شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| متن زیر ترجمه فصل ۲۴ کتاب راهنمایی میدانی برای نویسندگان علم است که زیر نظر دبورا بلوم و با هکاری گروهی از روزنامه نگاران علم نوشته و منتشر شده است. من در سال ۱۳۹۳ این کتاب را ترجمه و به فارسی منتشر کردم که متاسفانه با توزیع مناسبی از سوی ناشر (جام جم) مواجه نشد و تمام تلاش های من برای بازنشر کتاب از سوی ناشر در این سال ها بی نتیجه مانده است.

حال که در اوج یک همه گیری بیماری در ایران هستیم شاید این متن – با وجود قدیمی بودن – برای برخی از همکاران من کارآمد باشد.

ماریلین چیس فارغ التحصیل دانشگاه استنفورد و دارای کارشناسی ارشد در رشته روزنامه نگاری از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و گزارشگر سلامت وال استریت ژورنال است. او کار خود را با پوشش رویدادهای سلامت و پزشکی در دهه ۱۹۸۰ آغاز کرد و اکنون تمرکزش بر بیماری های عفونی است.

کتاب طاعون باربری: مرگ سیاه در سن فرانسیسکوی عصر ویکتوریا[۲] از آثار اوست.

هر داستانی که در باره شیوع و توسعه بیماری عفونی نوشته می‌شود در حقیقت روایت‌کننده چندین داستان متفاوت است، که هر یک از آن‌ها زمینه و زاویه متفاوتی از رابطه میان مردم و علوم پزشکی را به نمایش می‌گذارد.

چنین داستانی روایت بیمار است، داستان بدنی که مورد حمله مهاجمان میکروسکوپی قرار گرفته و در حال مبارزه برای بازیابی سلامت و تلاش برای زنده ماندن است.

در عین حال این داستان، داستانِ میکروب‌ها هم هست. داستان باکتری‌ها یا ویروسی که از آشیانه خود در طبیعت به بدن‌های مردم یا حیوانات حمله می کنند، از طریق خون سفر کرده و دراندام های بدن میزبان خود ساکن شده و به تضعیف و نابود کردن سلول های آن می پردازد.

از سوی دیگر، این داستانی دراماتیک از رخ دادهای درون آزمایشگاه هاست، جایی که محققانی با لباس هایی شبیه لباس های فضایی و با ماسک هایی که بر صورت زده اند ،برای کِشت دادن و تحلیل رفتار و ماهیت این میکروب‌ها تلاش می‌کنند تا بتوانند آن‌ها را شناسایی کرده رفتارهایشان را بشناسند و در نهایت نقطه ضعف و چشم اسفندیار آن‌ها را پیدا کرده و بتوانند راهی برای مقابله و شکست دادن آنها بیابند.

بخش دیگر از این ماجرا داستان پزشکانی است که به همه ابزارهای موجود برای شناسایی و درمان این بیماری‌ها چنگ می‌اندازند. وقتی چنین ابزارهایی وجود نداشته باشند آنها تلاش می‌کنند تا ابزارهای جدیدی را اختراع و ابداع کنند. ابزارها و روش هایی که در ابتدا بدوی و کم کارآمد و همراه با انبوهی از عوارض جانبی است؛ اما کم‌کم پیشرفت کرده و به داروها و واکسن های پیشرفته ای منتهی می شود که با بیماری مبارزه می کنند.

در این بین داستان هایی نیز از روش های آزمایش درمان بالینی نیز وجود دارد. محققانی که با همکاری گروهی از بیماران داوطلب در این مبارزه شرکت دارند. بیمارانی که در عین امیدواری به درمان های جدید، خطرهای جنبی این آزمایش ها را به جان پذیرفته اند. در لایه‌ای زیرین داستان بیماری‌های عفونی، روایتهایی از شخصیت های مختلف و ابراز حس نوع دوستی نیز وجود دارد که در این بین روایت می‌شود.

این داستان، داستان شرکت های دارویی نیز هست. داستان نمایندگان شرکت هایی که این کشفیات و یافته ها را به آزمون می گذارند و دست به تولید و توزیع داروها و البته کسب سود از آنها می زنند. این داستان روایت کننده نقش هماهنگ کننده ها و ناظرین هم هست. داستان کارشناسان و دانشمندان جایی مانند سازمان دارو و غذا (FDA) که در تلاشند میان فوریت های موجود برای چراغ سبز نشان دادن به اجرایی شدن یک درمان و تضمین ایمنی آن روش، و وفاداری به سوگندنامه بقراط در این زمینه که نخستین گام در هر عمل پزشکی باید اظمینان از آسیب نرساندن به مردم باشد تعادلی یجاد کنند و البته در کنار این ها این داستان درباره مسایل سیاسی و انگیزه های مالی نیز هست.

