شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || در جهان امروز، سرعتِ رخدادها از سرعتِ اندیشه پیشی گرفته است. جامعه در موجی از اطلاعات، تصویرها و پیام‌ها غوطه‌ور است و در این میان، روابط عمومی اگر همچنان چشم به گذشته داشته باشد، دیر یا زود از جریان زندگی جا می‌ماند. روزگار ما، روزگارِ پیش‌بینی است؛ روزگاری که «دیدن پیش از وقوع»، به اندازه‌ی «اقدام پس از وقوع» اهمیت دارد.
روابط عمومیِ پیش‌بین، بر خلاف روابط عمومی واکنشی، می‌کوشد پیش از آن‌که بحران رخ دهد، نشانه‌های آن را از دل رفتارها، گفت‌وگوها و تغییرات اجتماعی دریابد. این نوع روابط عمومی نه با حادثه آغاز می‌شود و نه با آن پایان می‌گیرد؛ بلکه فرآیندی پیوسته از مشاهده، تحلیل و فهم است.
در ادبیات کلاسیک ارتباطات، همواره از روابط عمومی به عنوان «پل ارتباطی میان سازمان و جامعه» یاد شده است. اما در دنیای امروز، این پل دیگر صرفاً گذرگاه نیست؛ راداری است که تغییر مسیرها را پیش از انحراف تشخیص می‌دهد. روابط عمومی پیش‌بین، با فهم دقیق از زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی، می‌تواند پیش از طوفان، بوی باران را بشنود.
پیش‌بینی در روابط عمومی، نه به معنای پیش‌گویی است و نه به کارگیری ابزارهای فناورانه برای حدس آینده؛ بلکه حاصل نوعی بینش ارتباطی است. بینشی که از شناخت جامعه، از درک روح زمانه و از توان گوش سپردن به نغمه‌های ضعیفِ افکار عمومی برمی‌خیزد. روابط عمومی پیش‌بین، به جای آن‌که تنها زبان سازمان باشد، گوش جامعه نیز هست؛ شنونده‌ای حساس که از هر زمزمه، پیامی برای اصلاح مسیر درمی‌یابد.
در سازمان‌هایی که روابط عمومی هنوز در سطح خبر و گزارش متوقف مانده است، بحران‌ها اغلب ناگهانی به نظر می‌رسند. اما در واقع، هیچ بحرانی ناگهانی نیست. بحران، نتیجه‌ی نادیده گرفتن نشانه‌هاست؛ نشانه‌هایی که اگر دیده و تحلیل می‌شدند، شاید به فرصت تبدیل می‌گردیدند. روابط عمومی پیش‌بین، هنرِ دیدنِ همین نشانه‌هاست.
این نوع نگاه، مستلزم چند تحول بنیادین است. نخست، فاصله گرفتن از روزمرگیِ خبری و نزدیک شدن به مطالعه‌ی مداوم افکار عمومی. دوم، تقویت پیوند میان روابط عمومی و مدیریت راهبردی سازمان؛ چرا که پیش‌بینی، بدون حضور در اتاق تصمیم، بی‌ثمر است. و سوم، پرورش نگاه پژوهشی در میان کارشناسان ارتباطات؛ نگاهی که از دل داده‌ها، الگوها و روندها را استخراج کند، بی‌آنکه روح انسانیِ ارتباط را فراموش کند.
روابط عمومی پیش‌بین، در ذات خود به «انسان» بازمی‌گردد. به درک رفتار انسان در شرایط گوناگون، به فهم احساسات جمعی، به توجه به فرهنگ و حافظه‌ی تاریخی جامعه. در چنین نگرشی، پیش‌بینی نه یک فن تکنیکی، بلکه یک فضیلت ارتباطی است؛ فضیلتی برآمده از آگاهی، تأمل و مسئولیت‌پذیری.
جامعه امروز ما بیش از هر زمان دیگر به این رویکرد نیاز دارد. در فضایی که شایعه پیش از حقیقت می‌دود و واکنش‌ها اغلب دیرهنگام‌اند، روابط عمومی پیش‌بین می‌تواند چراغی باشد برای تصمیم‌های هوشمندانه‌تر، ارتباط‌های صادقانه‌تر، و کنش‌های انسانی‌تر.
شاید بتوان گفت، روابط عمومیِ آینده همان روابط عمومیِ پیش‌بین است. روابط عمومی‌ای که پیش از گفتن، می‌فهمد؛ پیش از پاسخ دادن، می‌شنود؛ و پیش از بحران، ارتباط می‌سازد. آینده از آنِ کسانی است که نگاهشان نه به دیروز، بلکه به فرداست ــ اما فردایی که از دلِ امروز زاده می‌شود.
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
انتهای شارا/