شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- هنرمندی به نام تام وایت با کشیدن نقوشی به ظاهر بی معنی برای انسان، موفق شده است الگوریتیمی معنا دار برای هوش مصنوعی طراحی کند که این موضوع نشان می دهد هوش مصنوعی قادر به داشتن تفکر خلاق و استدلال است.

جهان امروز ما تا حد زیادی تحت تاثیر فرایندی موسوم به « الگوریتم نگاه » است. همانطور که ما قدرت تصمیم گیری بیشتری را به ماشین ها و هوش مصنوعی در حوزه هایی مانند مراقبت های بهداشتی، حمل و نقل و امنیت واگذار می کنیم، مشکلاتی نیز در ترسیم الگوریتم ها برای هوش مصنوعی به وجود می آیند. برای مثال ممکن است یک سیستم تشخیص چهره، رنگ پوست شما را تشخیص نداده و شما را تائید نکند.

آموزش صحیح به هوش مصنوعی بسیار مهم است زیرا ماشین ها هیچ تصوری از دنیا نداشته و تصورات ان ها از جهان بر اساس اموزش هایی است که انسان به وی می دهد. اگر اطلاعات ورودی و داده شده به هوش مصنوعی، غلط باشد قطعا خروجی آن نیز اشتباه خواهد بود. این موضوع نشان می دهد که مهم نیست چگونه این سیستم ها هوشمندانه به نظر می رسند، آنها دارای هوش شکننده ای هستند که فقط یک قطعه از جهان را درک می کنند.

یا ممکن است بر اثر خطا در هوش مصنوعی، یک خودروی هوشمند قادر به تشخیص شما در حین حرکت در خیابان نباشد. در حقیقت تمامی این تشخیص ها تابع نوعی از الگوریتم عملی است. فهم طبقه بندی این روند آهسته ساخت هوش مصنوعی و تغییرات آن بسیار دشوار است اما همانطور که اغلب موارد شاهد بروز تغییرات اجتماعی مشابه این روند در جامعه هستیم، می توان ادعا کرد که هنرمندان نیز به طور مستقیم در معرض معرفت شناختی قرار دارند.

یکی از این هنرمندان، تام وایت (Tom White) استاد طراحی محاسباتی در دانشگاه ولینگتون در نیوزیلند است که هنر جهان را به گونه ای به تصویر می کشد از دید انسانی به آن نگاه نمی شود بلکه می توان آن را به عنوان یک الگوریتم در نظر گرفت.

وایت فعالیت خود در خلق این نوع از آثار هنری را در اواخر سال 2017 با مجموعه ای از نسخه های چاپی به نام "The Betrayery of ImageNet" آغاز کرد. وی در این رابطه می گوید: « به نظر می رسد مفاهیمی مثل یک دنیای موازی در طبیعت برای من وجود دارد که من قادر به مقاومت در برابر آن نیستم.»

از دید انسان ها، این تصاویر به طور تصادفی در کنار هم قرار گرفته و شامل خطوط و لکه ها فاقد ساختار هستند. اما برای هوش مصنوعی و الگوریتم های آموزش دیده، آن ها مفاهیم دیگری دارند که شامل برخی اشیا از جمله پنکه برقی، چرخ خیاطی، ماشین چمن زنی، دستگاه چاپ و ... می شوند. باید در نظر داشت این تصاویر برای چشم انسانی لکه هایی رنگی هستند و فقط کامپیوترها می توانند این تصاویر پنهان را ببینند.

وایت به یادگیری ماشین و هوش مصنوعی در جامعه توجه زیادی کرده است و در اولین نمایشگاه خود در ماه جاری، با مخاطب قرار دادن هوش مصنوعی؛ آثار هنری اش را ارائه می کند. این نمایشگاه در شهر دهلی نو هندوستان برگزار می شود.

وایت در این رابطه می گوید: «هدف من از این آثار، طراحی نقوشی برای دیدن توسط هوش مصنوعی و شنیدن توسط کامپیوتر است.»

این صداها که وایت از آن ها یاد می کند، در واقع یک سری از الگوریتم های است که وی از آن ها با عنوان موتورهای درک یاد کرده و به این ترتیب هوش مصنوعی، اطلاعاتی را که الگوریتم های بینایی ماشین از طریق پایگاه های داده های هزاران عکس از اشیاء آموزش داده شده می گیرند، درک کرده و آن را به شکل انتزاعی تقسیم می کنند. در ادامه این اشکال مجددا به همان الگوریتم ها داده می شوند تا بررسی شود که آیا هوش مصنوعی قادر به شناسایی دوباره ان ها هست یا نه؟

در حقیقت این یک فرآیند آزمون و خطا است که اساسا به مهندسی معکوس درک الگوریتم از جهان پایان می دهد. به باور برخی کارشناسان همچون کارتیک کالایارامان (Karthik Kalyanaraman) که مسئولیت نمایشگاه وایت را بر عهده دارد، این نمایشگاه برای پاسخ به برخی سوالات اجتناب ناپذیر برگذار می شود و نشانه ای بد برای ماست که اثبات می کند هوش مصنوعی پیشرفت زیادی داشته و باهوش تر شده و قادر به تفکر خلاقانه است. هنگامی که بسیاری از کارهای ما توسط ماشین ها انجام شده و هوش مصنوعی جایگزین انسان در برخی حوزه ها شده است، چه چیزی برای ما باقی می ماند؟ ما چگونه باید خودمان را تعریف کنیم؟

کارتیک کالایارامان نشان می دهد که هنر ساخته شده برای هوش مصنوعی ممکن است مستحق توجه به عنوان بازیگر خلاق باشد اما باید به این حوزه توجه کرده و آن را جدی گرفت. نوع یادگیری ماشین که توسط وایت و همتایانش استفاده می شود، از طریق جمع آوری داده های بزرگ و سپس تکرار الگوها، کار می کند که این موضوع مشابه درک ما از هنر و عرفان است.

وایت در تفسیر این موضوع اعلام کرد: در این میان آموزش صحیح به هوش مصنوعی بسیار مهم است زیرا ماشین ها هیچ تصوری از دنیا نداشته و تصورات ان ها از جهان بر اساس اموزش هایی است که انسان به وی می دهد. اگر اطلاعات ورودی و داده شده به هوش مصنوعی، غلط باشد قطعا خروجی آن نیز اشتباه خواهد بود. این موضوع نشان می دهد که مهم نیست چگونه این سیستم ها هوشمندانه به نظر می رسند، آنها دارای هوش شکننده ای هستند که فقط یک قطعه از جهان را درک می کنند.

ترجمه: احسان محمدحسینی
منبع: theverge - سیناپرس