این چشم انداز ها – شخصی و سیاسی، اجتماعی و مالی – اغلب اوقات با یکدیگر تقاطع دارند. برخی از داستان های خوب در این حوزه داستان هایی است که در بردارنده این تضادها و برخوردها است.

نبرد جهانی علیمه بیماری ایدز، به طور عمومی شاهد درگیری میان اهداف اجتماعی و علمی است. یکی از درگیری های اخیر در این زمینه حول و حوش تحقیقی بروز کرد که بیان می کرد شاید یکی از روش های درمانی برای ایدز شاید برای جلوگیری از عفونت کاربرد داشته باشد. این دارو که نتوفوویر[۳] نام داشت بر روی کسانی آزمایش شده بود که به دلایلی تصمیم گرفته بودند در روابط جنسی خود از کاندوم استفاده نکنند و بدین ترتیب در خطر مواجهه و ابتلا به ویروس نقصی سیستم ایمنی بدن (HIV) قرار داشتند.

در میان کسانی که در گروه خطر قرار داشتند و نیازمند استفاده از این دارو بودند، زنان و مردان شاغل در بازارا روابط جنسی نیز حضور داشتند. برخی از آنها به دلایل مختلف نمی توانستند یا نمی خواستند از روش پیشگیری مانند کاندوم استفاده کنند. اما امکان و تشویق استفاده از قرص های پیشگیری از ابتلا به ایدز – تکنیکی که به طور عمومی به «پیشگیری پیش از ابتلا» یا به اختصار پریپ (PREP) معروف است، باعث می شد تلاش عمومی جامعه بهداشت عمومی برای انتقال این پیام که برای جلوگیری از ایدز مردم باید رفتارهای پر خطر خود را کنترل کرده و آنها را تغییر دهند به چالش می گرفت.

یکی از کارشناسان نگرانی عمومی که در بین فعالان این حوزه شکل گرفته بود را به این صورت با مردم به اشتراک گذاشت: «ما نمی خواهیم این پیام به جامعه منتقل شود که یک دانه از این قرص ها بخورید، مغزتان را تعطیل کرده و هرکاری خواستید انجام دهید.»

اخیرا مراکز آزمایش این دارو در آسیا و آفریقا تعطیل شده اند. این تعطیلی پس از اعتراضاتی صورت گرفت که بیان می کرد محققان محافظت کافی و یا درمان های لازم را برای داوطلبان فراهم نکرده اند.

انکار و تکذیب شیوع یک بیماری عفونی همیشه یکی از بخش های ثابت در مورد داستان بیماری های عفونی است که به عنوان بخشی ثابت از فرآیند اداری تثبیت شده و رایج در آمده است.

در این نگاه، شیوع یک بیماری همه گیر عامل بالقوه ای برای خدشه دار شدن جایگاه سیاسی، تغییر روندهای تجاری و کاهش ورود توریست ها، به حساب می آید. بی میلی دولت ها برای به رسمیت شناختن خطر بیماری جنون گاوی و اهمیتی که باید در این زمینه به صنایع گوشتی داده می شد در نهایت باعث شد تا رنج های بیشتری و زیان های اقتصادی بیشتری به مردم و این صنایع وارد شود. پاسخ دهی کند در بسیاری از کشورها نسبت به مساله ایدز باعث شد تا این بیماری به سرعت و شتاب فراوانی در جهان توسعه یابد و تا سال ۲۰۰۴ آمار مبتلایان به این بیماری از مرز ۴۰ میلیون نفر بگذرد.

واکنش اولیه چین در هنگام شیوع سارس در زمستان ۲۰۰۲ – ۲۰۰۳ که در واقع اقدام به کم اهمیت جلوه دادن بیماری جدید ناشناخته بود عملا مانع از عملکرد کنترل سریع جهانی و در اختیار داشتن اندازه ها و آمار دقیقی از این رویداد شد. به همین دلیل زمانی که در بهار سال ۲۰۰۴ بار دیگر سارس حمله خود را آغاز کرد باعث بروز اضطرابی جهانی شد.

