۱) باید فکری به حال شیوه اطلاع‌رسانی در مورد مذاکرات هسته‌ای و مدیریت این پرونده کرد! اگر آمریکایی‌ها پیام محرمانه می‌دهند، چرا افشا می‌کنیم که بعد اینطور لطمه بزنند؟ اگر پیام مثبت نمی‌دهند، چرا می‌گوییم خواستار حل مسئله شده‌اند؟
۲) در دنیای امروز نمی‌شود مخاطب را انتخاب کرد! هر ادعایی که جلوی میکروفون یک خبرنگار بومی هم مطرح شود بلافاصله بازتاب بین‌المللی دارد، بار سیاسی دارد، در شبکه‌های اجتماعی و صدها رسانه جهان تعبیر و تفسیر می‌شود و مورد استفاده قرار می‌گیرد.
۳) تا به حال، این سناریو که حرفی را به آمریکایی‌ها نسبت دهیم و آن‌ها بلافاصله با لحنی تحقیرآمیز تکذیب کنند و بر موضعی درست برعکس آن حرف تأکید ورزند بارها تکرار شده؛ و هر بار به روان جامعه و پرستیژ کشور – و همچنین به موقعیت مذاکراتی ایران – لطمه زده است.
۴) مگر پیش از طرح آن ادعا احتمال تکذیب آن را پیش‌بینی نکرده‌ایم؟ مگر آثار منفی مضاعف این قبیل واکنش‌ها را لحاظ نکرده‌ایم؟ الان اگر «واسطه» هم تکذیب کند و (ولو تحت فشار) جانب آمریکا را بگیرد، تکلیف عزت و حیثیت و موقعیت مذاکراتی ایران چه می‌شود؟
@jebheeslahat
|
||||
