شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || صحبت شهر هوشمند، پیشرفت هیجانی در اطلاع رسانی، پایان قائله تفکر سنتی و رویداد فاحش اثرگذار در بهترین حالت حوزه ارتباطی، تیکه کلماتی است که باید دید از کنون تا واقعیت به کدام حد و مرز رسیده است.

همیشه بهانه گرامیداشت 17 May و آن رویداد شرکت نفت و راه آهن، ماجرایی که اتفاق افتاد تا در نهایت، به روز روابط‌عمومی‌ و حوزه ارتباطات ختم شود، یادآور نیاز به یک راز و در نهایت یک اداره، نهاد، سازمان، اداره کل و معاونت ختم گردید در حالیکه روابط‌عمومی‌ مفهومی فراتر از این حرف‌هاست. روابط‌عمومی‌ را می توان هنر مردم داری، تعامل و تفاهم اثربخش بین انسان‌ها دانست.

جای تامل و تعقل است وقتی تجربه یک خاطره تلخ را شنیدم، لزوم دایره ارتباطات و رسانه را واجب و واجب تر می کند؛ سال ها قبل وقتی یک تیم سیاسی اقتصادی به یک کشور آسیای شرقی سفر می کند، حین مذاکرات جمله ای را می شنود که هفت سال از آن رویداد گذشته بود. دیپلمات آسیایی می پرسد، بالاخره جنگ شما با عراق به کجا رسید؟ پاسخ بسیار هیجانی بود. کدام جنگ؟ ما بیش از 5 سال است که قطعنامه امضا کردیم و آن دیپلمات می پرسد پس چرا اطلاع رسانی نکردید؟؟ او می‌گوید، در آخرین خبر رسانه ها چیزی از صلح پایدار نشنیده است.

در بسیاری از عرصه ها ما به آن اتفاق ها پیروز و بازنده نمی شویم. از نحوه، توان و ظرفیت اطلاع رسانی ها، آسیب ها و یا فایده نصیب‌مان می شود. به‌ویژه که در عرصه ارتباطات در دنیایی از وسایل ارتباطی، نرم افزارها، سخت افزارها و با زایش روز به روز وسایل‌نو و شیوه‌های نوین ارتباطی مواجهیم که موفقیت در کار را با دانش‌افزایی مدام همراه می‌کند و می طلبد در دانش فنی به خدمت گیری این ظرفیت‌های نو توانمندی داشته باشیم.

27 اردیبهشت یادآور حساسیت و ضرورت، نیاز و مهم‌تر از همه، جایگاه واقعی روابط‌عمومی‌ و ارتباطات را بیان کنیم. پس می‌طلبد که به نقش اثرگذار این بخش فارغ از نگاه‌های سطحی و سنتی برخی مدیران ایمان بیاوریم و به دیدگاه‌های تنگ‌نظرانه‌ای که تلاش می‌کنند تا با پایین آوردن شان و جایگاه آن، فعالان این حوزه را رنج بدهند، بی‌اعتنا باشیم.

افرادی خدوم ،متخصص، چند وجهی و لایه دار، گاها اهل کتمان و در صورت نیاز افرادی جنجالی برای راه اندازی یک جریان، که با همسویی سیستم و مدیر، آثار پرخیر و برکت فراوانی را همراه دارند. افرادی صاحب نظر و متخصص، باتجربه، فعال و دلسوز که با داشتن یکی از پر استرس ترین کارهای دنیا، به این مهم اعتقاد راسخ دارند که می توانند نقش موثری را در تصمیم گیری ها و تصمیم سازی ها و ارتباطات سازمانی و مدیریت بحران ها ایفا کنند و تاکنون این نقش را به خوبی انجام داده اند و موفقیت هایی برای مجموعه خود به ارمغان آوردند و با هر نوع برخوردی چیزی از شان و منزلت آنها کسر نخواهد کرد.