شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  من سه محرک اصلی را می بینم. موبایل، داده و تکنولوژی پوشیدنی.

امروز، بیشتر شبکه های اجتماعی موبایل‌فرست هستند (mobile first: یعنی اولویت اول شان و بیشترین کاربردشان موبایل است). تقریبا 70 درصد زمان فیس بوک بر روی تلفن همراه صرف می شود. این رقم برای توییتر 86 درصد، برای اینستاگرم 98 درصد و برای اسنپ چت 100 درصد می باشد. این احتمالا تنها مزیت دیرتر پذیرفتن رسانه های اجتماعی است.

شما یک استراتژی و زیرساخت قدیمی برای جایگزینی نخواهید داشت. از روز صفر می توانید یک استراتژی موبایل‌فرست را دنبال کنید. هزینه پایین سیستم عامل های اندروید هوشمند و ویندوز موبایل، این روند را تسریع می کند، چرا که بسیاری از اقتصادهای نوظهور در حال حرکت اینترنت های سرعت پایین به سمت شبکه های سریع 4G بدون توسعه گسترده پهنای باند خط ثابت هستند.

داده ها در همه جا هستند. ادوارد اسنودن از ما می خواهد از دولت بزرگ در حال کاوش (جاسوسی) در زندگی های خود بترسیم. اما چرا از دولت بزرگ بترسیم، وقتی که آزادانه داستان زندگی خود را به شبکه های اجتماعی ارائه می دهیم و حریم خصوصی مان را به عنوان رشوه تسلیم ایرلاین ها می کنیم تا چند مایل بیشتر پرواز نمائیم.

شرکت های خصوصی، تهدید بسیار بزرگ تری نسبت به دولت ها هستند. در دموکراسی ها، دولت ها به مردم پاسخ می دهند. ما امروز شاهدیم که حتی سختگیرانه ترین دیکتاتوری ها نیز آسیب پذیر هستند. اما ما چه کنترل و نظارتی بر شرکت های خصوصی داریم؟ شرکت های غول پیکر چند ملیتی و بین المللی، هیچ احترامی برای مرزها و دولت ها قائل نیستند.

شخصا بیشتر احتمال دارد که به یک دولت دموکراتیک اعتماد کنم که با داده های من چه کاری انجام خواهد داد، تا این که به یک شرکت خصوصی با تنها انگیزه سود، اعتماد نمایم.

امروز، یک سوپرمارکت می تواند از نوع خرید شما از بارداریتان اطلاع یابد، قبل از این که حتی به دوستان و خانواده ... یا حتی شریک زندگی خود بگویید! دیروز، فیلیپس در مورد استراتژی جدید بازاریابی دیجیتال خود صحبت می کرد و این که آن چگونه به جمع آوری اطلاعات از دستگاه های مراقبت بهداشتی متصل به خود به منظور ارائه بینش برای بازاریابی خود، می پردازد. این داده ها بی نامند، اما هنوز هم اطلاعات ما هستند که مورد استفاده آن ها قرار می گیرند.

توانایی ما برای دستکاری داده ها، به ما این پتانسیل را خواهد داد که قدرتی فوق العاده بزرگ داشته باشیم. قدرتی که باید مسئولانه از آن استفاده کنیم.

داده ها برای افراد شاغل در حوزه روابط عمومی عالی هستند. درست همانطور که آرون در مورد این که چگونه بی بی سی می تواند ببیند کدام داستان ها کار می کنند (کارایی دارند)، ما نیز می توانیم تجزیه و تحلیل کنیم که مردم چگونه محتوای ما را مصرف نموده و به اشتراک می گذارند. ما می توانیم دریابیم که چگونه مکالمات فیس بوک و توییتر می توانند نشان دهنده بخش های مختلف جامعه باشند. ما می توانیم از آن برای اندازه گیری و ارزیابی موفقیت خودمان استفاده کنیم.

پوشیدنی ها (Wearables) تنها تازه شروع به اثرگذاری بر ما کرده اند. Google Glass هنوز در مرحله ابتدایی است. ساعت های هوشمند اپل و مایکروسافت خود را برای دنباله روی از سامسونگ و سونی پیشگام آماده کرده اند. گام های ما، ضربان قلب ما، دمای بدن و فشار خون ما، 24 ساعته و 7 روز هفته توسط دستگاه های سلامت دیجیتال مانند Fitbit نظارت می شوند.

تکنولوژی سنسور و قابلیت ارتباط آن ها سبب تسریع و افزایش تغییراتی خواهد شد که امروز آن را می بینیم. بله، این می تواند برای بسیاری از مردم مفید باشد. اما همچنین سبب افزایش شکاف بین اطلاعات دارها و اطلاعات ندارها، خواهد شد. مفاهیم ما درباره حفظ حریم خصوصی و محرمانه بودن، به چالش کشیده خواهند شد.

تصور کنید من در صحنه ای حاضر شدم که ساعت هوشمندم پخش می کند که من که هستم (یعنی مشخصات مرا عنوان می کند) و پروفایل من به عینک های هوشمند شما منتقل می شود. شما همچنین ممکن است قادر به دیدن بررسی Swarm شب گذشته باشید و با بررسی پروفایل Tripit من، دریابید که هفته آینده قصد سفر به کجا را دارم.

هر کسی از شما ممکن است همین الان در حال ضبط، عکاسی و ویدئو گرفتن آن چه که من در اینجا می گویم، باشد. اگر در حال این کار هستید، به شما خوشامد می گویم، زیرا این یک گفتگوی social media friendly است و شما آزاد هستید که توییت کنید و هر چه را که می خواهید با شبکه های خود به اشتراک بگذارید.

بنابراین اگر موبایل، داده ها و پوشیدنی ها، هدایت گرانی هستند که آینده ما را شکل می دهند، ما به عنوان متخصصین روابط عمومی چه مسائلی را باید در نظر بگیریم؟

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)