شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در نوامبر سال 1909 میلادی و طبق برخی نوشته ها بیست و سوم این ماه، «پرگماتیسمPragmatism » به عنوان یک فلسفه آمریکایی وارد دائرة المعارف فلسفه شد. صاحب اصلی این فلسفه چارلز پیرس دانشمند و فیلسوف آمریکایی (1839 ــ 1914) است و دو فیلسوف دیگر آمریکایی ویلیام جیمز و «جان دیوی» نیز همین عقیده را داشتند. نامیدن آن به فلسفه «اصالت نتیجه» روشن ترین تعبیر است و کسی را که اعمال و افکار او با این فلسفه مطابقت دارد و یا این که پیرو آن است «نتیجه گرا» می خوانند.

پرگماتیستها برخلاف سایر روشهای فلسفی از تحقیق و بررسی در کل عمل اجتناب می ورزند و به جای آن به آزمایش نتایج می پردازند یعنی پس از عملی شدن فکر، نتایج به دست آمده را می سنجند. به نظر آنان «نتیجه» اصل است نه اصول لایتغیر و رفتن از راههای انعطاف ناپذیر معین برای رسیدن به «نتیجه مطلوب» ؛ و به این ترتیب مقید به لایتغیر بودن اصول نیستند.

پرگماتیستها نظرات و عقایدی را می پذیرند که عملی باشند. از نظر آنان یک عقیده باید نخست تجربه شود و اگر نتایج تجربه مفید و قانع کننده بود به صورت نظام در آید و بر آن ضابطه اجرایی نوشته شود و عملی گردد. به عبارت دیگر فرضیه ای بمانند مارکسیسم باید نخست در گوشه ای تجربه می شد و با توجه به نتایج حاصله و اعمال تغییرات و اصلاحات لازم، سپس در سطح وسیع به اجرا در می آمد.

بسیار دیده شده است روزنامه‌نگاران آمریکایی که با این فلسفه و تعریف واژه «پرگماتیسم» کاملا آشنا هستند آن را در خبرها و مقالات خود به مفهوم درست بکار می برند که در برخی از کشورها که با این فلسفه آشنایی ندارند آن را «واقع گرایی» ترجمه می کنند که دقیق نیست.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com