شارا، جواد گودرزی کارشناس ارشد ارتباطات - چهل و هفت سال از تشکیل نخستین دفتر روابط عمومی توسط «لیوی لی» خبرنگار روزنامه newyork world در سال 1906 میلادی گذشت تا اولین دفتر روابط عمومی در یکی از گرمترین رزوهای مرداد 1332 خورشیدی در شرکت ملی نفت ایران تاسیس شود.
 47سالی که به دلیل تغییر جهت چند باره فلسفه تشکیل اولیه آن(که بیشتر به یک دفتر سری مطبوعات می مانست)تا حال حاضر(که بنا به نظر صاحب نظران این عرصه به حوزه کانونی اطلاعاتی و ارتباطی تبدیل شده است) نمی توان تحلیل درستی از چگونگی تشکیل آن را ارائه داد. چه یک تحلیل ابتدایی از علت تشکیل دفاتر روابط عمومی نشان می دهد که «روابط عمومی» از یک دفتر تشریفاتی ،خدماتی و تبلیغاتی صرف به « خزانه ای از اطلاعات »تبدیل شده که سرشار از دانایی است،لبریز از ارزش ها و دانش های جدید و مملو از استراتژی و خط مشی نو.
 اگر برداشت عوام مآبانه از مفهوم روابط عمومی را کنار بگذاریم درمی یابیم که دانش و هنر روابط عمومی حرفه ای است که مغز متفکر،موتور محرکه و شریان دائمی و حیاتی و چشم و گوش بینا و شنوایی است که هر سازمانی باید بر محور تفکرات آن بچرخد.
 هدف اصلی و غایی فعالیت در دفاتر روابط عمومی ها «کسب تفاهم و پشتیبانی از طریق احساس اشتراک میان فرد و سازمان از یک سوو مخاطبان از طرف دیگر» است و بر همین اساس که محدود کردن روابط عمومی ها به چسباندن اطلاعیه،تنظیم میکروفن،پاسخگویی به تلفن، خواندن روزنامه و... نبوده و نیست وبا تکیه بر همین رویکر داست که می توان به نقش روابط عمومی ها در «کارآمدی نظام کارشناسی،پاسخگو کردن سازمان در برابر چرا ها »، «قدرت تصمیم گیری در لحظات بحرانی» ،« برقراری ارتباط متقابل و متعامل با مخاطبان »، «جلب و جذب مردم » و « شناخت و شناساندن بهتر سازمان » اندیشید.
 روابط عمومی در عصر کنونی بر پایه نظام عقلانی و تاکید بر ارزشهای شهروندی شکل گرفته است ودر جهان بشدت سیاست زده امروز ،به عنوان رکن رکین هر نهاد و سازمان پویا و فعال خود را شناسانده است وبا همین شرایط و ویژگی هاست که به تداوم حیات و بقای موفق و انسانی خود امیدوار است ،لکن متاسفانه در بررسی های بعمل آمده نشان داده شده که چرخه اطلاعات و ارتباطات در کشور ما هنوز هم که هنوز است نتوانسته - و شاید نتواند- مسیر خود را پیدا کرده و به رسالت خودکه همان شکل دهی به گفتمان های حاکم در جامعه واز آن بالاتر گفتمان سازی در سطح جامعه – و حتی سازمان – عمل کند و به بیان رساتر و شیوا تر سقف تنفس در بین روابط عمومی های ما بسیار پائین است .
 باور نگارنده این است که دلایل بسیاری براین کوتاهی ها مترتب است که نه جای بررسی آن در اینجاست و نه آنقدر جرات و جسارت در خود می بینم که آنها را و لو به اختصار به زبان سلیس بیان کنم اما موضوعی که بارها بر آن تاکید شده این است که این آفت ناشی از دوعلت نمی تواند باشد یا ما به عنوان کارکنان روابط عمومی ها در کشور نقش خود را نمی دانیم و یا اینکه درک و شناخت درست و صحیحی از نقش و کارکردهای روابط عمومی در بین مقامات بالادستی مشاهده نمی شود. به بیان دیگر یا ما باید به فربهی و دانش خود بیفزاییم و یا آنها درک خود از روابط عمومی ها را به عنوان کارکنان و مدیران بله قربان گو ی مسلط به فتو شاپ وبرگزارکننده مراسم وآشنا به اصول خدماتی و... تغییر دهند و این دگرگونی و انقلاب هیچ راهی جز« همت» و «حمایت» ندارد همت ما برای تعریف و بازشناسی و بازسازی نقش روابط عمومی ها، و حمایت آنها از برنامه های خلاقانه و مبتکرانه ای که منجر به تنظیم درست و منطقی ارتباطات درون و برون سازمانی خواهد شد.
 در عصری که اطلاعات حرف اول را می زند و اقتصاد به سمت و سوی دانایی به پیش می رود مسلم است که هر که دانا ترست توانا تر است، شاخص توسعه یافتگی دانایی است و تنها راه رسیدن به توسعه گسترش و توسعه شاهراههای ارتباطی است توسعه ارتباطات و فرهنگ هم جز با تکیه بر ظرفیت های و قابلیت های ارتباطاتی روابط عمویم ها امکان پذیر نیست و از این منظر است که روابط عمومی ها را باید پویا نگه داشت به دانش انها اعتمادکرد و در این عرصه به ساعات و دقیقه های اداری و بخشنامه ای کار ی نداشت چرا که کا در روابط عمومی ها برگونه 24*7 یعنی بیست و چهار ساعت کار در هرهفت روز هفته است و تنها با این انگاره و نگرش است که می توان متناسب با فرهنگ جامعه و ارزش های حاکم بر آن حرکت کرد.