درباره شارا | تماس | جستجوی پیشرفته | پیوندها | موبایل | RSS
 خانه    تازه ها    پایگاه اخبار    پایگاه اندیشه    پایگاه کتاب    پایگاه اطلاعات    پایگاه بین الملل    پایگاه چندرسانه ای    پایگاه امکانات  
پنجشنبه، 9 فروردین 1403 - 23:59   

ساخت قدرتمندترین مدل هوش مصنوعی منبع باز جهان: DBRX

  ساخت قدرتمندترین مدل هوش مصنوعی منبع باز جهان: DBRX


ادامه ادامه مطلب یک

4.5 میلیون برابر اینترنت سریعتر؟ دانشگاه استون این امکان را فراهم می‌کند

  4.5 میلیون برابر اینترنت سریعتر؟ دانشگاه استون این امکان را فراهم می‌کند


ادامه ادامه مطلب دو

ان بی سی پس از واکنش‌های شدید، استخدام رونا مک‌دانیل را لغو کرد

  ان بی سی پس از واکنش‌های شدید، استخدام رونا مک‌دانیل را لغو کرد


ادامه ادامه مطلب سه

انویدیا در مرکز جهان هوش مصنوعی قرار دارد

  انویدیا در مرکز جهان هوش مصنوعی قرار دارد


ادامه ادامه مطلب چهار

   آخرین مطالب روابط عمومی  
  اولین مدل زبان بزرگ هوش مصنوعی «منصفانه آموزش دیده» اینجاست
  جستجوی عمیق بینگ به طور رسمی برای همه کاربران فعال شد
  هوش مصنوعی گوگل می‌تواند چندین کتاب را جذب کند. با این همه داده چه خواهد کرد؟
  به دنبال تغییر نام تجاری هستید؟
  فناوری سلامت پوشیدنی: روند نوظهور با پتانسیل عظیم
  انویدیا در مرکز جهان هوش مصنوعی قرار دارد
  چرا هیچ کس دیگر نمی‌خواهد مدیر میانی باشد
  آژانس‌های روابط‌عمومی جهانی برای راه‌اندازی کمپین بحران آب و هوایی UNDP/ICCO همکاری می‌کنند
  ان بی سی پس از واکنش‌های شدید، استخدام رونا مک‌دانیل را لغو کرد
  4.5 میلیون برابر اینترنت سریعتر؟ دانشگاه استون این امکان را فراهم می‌کند
ادامه آخرین مطالب روابط عمومی
- اندازه متن: + -  کد خبر: 42298صفحه نخست » ارتباطات و روزنامه نگارییکشنبه، 17 فروردین 1399 - 02:50
تعطیلی روزنامه‌ها در عصر کرونا، معادله‌ای چند مجهوله
پوریا ناظمی – روزنامه نگار علمی - اگر نمی توانیم فاصله‌های اجتماعی و فیزیکی را رعایت کنیم، اگر نمی‌توانیم امکان دورکاری بخش عمده‌ای از نیروها را فراهم کنیم، و یا اینکه می‌خواهیم دقیقا مانند قبل به کار خود ادامه دهیم، شاید تعطیل شدن رسانه کار بدی هم نباشد.
  

شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| پس از به پایان رسیدن تعطیلات نوروزی که به سنتی عجیب و غیر عادی، رسانه‌های چاپی ایران، فارغ از خبر و اهمیت رویدادها دو هفته‌ای را به تعطیلات می‌روند، امسال شاهد بازگشت رسانه های چاپی به پیشخوان روزنامه‌‌فروشی‌ها نبودیم.

دولت در ادامه اقدام‌های غریب خود در جریان مبارزه با همه‌گیری
کرونا، به نشریات توصیه کرد که تا اطلاع ثانوی از انتشار نسخه‌های چاپی خودداری کنند و بخش بزرگی از رسانه‌ها به دلیل بسته شدن چاپخانه‌ها از این دستور – هر چند با نارضایتی – اطلاعت کرده و برخی سعی کرده اند با انتقال انتشار خود به فضای آنلاین جبران تعطیلی روزنامه‌ها را کنند.

