شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || تکذیبیه اگرچه یکی از ابزارهای ارتباطی روابط‌عمومی‌هاست، اما همیشه بهترین گزینه نیست. به‌ویژه وقتی بدون تحقیق و بررسی، صرفاً برای خاموش کردن موج منفی رسانه‌ای به کار می‌رود، بیشتر از آن‌که آبرو بخرد، اعتبار می‌سوزاند.
در دنیای ارتباطات، زمان مهم‌ترین سرمایه است؛ اما نه برای عجله در صدور تکذیبیه؛ بلکه برای پاسخ دقیق، شفاف و مسئولانه. مخاطبِ امروز نه ساده‌باور است و نه فراموش‌کار. او جزئیات را رصد می‌کند و تناقض‌ها را به خاطر می‌سپارد. اگر سازمانی ماجرای تلخی مانند نشت اطلاعات، خطای مالی، یا ضعف اجرایی را بی‌درنگ تکذیب کند، اما در ادامه، شواهد عکس آن را ثابت کند، تکذیب اولیه از «خطای ارتباطی» به «دروغ سازمانی» تعبیر می‌شود؛ آن وقت، فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر رخ می‌نماید.
همان‌گونه که در ماجرای اخیر بانک سپه و معاون پارلمانی رئیس‌جمهوری دیدیم: از انکار تا پذیرش، راهی نبود جز بی‌اعتمادی عمومی و تهدید جایگاه رسانه‌ها. شایعات اغلب حاصل شکاف‌های ارتباطی هستند. هر جا که سازمان‌ها سکوت کنند یا دیر بجنبند، کانال‌های غیررسمی جای آن‌ها را پر می‌کنند.
در چنین وضعی، روابط عمومی باید کنش‌گر باشد نه واکنش‌گر. تکذیب، آخرین حلقه در زنجیره اطلاع‌رسانی است، نه اولین راه فرار از پاسخگویی. پیش از تکذیب باید دید چه رخ داده، چرا رخ داده، و راه‌حل آن چیست. اگر اشتباهی بوده، عذرخواهی و اصلاح به مراتب شریف‌تر از پنهان‌کاری است.
شفافیت، عذرخواهی به‌موقع، و پذیرش مسئولیت، ستون‌های اعتماد عمومی‌اند. اگر روابط‌عمومی‌ها می‌خواهند سازمان خود را از طوفان رسانه‌ای عبور دهند، راه آن صداقت، هوشمندی، و اقدام حرفه‌ای است؛ نه صدور سریع «تکذیبیه‌های کذایی».
انتهای پیام/