شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  جلسات آموزشی، برای مدرس، یک ارائه است. او باید دانسته هایش را به مخاطب منتقل کند. بنابراین ضوابط و معیارهای یک ارائه خوب را باید رعایت کند. همه ما هم در کلاس درس یا کارگاهها شرکت کرده ایم و مدرسان را بسته به تناسب ارائه آنها با نیازهایمان از جنبه های مختلف، ارزیابی و طبقه بندی کرده ایم.

یکی از اصولی که برای ارائه های خوب توصیه میشود، عدم یکنواختی است. احتراز از یکنواختی هم به وسایل مختلف و بسته به توان و رفتار ارائه کننده قابل انجام است. به بیان ساده، هر ارائه کننده باید مقداری مجری گری بلد باشد تا توجه مخاطب را ابتدا به دست آورد و بعد حفظ کند یا حتی ارتقا دهد. مثال جالبی در این مورد سخنرانی یک ژنرال است که قبل از آغاز سخن، تا مخاطبین سر جای خود مستقر شوند، مرتب در یک فضای ۲ در ۳ قدمی میرفته و می آمده. وقتی همه مستقر شدند، پرسید که لابد تعجب میکند که من چرا در این فضا قدم میزنم؟ علت آن است که من سالها در زمان فلان جنگ، در چنین فضائی زندانی بودم و آنجا آموختم که چطور باید فلان طور باشم (فلان طور، موضوع اصلی سخنرانی او بوده است). خودتان را جای حضار بگذارید و ببینید که چقدر برایشان جالب بوده که شخصی سالها در این فضا زندانی بوده و در همان حال چیزی را آموخته باشد. این یک مثال کلاسیک است. اما همینجا تذکراتی هم وجود دارد که موضوع اصلی این نوشته است.

درست در زمانی که در مورد این ضرورت به ارائه کننده ها تذکر داده میشود، در همانجا هم گفته میشود که حد این موضوع باید رعایت شود. یعنی جلسه باید رسمیت خود را حفظ کند، توجه ها به موضوع باشد، و به خصوص در جلساتی که هدف اصلی آموزش است، باید شأن آموزش حفظ شود.

اینکه در کارگاه دائماً شوخی باشد و خنده، اینکه فرد حس نکند قرار است چیزی یاد بگیرد و به جای آن احساس کند به سینما یا پارک آمده است، دستاورد خوبی نیست.

فرض کنید که شما در یک کارگاه در ۷۰% وقت درگیر جوک و خنده و خاطرات طناز مدرس باشید، آیا دیگر حاضر خواهید شد به چیزی که کمتر از آن مفرح باشد، رضایت دهید؟ در بسیاری مواقع شرکت کنندگان در چنین کارگاههایی با دادن امتیازهای بالا به مدرسین، بخش آموزش سازمان را با خطا مواجه میکنند و آنها فکر میکنند عجب کارگاه خوبی است، در حالیکه نمیدانند که در سازمان آنها یک برنامه تفریحی در جریان است که خروجی اش اثری بر آگاهی و مهارت شرکت کنندگان نخواهد داشت.

خطر عمده در عدم بهره دهی نیست، خطر عمده آنجاست که شرکت کنندگان دچار نزول سطح توقع میشوند و در عین آنکه فکر میکنند چیزی یاد گرفته اند، هرگر قادر به کاربرد آن نیستند و زدودن مشکلات ناشی از این برنامه مفرح از ذهن آنها هم کار بخش آموزش را دشوارتر از قبل خواهد نمود.
سربلند باشید
پوینده دهکده جهانی