اما هیچ کشوری نمی تواند به تنهایی به انکار چنین شیوعی ادامه دهد. تاریخ این توضیحات گمراه کننده در زمینه بیماری های عفونی را می توان به طور دایم و پیوسته از زمان مرگ سیاه در اروپا در میانه قرن چهاردهم میلادی تا کنون دنبال کرد. چرخه‌ای از انکار، پاسخ با تاخیر، شیوع بیشتر بیماری و افزایش رنج و آسیبهای حاصل از آن به طور دایم از آن زمان تا کنون در گوشه و کنار جهان تکرار شده است.

در ایالات متحده آمریکا، سیاستمدارن به روش های مخصوص خودشان سرپوش هایی را روی این بیماری ها ایجاد می کنند. من، اخیرا چند سالی را صرف مستند سازی شیوع طاعون سال ۱۹۰۰ در سن فرانسیسکو برای کتابم کرده ام. کشتی های تجاری موش های طاعون زا را به شهرها آوردند، جایی که ساکنان فقیر محله چینی ها در نخستین موج در حالی که از شیوع مرگ بار آن رنج می کشیدند باید رنج مضاعفی را تحمل می کردند. افمار عمومی و مقامات آنها را عامل بیماری معرفی می کردند. مقامات شهر و ایالت درباره این موضوع مماشات می کردند و بیماری را بیماری خاص و حاصل زاد و ولدهای چینی ها عنوان می کردند.

آنها به سرزنش پزشکانی پرداختند که بیماری را تشخیص داده بودند و آنها را به وجود آورنده آن معرفی می کردند و بدین ترتیب اجرای برنامه موثری برای کنترل طاعون را حداقل یک دهه به تعویق انداختند. این فضا سازی و سرپوش نهادن بر این داستان توسط فرماندار ایالت، شهردار و اتاق بازرگانی طراحی و اجرا می شد. نتیجه انکار رسمی این بود: طاعون از موش های شهری به سنحاب های روستایی منقل و به واسطه آنها به سمت شرق و کوهستان های راکی توسعه پیدا کرد. در حالیکه برخی از روزنامه ها به همدستی با این فساد مقامات همدستی می کردند بقیه گزارشگران با انتشار حقیقت به مبارزه با پیمان سکوت سیاستمدارن برخواستند.

بیایید به سرعت به زمان حال برگردیم: ما هنوز هم داریم بابت غفلتی که در سال ۱۹۰۰ در این باره انجام دادیم هزینه می پردازیم. عامل ابتلای طاعون که یک قرن پیش با عدم مقابله به موقع با آن و در اثر این رویداد توانست به خارج از ناحیه ابتلا فرار کند هنوز درمیان جوندگان بخش روستایی و در منطقه جنوب غرب وجود دارد، به ویژه در چهار گوشه منطقه نیو مکزیکو ،کولورادو، اریزونا و یوتا. البته مردم هر سال به دلیل برخورد و مجاورت با گوشت آلوده در این ناحیه به طاعون مبتلا می شوند. بیماری که اگر به سرعت تشحیص داده و با آنتی بیوتیک ها درمان نشود هنوز هم می تواند منجر به بیماری جان کاه و کشنده شود.

صاحبان صنایع و سیاستمدارن بدون آنکه از تاریخ درس بگیرند در سال های اخیر در مواجهه با جنون گاوی، سارس و آنفلونزای پرندگان سعی کردند موضوع را ساده در نظربگیرند و از کنار آن بگذرند و درنتیجه و مانند همیشه کسی که بهای این بی توجهی را می پردازد بیماران آسیب دیده و رنجور هستند. امروز هم مانند گذشته خبرنگاران و گزارشگران می توانند در آشکار کردن اطلاعات دقیق و بی طرفانه در باره سلامت عمومی نقشی کلیدی بازی کنند.

بیایید به گزارشگری یک شیوع بپردازیم.