این اقدام دولت با اعتراض روزنامه‌نگاران و فعالان رسانه‌ای مواجه شده است. برای مثال کانال تلگرامی «باشگاه روزنامه‌نگاران ایران» مجموعه‌ای از نقدها و نظرها درباره این تعطیلی را از زبان اصحاب رسانه مطرح کرده است. مدیران هفت روزنامه نیز در نامه‌ای به رییس جمهور خواستار اتخاذ تدبیری برای فراهم آوردن شرایط نشر روزنامه‌ها شده‌اند.

اما حداقل تا اکنون این تلاش‌ها برای خارج کردن روزنامه‌ها از شرایط کمای اجباری موفق نبوده است. بخش بزرگی از دست‌اندرکاران رسانه‌های چاپی این اقدام را به خصوص ضربه‌ای مهلک بر پیکر نحیف و آسیب‌پذیر اقتصاد رسانه‌های چاپی می دانند و در مورد موجی از بیکاری روزنامه‌نگاران و تعطیلی رسانه‌ها هشدار می‌دهند و به تبعات اقتصادی آن اشاره می‌کنند.

نگرانی از بیکاری جمع بزرگی از روزنامه‌نگاران و به خطر افتادن حیات اقتصادی رسانه‌های چاپی و البته شبکه‌ای وابسته به آن مانند چاپحانه‌ها، زنجیره آگهی و توزیع نگرانی جدی و درستی است که باید به آن پرداخت. اما مساله تعطیلی رسانه‌های چاپی در این فضا از دید غیر اقتصادی و از دید محتوای رسانه‌ای به نظر قابل بررسی از چند منظر مختلف است.

برخی از این نکات را شاید بتوان در قالب سوال‌های زیر مطرح کرد.
آیا رسانه‌ها به طور کلی و رسانه‌های چاپی به طور خاص، در رده حرفه‌های ضروری در این دوره تلاش برای به حداقل رساندن تعامل فیزیکی افراد قرار دارند؟
آیا تحریریه‌های ایران آماده فعالیت در شرایط اضطراری هست؟ یا بهتر است کل فعالیت آن‌ها تعطیل شود؟
آیا با وجود امکان فضای آنلاین، دلیلی برای تاکید بر انتشار نسخه چاپی – غیر از مساله اقتصادی آن – وجود دارد؟


من سعی می‌کنم در این نوشته بر اساس نگاهی به وضعیت رسانه‌ها و بحث‌هایی که در محافل رسانه‌ای دنیا در این زمینه در جریان است نکاتی را مطرح کنم که امیدوارم به محتوای این گفتگو بیفزاید.


آیا ادامه حیات رسانه در دوران کرونا ضروری است؟
به نظرم جواب این پرسش با قطعیت کامل مثبت است.

ما در بحران‌های اجتماعی و به طور خاص و با شدت بیشتری در دوران همه‌گیری کرونا محتاج رسانه حرفه‌ای هستیم.

همه‌گیری ویروسی کرونا، رویدادی است که در آن جامعه و بخش‌های مختلف آن نقش های کلیدی در شکل دادن به ادامه روند آن بازی می‌کنند. رویدادی مانند همه‌گیری‌های ویروسی به معنی واقعی کلمه رویدادهایی هستند که در آن تک‌تک افراد یا به بخشی از صورت مساله بدل می‌شوند یا نقشی در حل مشکل ایفا می‌کنند و تقریبا خد فاصلی وجود ندارد.

این رویداد نیست که به تنهایی وابسته به دولت‌ها، نظام درمانی، پزشکی، خدمات یا رفتارهای شخصی باشد. مانند ساختار آشوبناک و پیچیده ریاضیاتی، رفتارهای یک فرد می‌تواند تاثیر عظیمی بر ادامه وضعیت بحران در جهان داشته باشد. مثال‌های متعددی از این تاثیرات را در روزهای اخیر دیده‌ایم که شاید یکی از معروف‌ترین آن‌ها داستان بیمار شماره ۳۱ کره جنوبی باشد.

رفتار شخصی ما بر اساس داده‌ها و اطلاعات موثق است که تغییر می‌کند. به خصوص در زمانی که بازار شایعه و شبه علم و سواستفاده از فرصت به بهانه‌های مختلف داغ است، من و شما نیازمند منابع قابل اعتمادی هستیم که بتواینم راست و دروغ را تشخیص دهیم. روزنامه‌نگاران به دلیل آموزش، تجربه و تخصص خود کسانی هستند که می‌توانند دقیق‌ترین داده‌ها را در اختیار ما قرار دهند.

