شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- 19 ژوئن 1934 کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا (FCC) برای نظارت و تنظیم امور رادیو، تلفن و تلگراف که بعدا تلویزیون هم بر آنها اضافه شده است آغاز بکار کرد ولی اجازه نیافت در امور رسانه های چاپی (Press) که قانون اساسی این کشور آزادی آنها را تضمین کرده است مداخله کند.

در آمریکا انتشار روزنامه و مجلات نیاز به دریافت پروانه از دولت ندارد، ولی برای تاسیس رادیو تلویزیون باید از اف.سی. سی. پروانه گرفت. پروانه ها یکساله هستند و هر سال قبل از انقضای اعتبار باید تجدید شوند. شرط دریافت پروانه، تجربه و مهارت در کار و داشتن سرمایه کافی (حد اقل معادل هزینه یک سال اداره موسسه مورد درخواست) است.

در آمریکا کمک مالی دولت به رسانه های داخلی نوعی رشوه تلقی می شود که جرم است مگر انتشارات دولتی (به صورت بروشور) و نشریات دانشگاهی (که رایگان توزیع می شوند و حق گرفتن اعلان ندارند)، و کمک دولت به مجلات تخصصی صرفا به صورت خرید قسمتی از نسخه های آنها و توزیع میان کتابخانه های عمومی و مدارس است. رادیو صدای آمریکا (اخیرا رادیو تلویزیون) که از بودجه دولت استفاده می کند حق پخش برنامه برای داخل آمریکا را ندارد و ویژه مخاطبان خارجی است.

به این ترتیب رسانه های عمومی و جامع (حرفه ای) در ایالات متحده آمریکا غیردولتی هستند و درآمد آنها صرفا از اعلان و فروش تامین می شود و لذا مجبورند که محتوای خوب داشته باشند و مخاطبان به آنها همانند نان شب احساس نیاز کنند. سه خبرگزاری از کل چهار خبرگزاری عمومی آمریکا نیز هرکدام از طریق سرمایه گذاری و مشارکت یک دسته از روزنامه ها تاسیس شده اند که پس از عمومیت یافتن اینترنت این خبرگزاری ها تلاش خودرا متوجه تولید اخبار اینوستیگیتیو و اختصاصی و فیچر کرده اند زیرا که هر موسسه و مقام با ایجاد وب سایت اختصاصی اطلاعیه ها و مطالب خودرا در آن قرار می دهد و هرکس نیز می تواند با ایجاد وبسایت برای خود یک منبع خبر (شنیده ها، دیده ها و نظراتش) برای افراد و رسانه ها باشد. «خبرگزاری» رسانه نیست، نوعی دستگاه کمکی به رسانه ها است.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com