با پزشکانی که با بیماری در سر منشا آن مواجه هستند و به درمان آن می پردازند مصاحبه کنید. اما خودتان را تنها محدود به کانال های رسمی و اصولا هیچ یک از منابع نکنید. ایده خوبی است که لایه هایی از منابع متنوع را برای خودتان ایجاد کنید. لایه هایی از منابع در باره بیماری های عفونی، متخصصان سرایت، علوم آزمایشگاهی سلامت عمومی و وکلا و انجمن های حامی بیماران. این کار باعث می شود تا مجموعه ای کامل از همه کارشناسانی که در مورد جنبه های مختلف پدیده شیوع یک بیماری می توانند نظر دهند را برای خود آماده کرده باشید. افرادی که به آنها اعتماد داشته باشید و بتوانند به شما کمک کنند تا متوجه شوید واقعا چه اتفاقی در حال رخ دادن است و از سوی دیگر بتوانند اهمیت و ویژگی های بارز تر و مهمتر این رویداد را برای شما توضیح دهند و چشم انداز وسیع تری را برای شما ترسیم نمایند.

آژانس های بزرگ سلامت عمومی – نظیر موسسه ملی سلامت [۴] مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ها[۵] و سازمان های معادل آنها در کشورهای مختلف سراسر جهان، در کنار سازمان بهداشت جهانی در ژنو، از طرف شبکه ای از مراجع و آزمایشگاه های معتبر و مرجع سخن می گویند که نمونه های بیماری را از سراسر جهان جمع آوری و تحلیل می کنند، تشخیص بیماری را تایید کرده، اعلام می کنند که یک شیوع و سرایت عمومی در راه است و یا تمام شده و کارزارهای جهانی برای مقابله و ریشه کنی یک بیماری عمومی و شایع را هماهنگ می کنند. اما به عنوان موسسات بزرگ آنها بیان کننده یک شیوع در مقیاس کوچک و فردی نیستند. آنها با کل یک شیوع سر و کار دارند و نه با تک تک افراد درگیر شده به همین دلیل شما باز هم به افراد و منابعی در محل نیاز دارید.

پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، و زمانی که شبح حملات زیستی تروریستی ظهور کرده بود من چند روزی را در اطراف آزمایشگاه ایالتی برکلی در کالیفرنیا سپری کرده و مشغول جمع آوری اطلاعات و پوشش فعالیت های میکروبیولوژیستی به نام جین وانگ[۶] بودم. وانگ در آن زمان مشغول سپری کردن فرآیندی بود که بتواند وقوع یک حمله میکروبی احتمالی را تایید و یا انکار کند. شروع داستان با یک تماس رایج و ساده تلفنی بود. من به بخش خدمات دپارتمان سلامت کالیفرنیا زنگ زدم – این قبل از آن بود که داستان نامه های آلوده به میکروب سیاه زخم[۷] علنی شود.

به عنوان یک روزنامه نگار پزشکی، خیلی ساده تنها می خواستم پیش اطلاعاتی درباره آمادگی های لازم در برابر یک تهدید فرضی به دست آورم. آزمایشگاه به من اجازه داد که به آنجا بروم و از نزدیک شاهد فعالیت های آنها باشم و آن هم در شرایطی که پس از داستان تهدید نامه های سیاه زخم و وحشت حاصل از آن بسیاری از آزمایشگاه ها دسترسی عمومی به بخش های خود را ممنوع و محدود کردند. اما خوشبختانه من زود به آنجا رسیدم، به محض اینکه وارد شدم، از دانشمندان شنیدم که درباره رویدادی هراسناک در یکی از تجهیزات آبی صحبت می کردند.

یک قایق موتوری توانسته بود از حفاظ امنیتی با استفاده از تاریکی شب بگذرد و خود را به آنجا برساند. زمانی که نمونه آب برای آزمایش و تایید به آنجا می رسید من هم حضور داشتم. من شاهد بودم که چگونه دکتر ونگ شماری از عامل های میکروب های بیماری زا را از فهرست عوامل مظنون ترور زیستی خارج می کرد. مشاهده او وقتی که آزمون های آزمایشگاهی را انجام می داد و گروهی از میکروب ها را پرورش می داد که هر یک رنگ ها و یا بوهای متفاوتی داشتند برای من مثل یک مکاشفه بود.

داستان من درباره این ماجرا، از یک فرآیند و روند ترسناک راز گشایی کرد و خوانندگان را در مرکز اقدامات محلی و میدانی قرار داد. من فکر نمی کردم که دچار پیشگویی شده ام و از قبل حوادث را می دیدم من تنها سعیم این بود که زاویه ای را از دید پزشکی بر حوادث ۱۱ سپتامبر باز کنم و در این راه بود که این داستان به دستم افتاد. این نشان می دهد که چقدر یک تماس به موقع و پیش از هنگام وقوع بحران می تواند به روزنامه نگار کمک کند.