از سوی دیگر وظیفه روزنامه‌نگاری حرفه‌ای تنها در مورد انتقال خام داده‌ها و اطلاعات نیست. قرار دادن داده‌های تازه در چارچوب، توضیح دلیل تغییراتی که در اجماع علمی در مورد یک رفتار اتفاق می‌افتد، نظارت بر روندهای سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و تصمیم‌ها و عملکرد نظام بهداشتی و درمانی علمی است.

در شرایط بحران به طور طبیعی نظام حاکم که مسولیت اداره و هدایت جامعه را دارد، در هر کجای دنیا که باشد، ترجیح می‌دهد که اگر می‌تواند با دست‌کاری، اطلاع‌رسانی ناقص یا پنهان کردن برخی داده‌ها و اطلاعات و روندها، عملکرد خود را مثبت و موفق نشان دهد.

در جایی که دسترسی به داده و شفافیت به معنی واقعی کلمه جان افراد را نجات می دهد، پنهان کاری ممکن است خطرات بزرگی داشته باشد که به مرزهای جغرافیایی محدود نمی‌شود و حتی باعث سردرگرمی نهادهای جهانی علمی می‌شود.

برای مثال در چند روز گذشته در دو مورد کشورهای چین و ژاپن شاهد ایجاد شبهه‌ای در مورد اطلاعات منتشر شده از سوی این کشورها بودیم. چین متهم شده است که برای نشان دادن موفقیت خود، اطلاعات ابتلاهای جدید را پنهان کرده و ژاپن متهم شده تا پیش از لغو المپیک تابستانی سعی کرده اطلاعات ابتلاها را کمتر از واقعیت نشان دهد که بتواند المپیک را در موعد مقرر برگزار کند.

البته هر دو این موارد فعلا در حد ادعا و گمانه زنی است، اما اگر این ادعا درست باشد وقتی آن را در کنار این ادعا که در برخی از کشورها مانند چین و ژاپن الزام عمومی به استفاده از ماسک صورت منجر به توقف شیوع بیماری شده قرار دهید، (که خود منجر به بررسی دوباره نقش ماسک از سوی نهادهای بهداشتی جهان شده است) به این نتیجه می‌رسیم که این داده‌های غلط چطور حتی نهادهای علمی را درگیر موضوعی که ممکن است درست نباشد می‌کند. فرض درست بودن ادعا و داده‌ها و موفقیت چین و ژاپن در مهار است که سوال نقش ماسک را مطرح کرده است اگر آن داده غلط باشد در اصل این سوال هم شاید مطرح نشود.

این وظیفه رسانه حرفه‌ای است که مسولان و مدیران را پاسخگو قرار دهد. یکی از تفاوت‌ها در میان کشورهایی که داده‌های دقیق‌تری را منتشر می‌کنند و آن‌ها که فضای بسته‌ای دارند نقش فعال روزنامه‌نگاران حرفه‌ای – و البته فضای آزاد رسانه‌ای آن‌ها- است. تعطیلی رسانه‌های چاپی به خصوص با توجه به اینکه عمده رسانه‌های باقی مانده یعنی رسانه‌های صوتی و تصویری ایران رسانه دولتی و سخنگوی نظام هستند و رسانه مستقل صوتی و تصویری – غیر از معدود موارد ابزارهای شخصی مبتنی بر وب – وجود ندارد، به معنی تعطیل کردن تنها نهادی است که با همه محدودیت‌ها در حال نظارت بر عملکرد ساختار نظام و بدنه اجتماع است.

