شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| نجوا عالمی ۲۵ سال دارد. او امسال برنده جایزه بین المللی پرانگر کشور سوئد شد. نجوا پنج سال است که وارد حرفه خبرنگاری شده و سه سال است که با تلویزیون زن در کابل کار می‌کند. این جایزه بین‌المللی به کسانی داده می‌شود که در زمینه آزادی بیان، حقوق بشر، حقوق کودکان و زنان کار می‌کند و کارش تاثیر بر خود و جامعه‌اش دارد.
 
 او می‌گوید به حرفه خبرنگاری از دوران کودکی علاقه داشته ولی وقتی که به سن نوجوانی رسید علاقه مندی‌اش به این رشته بیشتر شده زیرا تفاوت زندگی خودش را با زندگی زنانی که در کتاب‌ها خوانده بود مقایسه می‌کرد و مسایلی را که در جامعه با آن روبرو می‌شد، برایش آزار دهنده بود.
 
 عالمی می‌گوید که قوانین و محدودیت‌هایی که از طرف اجتماع بر زنان افغان قبولانده شده، او را اذیت می‌کرد و این روند باعث شد که در صدد این شود که چگونه درِ امید را برای خود و زنانی که دراطرافش زندگی می‌کردند، باز کند.
 
 او از ولایت بدخشان در شمال شرق افغانستان است. می‌گوید: "وقتی بزرگ شدم، تُن خنده‌هایم برای مردان اطرافم گناه پنداشته می‌شد و این برایم آزار دهنده بود."
 
 او می‌گوید که در این زمان بود، وقتی به خانه مهمان می‌آمد، "باید صدایم را در گلو خفه می‌کردم، بخاطر اینکه مهمانان مرد صدایم را نشنوند."
 
 عالمی می‌گوید وقتی با خانواده پیشنهاد کرده که می‌خواهد خبرنگار شود، جواب منفی بوده، خانواده‌ و نزدیکانش "رسانه را جای امن برای یک دختر نمی‌دانستند." آنان معتقد بودند که دختر خوب در یک رسانه کار نمی‌کند.
 
 او می‌گوید برای اینکه خبرنگار شود مسیر دشواری را طی کرده تا به این مرحله رسیده است. حتی در طول پنج سال گذشته که با رسانه‌ها کار را آغاز کرد نیز مشکلات و موانع زیادی را پشت سر گذاشته است. مشکلاتی که چند بار باعث شد تا مرز استعفا پیش برود ولی او تسلیم نشده است.
 
 عالمی در رشته شیمی در یکی از دانشگاه‌های کابل درس خوانده، می‌گوید که در روز جشن فراغتش برای اینکه خانواده‌اش را متقاعد کند تا به او اجازه بدهد که حرفه خبرنگاری را در پیش گیرد، خود مجری برنامه شده و بعد از اجرایش خانواده او به قابلیت‌هایش برای کار در رسانه‌ها قانع شده است.
 
 او می‌گوید که در کل خبرنگاران افغانستان با چالش‌های امنیتی و سایر مشکلات درگیرند ولی خبرنگاران زن در کنار موارد اشاره شده با افکار منفی مردم، افکاری که زنان را عنوان 'جنس دوم' می‌شناسند و حتی بیرون شدن از خانه را برای آنان جایز نمی‌داند، مواجه هستند.
 
 به گفته او خبرنگاران زن در افغانستان با افکار مردم می‌جنگند، افکاری که به زنان حق انسانی و بشری قایل نیستند. او می‌گوید که در جامعه افغانستان در هر ثانیه شماری به کار زنان خبرنگار "نه" می‌گوید و از هر طریق آنان را سرکوب می‌کند. به قول او کار در این جامعه شجاعت می‌خواهد.
 
 نجوا معتقد است که مشکلات خبرنگاران زن از خانواده، اجتماع، منابع اطلاعاتی، قوانین کار و محیط کار شروع می‌شود.
 
 او می‌گوید که داستان زندگی من نمایندگی از تمام خبرنگاران و بخصوص خبرنگاران زن افغان می‌کند. در کل داستان زندگی من داستان زندگی زن افغان است.
 
 این خبرنگار افغان راجع به کارش می‌گوید که من بیشتر به موضوعات زنان ‌پرداختم، موضوعاتی که در اجتماع شرم پنداشته می‌شود، همانند تغییرات فیزیکی بدن دختران در دوران بلوغ و حتی مسایل اجتماعی دیگر که در این کشور تابو بودند.
 
 نجوا وقتی که کلاس دوم بود، به دلیل صدمه فیزیکی، حافظه‌اش را مدتی از دست داد و زمانی نیز در کُما بود. او می‌گوید که بعد از اینکه از کُما خارج شد تا مدت‌ها قادر نبوده خواندن و نوشتن را یاد بگیرد. او می‌گوید که برای فایق آمدن بر این مشکل به باغی در بدخشان می‌رفته و با خودش تمرین می‌کرده ‌است، مشکلات زیادی را طی کرده تا توان خواندن و نوشتنش دوباره برگشته است.
 
 به گزارش بی سی، وی می‌گوید "علاقه داشتم کتاب بخوانم. در زمان ظرف شستن و جارو کردن خانه دغدغه خبرنگاری داشتم و این دغدغه به یک عشق بزرگ تبدیل شد و در نهایت خبرنگاری را شروع کردم."