زمانی که یک بیماری عمومی شیوع پیدا می کند، اینکه در فشار تماس های رسانه ها از طریق کانال ها و منابع رسمی بتوانید اطلاعات کارآمدی را از این منابع به دست آورید می تواند نفس گیر و حتی غیر ممکن باشد. اما روش هایی برای سرعت بخشیدن به دسترسی به منابع وجود دارد. انجام مطالعات مقدماتی و پیش نیاز درباره یک بیماری به شما کمک می کند که بتوانید سوال های هوشمندانه تری را مطرح کنید. سوال هایی که منبع مورد نظر را تشویق به همراهی با شما و انجام بهترین مصاحبه ممکن با شما می کند.

یک نکته درباره منابع: اینکه رابطه ای را ایجاد و توسعه بدهید زمان می برد. اما بهترین گزارشگرانی که من می شناسم زمان بسیار زیادی را به سرمایه گذاری در این زمینه اختصاص می دهند. این کار به ویژه در حوزه علم بسیار ارزشمند است، جایی که موضوع به طور جدی و زیادی فنی و تکنیکی است. یکی از ویژگی های یک گزارشگر خوب تنها در این نیست که کارت های معرفی افراد مختلف را جمع آوری کند بلکه باید پشت هر یک از آنها بنویسد که در کجا ملاقات صورت گرفته و در باره چه موضوعی با هر یک از افراد صحبت شده است. این یک عمل به شدت محاسبه شده است و به شما کمک می کند تا به متخصصانی که به شدت درگیر و گرفتارند، یادآوری کنید که کجا با شما ملاقات کرده اند. برای مثال می توانید به یکی ازآنها بگویید من سال گذشته شما را در کنفرانس جهانی حشرات و داروها[۸] و در سخنرانی که درباره باکتری های گوشت خوار داشتید دیدم و الان در حال نوشتن داستانی درباره آن موضوع هستم و می خواهم داستان را با شما دنبال کنم.

زمانی که داروهای جدید را پوشش می دهید یک اصل بدیهی وجود دارد که اگر حرف و حدیث ها در باره خواص دارویی به نظر خیلی بهتر از چیزی می آید که واقعی باشد، احتمال خیلی بالایی وجود دارد که شک شما درست باشد.

هربار که می خواهید داستانی درباره یک درمان جدید بنویسید، این توصیه را به خاطر داشته باشید: هیچ وقت نپرسید آیا هیچ نوع مسمومیتی یا خطری در این روش یا در این دارو وجود دارد یا نه. بلکه بپرسید مسمومیت ها و خطرات ناشی از این درمان کدام ها هستند. هر دارویی اگر به اندازه ای قوی باشد که بتواند درون بدن شما کاری کند، کافی است دوز بالایی از آن را به کسی بدهید تا شاهد اثرات جنبی آن در جای دیگری از بدن باشید.

بنابراین حتی زمانی که یک منبع ادعا می کند دارو ۱۰۰ درصد ایمن است برای جزییات بیشتر او را تحت فشار قرار دهید: آیا برای ریه ها، کلیه، مغز استخوان و جاهای دیگر مسمومیتی به همراه می آورد؟ و با استفاده از چه دوزی از دارو؟ این کار مانع از آن می شود داستان شما امیدی واهی و یا ساده لوحانه را در باره اعجاز یک دارو منتشر کند.

زمانی که کار به تحقیقات درمانی می رسد گزارشگران درخطر فریب خوردن بر اثر دست کاری های این نوع تحقیقات هستند. شرکت ها در تلاش برای پول در آوردن در میانه دوره آزمون های بالینی هستند که در نهایت نتیجه آن باعث موفقیت و یا شکست یک روش می شود. در این میان ممکن است آنها اطلاعاتی را دستچین کرده و یا بیماری را برجسته کنند که تحت شرایط خاصی دوره بهبود غیر عادی و بیش از حد مثبتی را سپری کرده است. نسبت به دستکاری و تغییر داده ها و موضوعاتی که درباره یک تحقیق ناخوشآیند است ولی هیچ کس درباره آنها اظهار نظری نکرده است هوشیار باشید.