تحریریه‌های شاید ناآماده
سوال مهم بعدی این است که با فرض اینکه همه قبول کنیم رسانه‌های حرفه‌ای در این دوره از ضروری‌ترین نهادهایی هستند که باید به فعالیت خود ادامه دهند، آیا خبرنگاران، مدیران رسانه و اصطلاحا تحریریه و مدیریت رسانه‌های ما و به خصوص رسانه‌های چاپی آماده فعالیت در این دوره هستند؟

به نظر می‌رسد در برخی از موارد ما آماده این فضا نیستیم. از یک سو طبیعی است که فعالیت حرفه‌ای در این فضا اگر قرار باشد ادامه یابد نیازمند تغییراتی جدی در عادت‌های حرفه‌ای ما است. همانطور که سایر فعالیت‌های ضروری مانند فروشنده‌ها، خدمات پستی، خدمات درمانی و غیر، رفتار خود را برای این دوره تغییر داده و سعی کرده‌اند با شرایط جدید خود را تطبیق دهند و اقدام با رعایت نکات ایمنی بیشتر کرده‌اند، تحریریه‌ها و اقمار آن ها در زنجیره نشر نیز باید این کار را انجام دهند. در فضای کنونی امکان جمع کردن چند ده خبرنگار در اتاقی کوچک و متراکم وجود ندارد. اگر قرار است تحریریه به فعالیتش ادامه دهد باید روندی اتخاذ شود که کارمندان در فاصله دور و ایمنی از هم قرار بگیرند. ضد عفونی های لازم با تناوب بیشتری صورت گیرد. خطرات بالقوه برای همکاران شناخته شده و از پیش برای آن تدبیری مقابله با آن اندیشیده شود.

حتی نمونه ساده و به نظر بی‌اهمیتی مانند فضای آبدار خانه و چای‌خوری رسانه باید مورد بازنگری جدی قرار گیرد.

از سوی دیگر رسانه باید بتواند برای برخی از نیروهای خود که ضرورت حضور فیزیکی در مکان تحریریه را ندارند امکان دورکاری فراهم آورد. این مورد حتی می‌تواند با همکاری وزارت ارتباطات و شبیه به کاری که بقیه دنیا انجام داده است، بخش بزرگی از نیروهای فنی رسانه مانند تایپ، نمونه خوانی و صفحه بندی را شامل شود. همین طور خبرنگارانی که بخش عمده کارشان جمع آوری خبرهای آنلاین یا انجام گفتگوهای تلفنی و اینترنتی است دلیلی برای حضور فیزیکی در تحریریه ندارند. بخش بزرگی از نیروهای عکاسی می‌توانند بدون حضور در تحریریه، تصاویر را تهیه و به شبکه زیر ساخت رسانه منتقل کنند.

به نظر می‌رسد این اتفاقی است که ما برای آن برنامه ریزی نکرده بودیم و زیرساخت لازم را نداشتیم و اکنون شاید زمان مناسبی باشد که این زیرساخت را فراهم کنیم و به سرعت به کار بیندازیم.

البته مشکل دیگری نیز در این بین وجود دارد و آن هم این است که تنها ساختار ما نیست که گاهی در برابر تغییر مقاومت می‌کند و گاهی افراد نیز در برابر تغییر ضروری سرسختی نشان می‌دهند.

برخی از کسانی که سابقه طولانی در تولید محتوا و کار رسانه‌ای دارند و حتی تخصص شان در حوزه علم است گاهی چنان دربرابر تطبیق خود با شرایط مقاومت می‌کنند که باورکردنی نیست.

نکته مهم و قابل توجه این است که وقتی از ضرورت ادامه کاری در شرایط کرونا صحبت می‌کنیم منظورمان اصلاح روندها مطابق شرایط است. هیچ بهانه‌ای از جمله اشاره به فداکاری شخصی برای ادامه روند قبلی در این دوره قابل قبول نیست. به عبارت ساده، اگر نمی توانیم فاصله‌های اجتماعی و فیزیکی را رعایت کنیم، اگر نمی‌توانیم امکان دورکاری بخش عمده‌ای از نیروها را فراهم کنیم، و یا اینکه می‌خواهیم دقیقا مانند قبل به کار خود ادامه دهیم، شاید تعطیل شدن رسانه کار بدی هم نباشد. نه تنها به دلیل خطراتی که آن رسانه برای کارمندانش ایجاد می‌کند که به دلیل الگوی نامناسبی که برای مردم و مسولان ارائه می دهد. فراموش نکنیم وقتی مردم به رسانه اعتماد دارند این اعتماد تنها به محتوا نیست بلکه لازم است رفتار فرامتنی نیز این مساله و اعتماد به مخاطب القا کند.

