند. د آنیون دقیقاً همین روند را تقلید و در عین حال افشا کرد.
تثبیت صدا در دهه ۱۹۹۰
در دهه ۱۹۹۰، د آنیون با تمرکز بر اخبار ملی و جنجالی، صدای خاص خود را شکل داد: رسانهای که با اعتمادبهنفس اغراقآمیز خود را «بهترین منبع خبری آمریکا» معرفی میکرد، اما در لایه زیرین، نقدی جدی به قدرت، رسانه و فرهنگ عمومی داشت.
تا سالها، د آنیون نشریهای نیمهزیرزمینی باقی ماند. نویسندگان آن شغل روزانه داشتند و شهرت هدف اصلیشان نبود. این وضعیت پس از انتقال دفتر مرکزی به نیویورک در سال ۲۰۰۱ تغییر کرد. نویسندگان جدید با هدف حرفهای شدن وارد شدند، اما ناچار بودند در صدای تثبیتشده نشریه بنویسند؛ صدایی که دیگر به یک برند رسانهای تبدیل شده بود.
ورود به اینترنت و تغییر منطق انتشار
نسخه آنلاین د آنیون در سال ۱۹۹۶ راهاندازی شد. در ابتدا، اینترنت صرفاً بستری برای بازنشر نسخه چاپی بود. اما با گذر زمان، انتشار تدریجی محتوا جایگزین انتشار هفتگی شد. این تغییر، آغازگر تحولی عمیقتر بود: سرعت، تداوم و رقابت دائمی برای توجه مخاطب.
تا سال ۲۰۰۷، بیش از نیمی از درآمد د آنیون از فضای دیجیتال تأمین میشد. در حالی که رسانههای چاپی یکی پس از دیگری سقوط میکردند، د آنیون رشد میکرد و به الگویی برای بقا در عصر دیجیتال تبدیل شد. بسیاری از رسانهها، آگاهانه یا ناآگاهانه، به سمت تیترهای عجیب، محتوای سرگرمکننده و کاهش خبرهای تحلیلی حرکت کردند.
راهبرد «اول دیجیتال» و پیامدهای آن
با حرکت بهسوی انتشار روزانه، چرخه تولید محتوا کوتاهتر شد. د آنیون نیز مانند رسانههای جدی، با فشار سرعت و کمیت روبهرو شد. منتقدان معتقد بودند این شتاب، اندکی از کیفیت کاسته است. اما سردبیران د آنیون تأکید داشتند که برای پارودی دقیق رسانههای دیجیتال، باید دقیقاً همان منطق آنها را بازتولید کرد.
در همین دوران، ستون معروف «مردِ محل» همچنان محبوب باقی ماند. این تیترها، فراتر از خبر، به وضعیت انسانی، اضطرابهای روزمره و تناقضهای زندگی مدرن میپرداختند؛ موضوعاتی که با فروپاشی رسانههای محلی نیز اهمیت خود را از دست ندادند.
کلیکهول؛ پارودی اقتصاد کلیک
در سال ۲۰۱۴، د آنیون با راهاندازی کلیکهول، مستقیماً منطق رسانههای کلیکمحور را هدف گرفت. کلیکهول تقلید اغراقآمیزی از رسانههایی بود که بر نوستالژی، خشم و کنجکاوی افراطی تکیه داشتند. صدای کلیکهول، صدای انسانی بود که تمام وقت در اینترنت زندگی میکند و هر چیز را به محتوا تبدیل میکند.
اما همان الگوریتمهایی که این رسانهها را به اوج رساندند، عامل سقوطشان نیز شدند. وابستگی شدید به پلتفرمها، با تغییر سیاستهای آنها، مدل اقتصادی بسیاری از رسانههای دیجیتال را فرو ریخت.
آینده نامطمئن، اما هویت پایدار
با تغییر مالکیت د آنیون، تمرکز از ترافیک صرف به سمت استقلال تحریریه و کاهش کلیکبیت حرکت کرده است. این تغییر، امکان بازگشت به روایتهای عمیقتر و قالبهای نو را فراهم میکند. با این حال، برخی عناصر تغییرناپذیرند: سوءتفاهم مخاطبان، خشم سیاسی از هر دو سو، و نقش د آنیون بهعنوان آینهای بیرحم برای رسانهها.
د آنیون مدعی هدایت سیاسی نیست. مأموریت آن، واداشتن مخاطب به اندیشیدن است؛ حتی اگر این اندیشیدن با خنده آغاز شود.
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
برای اطلاعات بیشتر درباره روابط عمومی و اخبار سازمانهای مختلف، میتوانید به وبسایت شارا مراجعه کنید.
انتهای پیام/