پاسخ های یک بیمار به تنهایی تنها حکایت و داستانی فردی است. حکایت ها اثبات نمی کنند که یک دارو ارزشمند است پاسخ جمعی و میانگین پاسخ بیماران می تواند چنین کاری را انجام دهد. بنابراین اگر از داستان های شخصی افراد استفاده می کنید مراقب و محتاط باشید. تعادلی میان قول ها و وعده ها و آسیب های بالقوه برقرار کنید. به خوانندگان خود این آگهی و اخطار را بدهید که غیر ممکن است که تنها بر مبنای یک پرونده تنها – هرچقدر هم که قانع کننده باشد بتوان نتیجه گیری خاصی را استخراج کرد.

نکته ای درباره شخصیت ها و داستان ها: حوزه بیماری های عفونی سرشار از داستان های جالب انسانی است. داستان هایی درباره و از زاویه دید بیمار، خانواده او و محققان و پزشکانی که روی این بیماری ها سرمایه گذاری و آن ها را درمان می کنند. اما یکی از دام های مشترکی که پیش پای گزارشگران قرار دارد این است که شما توسط سوژه ای که آن را پوشش می دهید و به بیان و توصیف آن می پردازید گروگان گرفته و ربوده شوید. بدین معنی که آن قدر تحت تاثیر آن قرار بگیرید که از دیدن تمام تصویر خود را محروم کنید. حاصل این اتفاق این است که متن نهایی شما متنی احساسی و یا قطعه ای در تکریم یک موضوع یا یک فرد خواهد بود و نه یک گزارش علمی. هنگامی که این اتفاق می افتد شما درامی را می نویسید که از پیش واقعیت ها و اهدافی را برای معتبر نشان دادن آن انتخاب کرده اید.

بار دیگر تکرار می کنم همه چیز به تعادل و اعتدال بر می گردد.

تعدادی منابع جنبی
بسیاری از سازمان های بزرگ بهداشتی دارای وب سایت های دایراه المعارف گونه ای هستند که به طور منظم با خبرها، آمارهایی در زمینه همه بیماری های و درمان ها به روز می شوند. موارد زیر برخی از کاربردی ترین آن ها هستند.

سازمان بهداشت جهانی که مقر آن در ژنو در شهر سوئیس قرار دارد در وب سایتی آمارهای مزتبط با سلامت جهانی و شیوع بیماری ها را به شکلی دایره المعارفی در نشانی www.who.int منتشر می کند.

برنامه مشترک سازمان ملل درباره اچ آی وی / ایدز (UNAIDS) آمارهای رسمی خود را در این زمینه به طور سالانه در نشانی www.unaids.org منتشر می کند.

مرکز کنترل و پیشگیری های بیماری ها در ایالات متحده (CDC) در آتلانتا وب سایت مفصلی دارد که در آن همه چیز از آمارهای آنفلونزا تا پزشکی در سفر را در نشانی www.cdc.gov منتشر می کند. CDC همچنین وب سایتی مخصوص زیست تروریسم دارد که در باره راهکارهای مقابله با وضعیت های اضطرارای در مواجهه با نبرد میکروب هاست و در نشانی www.bt.cdc.gov قابل دسترس است.

میکاییل هوسترهولم[۹] از دانشگاه مینه سوتا و مشاور دولت فدرال نیز بوده است وب سایت خوبی در باره بیماری های عفونی در نشانی www.cidrap.umn.edu تاسیس کرده است.

موسسه ملی آلرژی و امراض عفونی بخشی از موسسه سلامت ملی در بتسدا در ایالت مریلند است که وب سایت راهنمای بسیار خوبی را در نشانی www.niaid.nih.gov مدیریت می کند.

من زمانی که به مطالعه پیش زمینه ها در باره یک حوزه تحقیقی می پردازم، یکی از منابع قابل اعتمادم مراجعه به Medline و سایر بانک های اطلاعاتی ژورنال های پزشکی دیگر است که از طریق PubMed می توانید به آنها دسترسی پیدا کنید. این سرویسی است که کتابخانه ملی پزشکی آن را تاسیس کرده و گزارش های دهه ها تحقیق را به شکلی خلاصه عرضه می کند. شما به سادگی می توانید با جستجوی PunMed در موتورهای جستجو به آن برسید و یا به وب سایت http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed مراجعه کنید.

بسیاری از سازمان های حرفه ای نظر انجمن سلامت عمومی آمریکا (www.apha.org) وب سایت های کارآمدی را در اختیار مخاطبان قرار می دهند.

