شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| جام جهانی در قطر یا بهتر است بگوییم در شهر دوحه که 80 درصد جمعیت کشور را در خود جای داده است، جام جهانی کارگران بود. کشوری با هشت شهر کوچک که برای 313 هزار تن از اعراب ساکن خود، نفت و گاز را خرج بیابان های خشک و لم یزرع می کند و به معنای واقعی دست به سیاه و سفید نمی زنند.

دو هزار و 500 مهاجر آفریقایی و آسیایی که با حقوقی ناچیز نسبت به فوق گران بودن کالاها و خدمات، به سختی امرار معاش می کنند و ساکنان غیر عرب که عمده درآمدشان صرف انرژی آب و برق و گاز و غیره می شود با تعرفه های بالایی که دولت قطر برای‌شان در نظر گرفته است در این بیابان خشک زیست می کنند.

"شهر ارواح" عنوانی بود که یکی از ایرانیان ساکن قطر برای قبل و بعد از اتمام جام جهانی که شهر خالی از جمعیت می شود اطلاق کرد. در حلقه گرد آمده به دور کارناوال ها و محل برگزاری فستیوال ها، چشمان بهت زده کارگران سیه چرده بیش از دیگران مشهود بود. آدم ندیده بودند در این شهر که اینک در میان زرق و برق جام جهانی، کمی خستگی از تن به در می کردند انگار. عمده تماشاگران برنامه های جانبی جام جهانی، همین کارگران بودند.

کارگرانی که قبل از شروع مسابقات، با پوشیدن پیراهن تیم های مسابقه دهنده و گرفتن چند دلار، از آنها خواسته می شد تا صندلی های خالی استادیوم را بخصوص برای بازی های کم تماشاگر پر کنند.

بعد از پایان هر مسابقه، صف طویلی از این تماشاگران را می دیدی که در جلو صف، یک نفر دلار در دست به هریک مبلغی می دهد و پیراهن تیمی دیگر را بر قامت رنجورشان می پوشاند.

ایستگاه های آتشفشانی اما در دست ترکیه ای ها بود. همانظور که بر روی سیب و پرتغال ها برچسب ترکیه نصب بود.

آلمانی ها که اصلا نیامده بودند، 37 هزار بلیط اختصاص یافته به آنها را فقط سه هزار نفر اجابت کردند و آمدند.

به نظرم برگزاری جام جهانی در قطر ضد تبلیغ شد برایش. کمتر کسی از مسافران تمایل خواهد داشت که بار دیگر پای در این برهوت به زور بزک شده بگذارد. برنده واقعی جام جهانی شرکت های پیمانکاری بودند که پروژه های بی خاصیتی مثل زیرگذر از خیابان 20 متری را با آن همه سنگ های گرانقیمت و سیستم های خنک کننده و پله برقی‌های مدرن چپانیده بودند بر میزبانی که گویا عطش خرج کردن دارد.

خاطره جام جهانی قطر را می توان این‌گونه در ذهن کمی خوشایند ساخت که با خود بگویی چه خوب شد که کارگران سودانی، کنیایی، هندی و سومالیایی چند روز و چند شب کمی دنیای‌شان رنگارنگ شد تا یادشان برود تصویر لحظات جان دادن رفیقان‌شان را در لابلای اهرام فراعنه عصر جدید.