داود مختاریانی
 

شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| شبکه‌های ورزشی در سراسر دنیا مخاطبان زیادی را جذب می‌کنند و بسیاری از این شبکه‌ها با سرمایه‌گذاری و اجرای طرح‌های متنوع تجاری، به درآمدهای چند صد میلیون دلاری رسیده‌اند.

چند سال پیش در یک اقدام منطقی و بموقع، صدا و سیما اقدام به افتتاح شبکه ورزش کرد تا از این طریق بتواند به مخاطبان برنامه‌های ورزشی خدمات رسانه‌ای جدید و حرفه‌ای در حوزه ورزش ارائه کند ولی معلوم نیست به چه دلیل بعد از افتتاح، توجهی به این شبکه نوپا نشد و حتی پخش زنده مسابقات فوتبال را از شبکه ۳ به شبکه ورزش منتقل نکردند؟

از زمان راه اندازی شبکه ورزش تا امروز هنوز در این شبکه برنامه خوب و ماندگار تولید و پخش نشده و در واقع تبدیل به شبکه خنثی شده است.

فعالیت شبکه ورزش این امید را در مخاطبان ورزشی زنده کرده بود که می‌توانند برنامه‌های جذاب و تخصصی ورزشی را مشاهده کنند و به غیر از فوتبال با سایر رشته‌های ورزشی هم آشنا شوند ولی این اتفاق نیفتاد و حتی از پخش مسابقات ورزشی مهم که بدیهی‌ترین فعالیت این شبکه باید باشد، خبری نشد.

روند نزولی این شبکه طوری است که این روزها تقریباً مخاطب خاصی ندارد و تهیه کنندگان برنامه‌های ورزشی رغبتی برای ساخت برنامه در این شبکه ندارند.

اینکه چرا برنامه‌های ورزشی مهم مانند گزارش لیگ برترفوتبال، لیگ‌های اروپایی و سایر مسابقات مهم ورزشی مانند والیبال و … همچنان از شبکه ۳ پخش می‌شود و سهم شبکه ورزش پخش مسابقات لیگ یک و مستندهای خسته کننده ورزشی شده است، برای مخاطب معلوم نیست.

اگر شبکه ورزش در مسیر درست حرکت کرده بود امروز نه فقط شاهد شکوفایی آن بودیم بلکه نیاز به راه اندازی شبکه‌های جدید ورزشی هم احساس می‌شد.

ما در آسیا جزو کشورهای مطرح در حوزه ورزش هستیم و در جدول مدال مسابقات آسیایی همواره جزو کشورهای برتر محسوب می‌شویم ولی در بخش رسانه ‌تخصصی ورزشی حرفی برای گفتن نداریم.

کافی است نگاهی به تعداد شبکه‌های ورزشی سایر کشورهای آسیایی بیندازیم تا متوجه از دست دادن بازار بزرگ و پر درآمدی شویم که به راحتی از دست داده‌ایم.

به عنوان نمونه امارت ۳۱، میانمار ۹، عربستان ۲۳، قطر ۴۲، کره جنوبی ۱۵، سری لانکا ۱۴، سوریه ۲، ترکمنستان ۱، تاجیکستان ۲، مالزی ۲۰، اندونزی ۲۴، هند ۲۰ و ویتنام ۲۴، شبکه تلویزیونی ورزشی دارند.

به جز کره جنوبی سایر کشورها از نظر ورزشی بسیار عقب‌تر از ما هستند ولی در حوزه رسانه در حال کسب درآمدند و حتی شبکه‌هایی مانند «بین اسپرت» قطر در سطح بین‌المللی گوی سبقت را از شبکه‌های تلویزیونی ورزشی مطرح دنیا ربوده است.

پخش زنده مسابقات بین‌المللی مهم و استفاده از کارشناسان صاحب نام و خبره در حوزه ورزش و استفاده از تکنیک‌های ابتکاری در ساخت برنامه‌های ورزشی باعث درآمدزا شدن بسیاری از این شبکه‌های ورزشی شده است.

شاید در نگاه اول این تصور را داشته باشیم که کشورهایی مانند قطر، امارات و عربستان در ادامه سیاست‌های تجاری سال‌های اخیر، در حوزه رسانه‌های ورزشی هم سرمایه‌گذاری کرده‌اند، ولی فعالیت مالزی با ۲۰، اندونزی با ۲۴، هند با ۲۰ و ویتنام با ۲۴ شبکه تلویزیونی ورزشی، حاکی از آن است که فقط بحث سرمایه‌گذاری نیست و فعالیت شبکه‌های ورزشی مزایایی دارد که حتی کشورهایی که در ورزش حرفی برای گفتن ندارند هم حاضر نیستند میدان را خالی کنند.

عجیب اینکه میانمار که هیچ جایگاهی در ورزش آسیا ندارد با ۹ شبکه ورزشی در این لیست خودنمایی می‌کند که نشان دهنده ظرفیت بالای ورزش برای جذب مخاطب و تأثیرگذاری مثبت برنامه‌های ورزشی در حوزه‌های مختلف اجتماعی است.

حال باید پرسید چرا ورزش ما که موفقیت‌هایش در میادین بین‌المللی چشمگیرتر از اکثر کشورهای آسیایی است، نباید حتی یک شبکه ورزشی پویا، جذاب و حرفه‌ای داشته باشد؟

یکشنبه ۲ بهمن ۱۴۰۱
منبع: روزنامه اطلاعات