وب همچنین دربردارنده جهانی از اطلاعات جالب توجه برای مخاطبان خاص و عام است که برای مشخص کردن روند ها و تغییرات رفتاری در حوزه رفتارهای مشتریان حوزه سلامت مفید و کارآمد هستند. همچنین از این منابع می توان برای رنگ آمیزی داستان و ارایه جذابیت های دیگر نیز استفاده کرد. اما به یاد داشته باشید همه این چنین سایت هایی، اطلاعات معتبر و قابل اعتمادی را عرضه نمی کنند. این محتوا را باید با دوز بالایی از احتیاط و دقت مطالعه کنید.

سعی کنید کنفرانس های سالانه مربوط به امراض و بیماری های عفونی را در تقویم کاری خود درج و آنها را دنبال کنید. کنفرانس هایی نظیر ICAAC (کنفرانس بین رشته ای درباره عوامل ضد میکروبی و شیمی درمانی) همچنین کنفرانس سالانه ای در زمینه ویروس های پسگرد و عفونت های فرصت طلب (CROI)[10] برگزار می شود و همچنین به طور سالانه کنفرانس هایی بین المللی در زمینه ایدز نیز سامان دهی می شوند.

در خلال نشست های علمی زمستانی سمپوزیوم کی استون[۱۱] دستآوردهای جدید علمی که در لبه دانش معاصر قرار دارد معرفی می شوند. نشست های این مجموعه موضوعاتی از AIDS گرفته تا واکسیناسیون را در بر می گیرد و نه تنها فرصتی برای یادگیری در زمینه این موضوعات را فراهم می کند که فرصتی در احتیار شما قرار می دهد تا محققان طراز اول را در بخش ارایه پوسترها ملاقات کرده و با آنها در فضایی غیر رسمی و در راهروهای محل برگزاری گپ زد. این راه بسیار مناسب و بی نظیری است که نه تنها دانش خود را ارتقا ببخشید که فهرست ایده ها و لیست منابع خود را نیز توسعه دهید.

من پس از دو دهه پوشش سلامت در رژورنال های مختلف هنوز هم نمی توانم حوزه ای فعال تر و درگیر کننده تر از حوزه بیماری های عفونی را تصور کنم. هیچ وقت نخواهم توانست حرفی که یکی از مبتلایان به HIV به من گفت فراموش کنم. او می گفت فکر می کند روزی که جهان موفق به درمان بیماری ایدز شود، روزی مشابه تصاویر جشن های پایان جنگ جهانی دوم خواهد بود. در خیابان ها پرچم ها و پارچه ها به اهتزار در خواهند آمد و روبان ها رقص کنان از پنجره ساختمان ها به خیابان سرازیر می شوند، همه شیرینی پخش خواهند کرد و غریبه ها یکدیگر را در آغوش خواهند گرفت. او زنده نماند تا تحقق رویایش را ببیند اما من امیدوارم روزی که این اتفاق می افتد آنجا و در میانه این جشن حضور داشته باشم.
 

[۱] MARILYN CHASE
[۲] The Barbary Plague:The Black Death in Victorian San Francisco (2003).
[۳] tenofovir
[۴] National Institutes of Health
[۵] Centers for Disease Control and Prevention
[۶] Jane Wong
 

[۷] اشاره به رویدادهایی دارد که یک هفته پس از حملات تروریست ۱۱ سپتامبر رخ داد و در طی آن فرستنده ای ناشناس تعدادی نامه آغشته به ویروس سیاه زخم را برای تعدادی ا زمرکاکز خبری نظیر بخش خبر ای بی سی، سی بی اس، ان بی سی، روزنامه نیویورک پست و همچنین دو سناتور دموکرات ارسال کرد. این مجموعه نامه ها در کل منجر به مرگ پنج نفر و آلوده شدن ۱۷ نفر شد و در شرایطی که جامعه آمریکا از شوک حاصل از حوادث برج های دوقلو رنج می برد به یکی از پر تنش ترین موضوعات درباره دامنه رفتارهای تروریستی مدرن بدل شد. (م)
 

[۸] World Bugs and Drugs Conference
[۹] Michael Osterholm
[۱۰] Conference on Retroviruses and Opportunistic Infections
[۱۱] www.keystonesymposia.org

 

 منبع: وب‌سایت پوریا ناظمی