به همین دلیل است که نشریات چاپی مختلف دنیا سعی کرده‌اند با به کار گیری این نمونه‌ها اعتماد مخاطبشان را حفظ کنند تا وقتی به مردم توصیه می‌کنند مثلا فاصله اجتماعی را رعایت کنند، مردم بدانند توصیه از کسی می‌آید که خودش این کار را کرده و نشان داده امکان فعالیت با شرایط جدید وجود دارد. ده‌ها و صدها مثال در این زمینه وجود دارد. شاید یکی از نمونه‌های جالب توجه مجله هفته نامه نیویورکر است که از چند شماره قبل به طور کامل با استفاده از تحریریه غیرحضوری کار انتشار خود را ادامه می‌دهد.


آنلاین در مقابل آفلاین
شاید مهمترین سوال در این بین این باشد که آیا با همه این استدلال ها بهتر نیست همه چیز را به فضای آنلاین منتقل کنیم؟

جواب این سوال شاید چندان ساده نباشد.

اول اینکه بخش عمده ای از رسانه‌های ما در ایران کماکان فضای آنلاین خود را دپوی فایلی یا متنی محتوای چاپی می‌دانند. ما در سال‌های اخیر شاید چندان به سراغ توسعه روزنامه‌نگاری و ژورنالیسم آنلاین نرفتیم. یادمان باشد صرفا انتشار متنی و یا گزارشی در فضای آنلاین به معنی ژورنالیسم آنلاین نیست. همانطور که انتشار برنامه تلوزیونی روی وب الزاما به معنی تولید ویدیو کست و انتشار برنامه رادیویی بر اینترنت به معنی ساخت پادکست نیست.

اما این مساله موضوعی نیست که در این چند روز بتوان آن را حل کرد اما همه ما باید یادداشتی ذهنی برای خود درج کنیم که بعد از این داستان، به سراغ توسعه روندهای روزنامه نگاری آنلاین برویم.

اما نکته بعدی و مهم این است که حتی اگر این امکانات وجود داشت، حتی اگر همه ما توانایی لازم برای انتشار نهایی محصول بر وب را داشتیم، کماکان دلیل بر تعطیلی نسخه چاپی نخواهد بود.

داستان به موضوعی بر می‌گردد که به طور عام از آن به شکاف دیجیتال یاد می‌کنیم.

بخش بزرگی از مردم که اتفاقا ممکن است در رده افراد آسیب پذیرتر باشند و بیشتر از بقیه در معرض شایعات و اخبار دروغ قرار داشته باشند و بیشتر از بقیه نیازمند داده های دقیق و تصویر واضحی از رویدادهای روز هستند، یا دسترسی به زیر ساخت لازم برای ارتباط در اینترنت را ندارند یا زیر ساخت را در اختیار دارند اما ابزارهای لازم (تلفن های هوشمند، تبلت‌ها یا رایانه شخصی) ندارند یا ضمن اینکه هر دو را دارند به دلایل مختلف تمایل یا امکان مشارکت در این فضا را ندارند.

این مساله یکی از چالش‌های مهم رسانه ها در عصر دیجیتال است حتی در دورانی که بحرانی مانند کرونا وجود ندارد، نگرانی از عمیق شدن شکاف اطلاعاتی در جامعه به واسطه افزایش گرانش بخش دیجیتال نگرانی جدی است و در این دوران بیشتر هم باید مورد توجه قرار بگیرد. این روزها زمانی نیست که ما بخش بزرگی از مخاطب بالقوه خود را رها کنیم.

شاید امکانات دیجیتال به ما امکان آن را بدهد که بخش بزرگی از مخاطب را با خود به فضای آنلاین بیاوریم اما این نباید با رها کردن کامل مخاطب آفلاین همراه باشد.

راه حل مناسب شاید این باشد که بخش بزرگی از فرآیند تولید را به دنیای آنلاین بیاوریم. همانطور که در بند قبل اشاره کردم، تخمین ها نشان می دهد که بین ۸۰ تا ۱۰۰ درصد فرآیند تولید رسانه چاپی این روزها می‌تواند به فضای آنلاین منتقل شود. امکانی باعث می‌شود افراد بدون نیاز به مخاطرت فیزیکی با همکاران، غیر از موارد خیلی ضروری، کار عادی خود را پیش ببرند.

