مقدمه:
امروزه منابع محدود داخلی از یک سو و گسترش رقابت در محیط متلاطم خارجی از سوی دیگر، سازما نها را ملزم به استفاده بهینه از منابع درونی و تلاش فراوان برای بقا در محیط بیرونی می کند و تفکر استراتژیک مفهومی است که توجه سازمان را به هر دو جنبه معطوف می دارد. از آنجا که سازما نها با به کارگیری استراتژی تلاش می کنند هر دو جنبه داخلی و خارجی سازمان را در برنامه ریزی خود لحاظ کنند، استراتژی هر سازمان در وهله اول باید بر اساس اصولی تدوین گردد که موجب شود سازمان بهتر  از رقبای استراتژیک خود ظاهر شده و بر پایه ظرفیتها و منابع  سازمان، به مزیت رقابتی دسترسی یابد .(هریسون و جان ، 1382) مزیت رقابتی برای هر سازمان عبارت است از توانمندی آن سازمان نسبت به سایر رقبایش در ایجاد ارزش بیشتر برای مشتریان و دستیابی به موقعیتی بهتر از موقعیت رقبا می باشد . (تامسون ، 2005) این مفهوم ساده و عمیق است و مبین این مطلب است که باید بیش از تولید محصول، به فکر رقابت پذیری آن بود و کل داراییهای مشهود، مادی و غیر مادی،کوتاه مدت و بلند مدت سازمان را در این راستا به کار گرفت. مزیت رقابتی استراتژیک عامل مهمی است که سبب می شود مشتری، محصول یک شرکت را نسبت به محصول شرکت رقیب ترجیح دهد، یعنی ارزش درک شده مشتری است که برای شرکت مزیت رقابتی ایجاد می کند. به منظور ایجاد ارزش برای مشتری دو قاعده وجود دارد 1- برتری بر رقبای اصلی، در ارائه ویژگ یهای منحصر به فرد مورد نظر مشتری و 2- ارائه  محصول با قیمت غیر قابل رقابت . ( غفاریان 1382)