شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)–|| رویکرد راهبردی به مدیری بحران را می توان در قالب شش اصل زیر خلاصه نمود:
• اصل روابط موجود
در شرایط بحرانی، همواره با کارکنان، داوطلبان، سهامداران، اعطاء کنندگان کمک، رهبران تشکلها و نهادهای دولتی و حرفه ای و سایر گروه های تأثیرگذار، ارتباط خود را حفظ کنید. در حد ضرورت افراد را در جریان مسائل قرار دهید، زیرا حمایت و پشتیبانی افراد می تواند به شما کمک کند تا در پی گذر از بحران، فعالیت های خود را بازسازی نمایید. تلاش کنید که کمک و پشتیبانی برخی از این گروه های عمومی را جلب کنید تا با اطمینان بیشتر و اثربخش تر عمل کنید.
• اصل رسانه ها به عنوان متحد
بحران ها نیازمند دقت و تدبیر هوشمندانه هستند؛ زیرا می توانند آثاری عمیق بر روی طیف وسیعی از افراد داشته باشند. بنابراین به اصحاب رسانه به چشم متحدان کلیدی که می توانند امکان ارتباط سازماندهی شما با افکار عمومی را فراهم آورند بنگرید. اگر رسانه ها شروع به ایجاد مزاحمت کردند و یا دست به تخریب وجهه ی سازمان زدند، این معمولا نشانگر آن است که سازمان نتوانسته به شکل مطلوب اطلاعات مورد نظر رسانه ها و افکار عمومی را به موقع در اختیارشان قرار دهد. داشتن یک برنامه ی منسجم ارتباطات با رسانه ها می تواند از رفتارهای مخرب رسانه ها پیشگیری کند.
• اصل اولویت های حیثیتی
پس از مسائل مربوط به ایمنی، حفظ وجهه و حیثیت سازمان در رأس اولویت های شما قرار دارد. به خاطر داشتن این نکته ی مهم به شما کمک می کند تا همواره کاری را انجام دهید که بیشترین نفع را برای مشتریان، کارکنان و سایر ذینفعان کلیدی سازمان داشته باشد. برای حفظ (و یا در صورت نیاز تثبیت) اعتبار سازمان خود، هدفگذاری کنید. از بحران به عنوان فرصتی برای ارتقاء اعتبار و حسن شهرت خود در بین افکار عمومی بهره گیرید.
• اصل واکنش سریع
همواره در دسترس فوری گروه های اجتماعی مخاطب سازمان باشید. یک قاعده ی کلی در بحران ها که باعث جلب توجه سریع رسانه های خبری می شود، قانون «یک ساعت» است. در ظرف یک ساعت اول، پس از آگاهی از بحران به وجود آمده، سازمان می بایست نخستین بیانیه ی خود را در اختیار افکار عمومی و به خصوص رسانه های گروهی بگذارد. در بحران های نه چندان جدی و دارای حساسیت عمومی کمتر، سازمان پنج تا شش ساعت فرصت دارد تا پیام عمومی خود را صادر کند.
• اصل افشای کامل
سکوت به هیچ عنوان واکنش مناسبی نسبت به بحران نیست. بدون اقرار به اشتباه و یا هرگونه گمانه زنی در مورد حقایقی که هنوز برای سازمان مشخص نشده اند، سازمان می بایست بیشترین اطلاعات ممکن را در اختیار عموم بگذارد. پیش فرض باید این باشد که سازمان هر چه را که می داند در اختیار عموم می گذارد و برای عدم انتشار برخی از اطلاعات می بایست توجیه منطقی وجود داشته باشد.
• اصل صدای واحد
منبع: اسمیت، 1390: 48
|
||||
