برای تو که در تقویم تاریخ روابط عمومی جاودانه خواهی شد

یوسف دو سال بود که بازنشست شد اما هیچ گاه ارتباط خود با همکاران و خبرنگاران را قطع نکرد و هر روز ذکری از او بین همکاران دفتر بود. همکارانش اصلاً دوست نداشتند که او بازنشست شود اما گویا ترافیک کلافه کننده کرج – تهران امانش را بریده بود و مدام می گفت دیگر از این راه و ترافیک تکراری خسته و کلافه ام.

یوسف برای روابط عمومی هیچ کم نگذاشت. در انجام کار بسیار جدی بود، فردی متعهد و بسیار پشتکار داشت. یوسف هیچ گاه خلف وعده نمی کرد و مقید به زمان بود. در جلسات، در کلاس های آموزشی و حتی در ماموریت ها همیشه سر وقت حاضر می شد. اگر بگویم یوسف آدم ویژه و خاصی بود اغراق نکرده ام. خیلی ها بازنشسته می شوند و می روند و شاید کمتر از خودشان خاطره به جای بگذارند اما یوسف وجودش برای دوستان و همکارانش همیشه خاطره بود. به همین خاطر وقتی در دی ماه سرد و بیرحم با زندگی وداع گفت هر کس خبرش را شنید شوکه شد. بواقع یوسف با رفتن ناگهانی اش خانواده، دوستان و آشنایان را مات و مبهوت کرد.

یوسف برای منابع طبیعی و اطلاع رسانی بسیار زحمت کشید. او در سخت ترین شرایط منابع طبیعی را تنها نگذاشت و با شور و شوقی وصف ناپذیر در کنفرانس های خبری شرکت می کرد و به دور از خانواده با خبرنگاران به دور ترین نقاط کشور سفر می کرد تا تازه ترین یافته ها، تصاویر و خبرها را برای مشتاقان و دوستداران منابع طبیعی به ارمغان بیاورد.

خدابیامرزد آن ادیب معاصر را، دکترقیصر امین پور را می گویم، همین آبان سالگردش بود. او می گفت:

حرف‌های ما هنوز ناتمام ….تا نگاه می‌کنی
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن‌که با خبر شوی
لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر می‌ شود
آی …..
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می‌شود!

به راستی که چه زود دیر می شود.عجب روزگاری است این روزگار وانفسا، خداوندا، قطار آخرت چه تند و سریع می راند، تاچشم برهم می گذارید می بینید نزدیک ترین کسان تان بسان برق و باد ازکنارتان می گذرند و این قاب عکسی است که از آنان برروی طاقچه اتاق دلمان به یادگار می ماند.