شارا، مسعود طوفان  مدیر موسسه آموزشی خبر یزد - وقتی یکی از دست اندرکاران آموزش در خبرگزاری دانش آموزی پانا با من تماس گرفت و درخواست کرد تا در یک دوره آموزش خبر نویسی برای دانش آموزان تدریس نمایم، بلافاصله پیشنهاد را قبول کردم در حالی که در آن موقع اصلا ذهنیتی نسبت به کاری که می خواستم انجام بدهم نداشتم، اما یک ندای درون به من می گفت شاید بتوانم از پس کار برآیم، مساله دیگر، علاقه من به تجربه کار با نوجوانان در حوزه رسانه بود؛
 واقعا نمی دانستم از کجا باید شروع کرد؟ آیا ترتیب آموزش کلاسیک نظیر تعریف خبر، معرفی ارزش های خبری و یا عناصر خبر و سبک های خبر نویسی به کار آنها می آمد؟ آیا این انتظار که یک دانش اموزش قادر به نوشتن یک خبر با تیتر و لید و بدنه استاندار باشد واقعا درست است؟ برای یک هفته این سوالات ذهنم را به خود مشغول کرد، از یک طرف ناگزیر از رعایت این سرفصل ها در کلاس بودم تا دست کم رضایت کارفرما را جلب کنم اما به خوبی احساس می کردم که من به چیزی فراتر از آموزش کلاسیک و دانشگاهی نیاز دارم. به ترکیبی از دانش، احساسات، خلاقیت و البته ایجاد انگیزه؛ این موضوع که خود من نیز به آموزشی که انجام می دادم می بایستی اعتقاد داشته باشم هم جزء دغدغه هایم بود.
 آرد، آب و نمک، وسایل مورد نیاز برای پختن نان آماده بود اما نمی دانستم چه نوع نانی رو باید بپزم بهتر بگویم نوجوانان از چه نانی بیشتر خوش شان می آید من خمیر رو درست کرده بودم و باید می گذاشتم تا ور بیاید و باید صبرمی کردم تا وقتی تنور آماده شد نان را بچسبانم؛ شاید باید سال ها طول بکشد تا این خمیر آماده و به نان تبدیل شود، درست مثل سالها انتظار برای تبدیل نمودن یک دانش آموز به یک خبرنگار نخبه، کنجکاو و محبوب مردم.
 انگیزه، مساله دیگر من بود؛ یک نوجوان چه انگیزه ای برای کار خبرنگاری دارد؟ در حالیکه که اقتضای سن او استقلال طلبی، ابراز وجود و هویت است ظاهرا حس خبرنگاری بایستی به او احساس بزرگ شدن و متمایز بودن بدهد، در همین رابطه لازم است از بزرگترها و قهرمانانش الگو بگیرد، برای همین با لباس رسمی به محل آموزش رفتم و سعی کردم یک ضمن حفظ آراستگی یک معلم در نگاهها، طرز حرف زدن و برخوردهایم از یک معلم معمولی متمایز باشم، از این مهمتر قهرمان این نوجوان قاعدتا باید خبرنگاران معروف و نویسندگان برجسته کشور و جهان باشند برای همین به صورت مکتوب از انها پرسیدم کدام خبرنگار و یا نویسنده را می شناسند و به کدامیک علاقه بیشتری دارند؟، جواب ها قابل تامل بود، کامران نجف زاده، حسینی بای، مهدی آذر یزدی و ... مشخص شد که آنها اکثرا تلوزیون تماشا می کنند و خبرنگاران مکتوب را نمی شناسند، ضعف مطالعه منابع غیر درسی کاملا آشکار بود، معلوم شد دانش آموزان کمتر روزنامه و مجله و کتاب می خوانند و یا به سایت های خبری سر می زنند و اکثر اوقات شان صرف مطالعه منابع درسی و رقابت در کنکورمی شود.
 در سوالی دیگر از آنها خواستم تعدادی از نشریات و خبرگزاری های عمده کشور را نام ببرند، جواب ها مایوس کننده بود، تقریبا تمامی رسانه های خبری ما برای مخاطب بزرگسال تولید و منتشر می شود در این میان نوجوان ما با رسانه حرفه ای مختص خودش مواجه نیست این نقص در استان ها به شدت محسوس و آزار دهنده است.
 نمی توانم بگویم با دانش آموزان کم اطلاع و نا آگاهی سرکار داشتم، می توانستم دریابم آنها در حد قابل تحسینی از اطلاعات عمومی انباشته اند، شاخک های حساس و پرقدرت آنها به هر سمت که می چرخید به دریافت سیلی از اگاهی و دانایی متوجه می شد این مساله از یک نظر نقطه قوت و از طرف دیگر تهدید محسوب می شد چراکه فقدان سواد رسانه ای لازم و قدرت تشخیص اطلاعات درست از نادرست بسیار تعیین کننده و و در تبیین مسیر زندگی آنها اساسی است.
 در جلسه سوم وقتی وارد فضای واقعی تهیه و تولید خبر با نوجوانان شدم انگار تردید ها و مشکلات من بیشتر شده بود، در کلاس ها همواره مسیر این بوده است که خبرنگار مبتدی در ابتدا باید بتواند یک خبر استاندارد تولید کند باید یک رویداد و نقل قول را به خبر تبدیل نماید، این ابتدای کار است و در ادامه سایر سبک های خبری و یا گزارش نویسی از مهارت هایی است که خبرنگار مستعد در آن توانمند می شود، در کلاس آموزش خبرنویسی برای نوجوانان هم همین مسیر را آزمودم این نوجوانان که همگی از مدارس متوسطه استان یزد اعزام شده بودند دارای توانایی های خوبی در عرصه نویسندگی، شعر و داستان بودند، حدسم درست از آب درآمده بود تعدادی از تمرین های کلاسی را به سرودن شعر، توصیف یک صحنه و یا منظره اختصاص دادم ونام آنرا تجربه نوشتن گذاشتم و متوجه شدم مخاطبانم ازاستعداد و خلاقیت مناسبی در این خصوص برخوردارند، تردید من از اینجا بودکه با توجه به ویژگی های سخت خبر چگونه می توان خلاقیت ادبی نوجوان را با ساختار غیر منعطف آن پیوند داد؟ در حالیکه به پایان آموزش نزدیک می شدم این شکاف عمیق تر می شد، در حالیکه نوجوانان به درخواست من برای تنظیم یک لید مناسب و یا زدن یک تیتر پاسخ قابل قبولی می دادند اما توان درونی نوجوانان و نیز اقتضای سنی آنها معطوف به گزارشگری توصیفی و یا به شکلی نرم خبر بود.
 نکنه آخر آنکه استعداد و علاقه یکی از شروط اساسی برای کار در حوزه رسانه است نمی توان انتظار داشت همه دانش آموزان روزنامه نگار شوند اما حداقل باید اجازه داد دانش آموزانی که برای این حرفه ساخته شده اند بتوانند راه خود را در میان انبوه تبلیغات فریبنده آزمون های مهندسی و پزشکی بیابند، داشتن انسان های توانمند خلاق و ماهر در حوزه رسانه و حتی مدیریت وحقوق به مراتب از لشکر تحصیل کردگان بی مهارت و بی انگیزه در حوزه علوم تجربی و مهندسی بهتر و مفیدترند. اینها البته دلگرمی وامیدواری های من طی این دوره آموزشی بود.