شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| پنجشنبه شب 13 ژانویه 2005 شبکه تلویزیون عمومی آمریکا (پی بی اس PBS) برای بررسی علل بحران خبرنویسی در جهان یک میزگرد با شرکت چند روزنامه‌نگار، استاد و محقق تشکیل داده بود. این میزگرد در پی جنجال پرداخت پول از جانب سازمان آموزش و پرورش فدرال آمریکا (United States Secretary of Education) به «آرمسترانگ ویلیامز» برای تایید یک برنامه این وزارتخانه در مقالات خود و نیز جعل خبر توسط چند خبرنگار و همچنین برکناری چهارتَن از عوامل خبری شبکه تلویزیونی «سی بی اس» که در تهیه یک گزارش مصور دقت کامل به عمل نیاورده بودند برگزار شده بود.

در این میز گرد، یک محقق موسسه «پن Pen» گفت که طبق تحقیقات این مؤسسه در سراسر جهان، تنها 36 درصد مخاطبان اخبار (خوانندگان، شنوندگان و بینندگان) به درستی، جامعیت و مطابق اصول تهیه شدن آنها اعتماد دارند که ده درصد کمتر از سال 1995است. [بررسی سال 2017 و پس از خریداری شدن بیشتر رسانه های معروف در سطح جهان و بویژه در فدراسیون آمریکا از سوی اصحاب منافع، این درصد را کمتر از 17 نشان داده است.].
 

وی افزود: [در سال های پیش از2005]، آنان که اعتماد خود را از دست داده اند در نظرسنجی ها گفته اند: در این دنیای پهناور خبرهایی هستند که خبرنگاران عمدا و یا بر حسب تنبلی، بی اطلاعی و داشتن مشغله دیگر سراغشان نمی روند و مخاطبان، از دانستن آنها محروم می شوند. به علاوه، دیده شده است که هرچه را که «منابع اخبار و عمدتا مقامات» به خبرنگاران بدهند نقل می کنند بدون این که درباره ادعا و اظهار، تحقیق بیشتر کنند و نظر خود و یا دیگران را هم در حاشیه خبر بنویسند و گفته اند که کیفیت خبرها از نظر کامل بودن و کامل تنظیم شدن [دارای هر شش عنصر خبر و بویژه عنصر؛ چرا؟ بودن و برای مخاطب جای سئوال باقی نگذاردن] به یک سوم سابق رسیده است. از دید این دسته از مخاطبان (که نظرشان استعلام شده بود)، به خبرنگارانی که به ماموریت خارج از کشورشان اعزام می شوند و یا این که در کشور دیگری ماموریت دارند می گویند (دستور می دهند) که کدام مطلب را باید تهیه کنند و بفرستند، یعنی مأموریت آنان از پیش مشخص شده است.

سایر شرکت کنندگان در میز گرد تایید کردند که یکی از مشکلات این است که به علت کمبود خبرنگار وفادار به ژورنالیسم و حرفه ای، در سالهای اخیر [پیش از 2005] رسانه ها برای پُر کردن سازمان خود هر متقاضی و با هر تجربه و معلومات و تحصیلات را بکار گرفته اند که باعث اُفت خبر از اصول تهیه و تنظیم شده است. همین دسته گفتند که خبرنگاران خوب ترجیح می دهند که به استخدام دستگاههای روابط عمومی سازمانها که پول و مزایای بیشتری می دهند درآیند و یا این که مشاور مطبوعاتی مقامات شوند و در وبسایت شخصی آنان بکار پردازند.

    ـ ـ ـ ـ ـ

بحران خبر از دهه دوم سده 21 میلادی بَد و بَدتر شده است. به دو دلیل؛ یکی دیجیتال خوان شدن مخاطبان و در نتیجه کاهش درآمد رسانه های چاپی و بصری (تلویزیون ـ رادیوها که 96 درصد شنوندگان‌شان، اتومبیل رانان هستند، مخاطب از دست نداده اند) و از دست دادن توان استخدام به حد کافی خبرنگار و نظرنگار و در نتیجه به رونویسی و نقل مطالب وبسایت های خبری و وبگاههای رسمی مقامات اکتفا می کنند و علت دیگر؛ فروش رفتن رسانه های حرفه ای به اصحاب منافع و نیز تأسیس رسانه های تازه توسط آنها.

و به این ترتیب؛ این رسانه ها شده اند به جای حرفه ای، اختصاصی و دیکته نویس صاحب خود (و این وضعیت را در آمریکا، از ژانویه 2017 می توان به وضوح لمس کرد). به همین دلایل است که توجه مخاطبان به سوشل میدیا معطوف شده است و مقامات که چنین دیده اند، مطالب خودرا در سوشل میدیا و عمدتا توئیتر منعکس می کنند. مجلات که چنین دیده اند متوجه عکس خبری و مطالب حاشیه ای، تا حدی اینوستیگیتیو، پاورق نویسی و از این قبیل شده اند تا مخاطبان را حفظ کنند.
 

منبع: iranianshistoryonthisday