شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در سال 2005 ناشران و سردبیران روزنامه ها برای چاره اندیشی، گرد هم آمدند زیرا که پس از قرار گرفتن اخبار مطلق (نه مطالب اختصاصی و مطالب حاشیه ای، عکس و کاریکاتور) در سایت های خبری در اینترنت، تیراژها در سراشیبی قرار گرفته بود و در سال 2004 میزان این سقوط به شش درصد نزدیک شده بود.

در این گردهمایی، پس از مذاکرات و بحث بسیار، قرار شد که روزنامه ها صفحات «عکس و خبر»، مصاحبه های خیابانی، میزگردها، مقالات و تحلیلها، مطالب دانستنی و اطلاعات عمومی و ... خود را افزایش دهند که در برخی از روزنامه ها چنین شد و صفحاتی که «لوگو» یکی از آنها در بالا کلیشه (کپی) شده است افزوده شد. از آنجا که سازمانهای تبلیغاتی و مشاوران روابط عمومی (پی آر ـ پرسون ها) بیکار نمی نشینند، پس از مدتی آنان هم خودرا وارد این کار کرده و دست اندازی به این صفحات را آغاز کرده و عکس و خبر تبلیغاتی (سیاسی و یا اقتصادی) می دهند و از پرداخت بهای سنگین برای انتشار آنها نیز اباء ندارند.

 این بار (از مارس 2007) استادان روزنامه نگاری، حامیان خلوص روزنامه ها و مدافعان حقوق مخاطبان جمع شده و به چاره جویی افتاده اند و به جای ناشران، دبیران صفحات را مخاطب قرار داده و از آنان خواسته اند که به خاطر «ژورنالیسم اصیل» و حفظ اصالت حرفه خود، دقت بیشتری کنند تا عکس و خبر تبلیغاتی و پولی به آنان نیاندازند و این عکس و خبرها را از نشریات و سایت های تبلیغاتی، دولتی و روابط عمومی های هنرمندان و کمپانی ها نقل نکنند.

شکست دهها روزنامه در سال 2008 در کشورهای صنعتی و به ویژه در آمریکا که همچنان ادامه دارد نشان داده است که رسانه های چاپی موفق نشده اند خودرا با خواست و نیازهای مخاطبان قرن 21 تطبیق دهند و با وبسایت ها رقابت پیروزمندانه کنند. بنابراین و به همین دلیل، تعطیل شدن بسیاری از روزنامه ها در سال های پس از آن در کشورهای صنعتی ادامه داشته است. پیروزمند بودن روزنامه های متعلق به خانواده ها و افراد (نه کمپانی های خارج از این حرفه) ثابت کرده است که روزنامه به دلسوز نیاز دارد و یک کمپانی مرکب از شرکاء متعدد و هدف های دیگر نمی تواند به اندازه «مالک انفرادی» دلسوزی داشته باشد. شکست رسانه های چاپی در دهه یکم قرن 21 باردیگر این اصل قدیمی را ثابت کرده است که سرمایه یک روزنامه؛ «روزنامه نگار حرفه ای» است، نه پول و ماشین چاپ و ساختمان.

باید نخست روزنامه نگار یافت و سپس روزنامه منتشر کرد. روزنامه نگار حرفه ای کسی است که کار دیگر نداشته، از جای دیگر و ازجمله دولت هدیه و کمک مالی نگیرد و روزنامه نگاری را منحصرا (به استثنای تدریس) پیشه مادام العمر خود قرار داشته باشد. شبکه های تلویزیونی وضعیتی بهتر از روزنامه ها ندارند ولی کاهش مخاطبان آنها تنها در میزان اعلان تاثیر می گذارد. ریتینگ ها که برپایه بازبودن سویچ گیرنده تلویزیون قرار دارد دقیق نیست زیراکه ممکن است یک گیرنده تلویزیونی باز باشد و برنامه پخش کند ولی کسی به برنامه گوش نکند.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com