این مساله این روزها حتی در رسانه‌های صوتی و تصویری دنیا نیز دیده می‌شود. عمده استودیوهای خبری شبکه های بزرگ از بی بی سی و سی ان ان و ای بی سی به منازل خبرنگاران و گزارشگران و مجریان منتقل شده و مدیریت ابزار نیز بر عهده خود افراد یا در نهایت اعضای خانواده آنها قرار داده شده است.

برنامه های گران قیمت شبانه آمریکا که بر مبنای حضور مخاطبان و میهمان ها بود امروز از زیر زمین مجریان و با مدد ارتباط تصویری با میهمان ها برقرار می ‌شود. البته که در این بین ممکن است اندکی کاهش کیفیت در صدا و تصویر رخ دهد اما هم مردم و هم برنامه سازان این افت اندک را در برابر پیام برنامه با خوشحالی قبول می کنند.


نهادی ضرورت به شرط تطبیق پذیری
اما آیا این استدلال‌ها در نهایت ما را به نتیجه ساده‌ای مانند تعطیلی یا ادامه انتشار می‌رساند؟ شاید نه. به نظرم پاسخ در چنین شرایطی مشروط است. اگر رسانه با حمایت دولت و نهادهای پشتیبان بتواند خود و نیروی کار خود را با این شرایط تطبیق دهد، ضرورت ادامه انتشار روزنامه و به خصوص نسخه چاپی برای مناطقی که از شکاف دیجیتال رنج می‌برند شاید در موارد با ضرورت نان شب برابری کند. اما اگر رسانه‌ای نتواند این نکات و ملاحضلات را برای خود و کارمندانش رعایت کند شاید خسارت تعطیلی آن روزنامه در این زمان در مقابل با خسارت بقای غیر محتاطانه آن کمتر باشد.

البته بار دیگر باید یادآوری کنم که در این مورد من سعی کردم تنها از دید محتوا به این مساله نگاه کنم. همانطور که اشاره کردم بحث معیشت و حیات اقتصادی رسانه داستان مفصل دیگری است که باید با دقت بیشتری به آن پرداخت.

 

منبع: وب‌سایت پوریا ناظمی

 

 

 

 

 

   
  

اخبار مرتبط:

اضافه نمودن به: Share/Save/Bookmark

نظر شما:
نام:
پست الکترونیکی:
نظر
 
  کد امنیتی:
 
   پربیننده ترین مطالب روابط عمومی  

  روزنامه‌های محلی: هنوز ارزشمند، اما نیاز به حمایت دارند


  چرا هیچ کس دیگر نمی‌خواهد مدیر میانی باشد


  به دنبال تغییر نام تجاری هستید؟


  رسانه‌های اجتماعی مغز ما را تخلیه می‌کنند و بر تصمیم‌گیری ما تأثیر می‌گذارند


  نتایج یک مطالعه: روابط‌عمومی تأثیر قابل توجهی بر رشد کسب‌وکار دارد


  رسانه سمی


  چرا بهره‌وری ما را مضطرب می‌کند؟


  روابط‌عمومی برای استارت‌آپ‌ها


  چگونه روابط‌عمومی می‌تواند به توسعه هویت در جامعه داخلی کمک کند؟


  چگونه از بحران هویت در میانه شغلی جلوگیری کنیم


 
 
 
مقالات
گفتگو
گزارش
آموزش
جهان روابط عمومی
مدیریت
رویدادها
روابط عمومی ایران
کتابخانه
تازه های شبکه
آخرین رویدادها
فن آوری های نو
تبلیغات و بازاریابی
ایده های برتر
بادپخش صوتی
گزارش تصویری
پیشنهادهای کاربران
اخبار بانک و بیمه
نیازمندی ها
خدمات
خبرنگار افتخاری
بخش اعضا
دانلود کتاب
پیوندها
جستجوی پیشرفته
موبایل
آر اس اس
بخشنامه ها
پیشکسوتان
لوح های سپاس
پیام های تسلیت
مناسبت ها
جملات حکیمانه
پایان نامه ها
درباره شارا
تماس با ما
Shara English
Public Relation
Social Media
Marketing
Events
Mobile
Content
Iran Pr
About Us - Contact US - Search
استفاده از مطالب این سایت با درج منبع مجاز است
تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شارا است
info@shara.ir
  خبر فوری: معرفی کتاب «هوش مصنوعی روابط‌عمومی در عمل» منتشر شد