شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-||قطعاً، این یکی از سوالاتی است که از سال 2012 تاکنون مطرح شده است، زمانی که شروع به کار با هواپیماهای بدون سرنشین و استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای روزنامه‌نگاری کردم و اولین نمونه از آنچه آنها می‌توانند فراتر از ویدیو و فراتر از عکس‌ها انجام دهند استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای تولید مدل‌های سه بعدی است. به عبارت دیگر، بازسازی‌های سه بعدی از ساختمان‌ها، سازه‌ها، مناظر و غیره.

بنابراین اگرچه شما در واقع از هواپیماهای بدون سرنشین (پهپاد) برای عکس گرفتن استفاده می‌کنید، در نهایت با محتوای سه بعدی روبرو خواهید شد. این بدان معنی است که شما می‌توانید از هواپیماهای بدون سرنشین برای تولید محتوای واقعیت مجازی یا از طریق ویدئو 360 درجه یا یک محیط واقعیت مجازی کامل سه بعدی مانند یک بازی ویدئویی سه بعدی استفاده کنید.

این فرآیند فتوگرامتری نامیده می‌شود. این شامل گرفتن عکس‌ها به روش بسیار خاص است، و اساسا شما عکس‌ها را به محتوای سه بعدی و همچنین به محتوای واقعیت مجازی تبدیل می‌کنید.

مثال دیگری که مردم واقعا در مورد آن زیاد صحبت نکرده‌اند، تصویربرداری گاه‌گذر هوایی است. شاید صرفاً عکاسی باشد، اما پتانسیل زیادی فراتر از صرفا گرفتن عکس با یک هواپیمای بدون سرنشین وجود دارد، فرود آن، و سپس انتشار آن عکس است. بسیاری از اپلیکیشن‌های خلاقانه برای محتوای بصری که هواپیماهای بدون سرنشین می‌توانند ضبط کنند وجود دارد.

همچنین چیزی که شخصا هنوز به آن نپرداخته ام، اما مدتهاست به آن فکر کرده ام، این است که در واقع هیچگونه تصاویری از هواپیماهای بدون سرنشین تولید نمی‌شود. یعنی، هیچ محتوای سه بعدی، هیچ ویدئویی، هیچ تصویری، هیچ محتوای واقعیت مجازی، اما در واقع یک سنسور یا سنسورهایی به پرواز در می‌آیند، و استفاده از هواپیمای بدون سرنشین به عنوان یک پلتفرم سنسور را شکل می‌دهد.

یک هواپیمای بدون سرنشین وسیله نقلیه‌ای است که می‌تواند در فضا حرکت کند و می‌تواند هر باری را که می‌خواهید حمل کند، بنابراین فقط به دوربین‌ها محدود نمی‌شود. این می‌تواند یک سنسور باشد، که می‌تواند اطلاعات را در طول پرواز، در مورد محیط، جمع‌آوری کند. بنابراین، برای مثال، شما می‌توانید یک شمارنده Geiger را روی یک هواپیمای بدون سرنشین نصب کنید و آن را به یک منطقه رادیواکتیوی شده ببرید و اطلاعات را به این شیوه جمع‌آوری کنید. یا شما می‌توانید یک سنسور آلودگی مانند سنسور آلودگی هوا را روی یک هواپیمای بدون سرنشین سوار کنید تا دریابید که آلودگی هوا در یک منطقه در چه وضعیتی قرار دارد.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)