شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- نشریات عمومی انگلستان هفتم ژوئن سال 1818 تصمیم به باز کردن صفحه ای برای چاپ نامه ها و نظرات مردم گرفتند و شرایط آن را هم تعیین کردند. این تصمیم که توسط ناشران نشریات شهر لندن گرفته شده بود بعدا عمومیت یافت و باعث توجه جمع دیگری از مردم به روزنامه ها و نیز بالا رفتن اهمیت نشریات در نظر مقامات شد. قبلا هم نامه های مردم به صورت پراکنده در جراید به چاپ می رسید، ولی صفحه خاصی که بعدا «نامه به سردبیر» عنوان گرفت در آنها وجود نداشت. پس از ایجاد نامه ها و نظرات مردم، یک دبیر تازه بر دبیران اطاق خبر اضافه شد که به او عنوان پابلیک ادیتور (دبیر مخاطبان) دادند.

این دبیر درعین حال با عوامل خود نظرات مخاطبان درباره محتوای روزنامه را جمع آوری و به سردبیر اجرایی گزارش می کند و سردبیر درصورت ایجاد تغییرات در تحریریه خود؛ این نظرات را جهت توجیه اقدام خود اعلام می دارد. در قرن 20 رادیو ــ تلویزیونها کوشیدند تا در این امتیاز رسانه های چاپی شریک شوند، ولی تا دهه جاری (دهه یکم قرن 21) در این کار موفق نبودند که از آغاز این دهه، نظرات واصله مخاطبان ـ از طریق ایمیل، فاکس و تلفن ـ در پایان هر بخش خبری را پخش می کنند و این نظرات گاهی طولانی تر از بخش خبر مربوط می شود. اظهار نظرها عمدتا درباره مطالبی است که در بخش اخبار پخش شده است. ریتینگ ها نشان می دهد که از زمان پخش نظرات واصله، شمار مخاطبان شبکه های تلویزیونی افزایش یافته است.

در پی باز شدن صفحات نظرات و انتقادهای مردم در نشریات چاپی (از قرن نوزدهم)، هر دولت برای این که این انتقادها و ناله ها بدون پاسخ نماند و عقده نشود و نیز نظرات و اندرزها هدر نرود از سازمانهای خود خواست که فردی را مامور جمع آوری و طبقه بندی این نظرات و نامه ها از لابلای روزنامه ها کنند و آنها را به اطلاع وزیر و مدیر مربوط و حتی رئیس دولت برسانند که به تدریج این وظیفه، جزیی از کار روزانه دفاتر روابط عمومی شده و این دفاتر رابط میان صاحب نظر و روزنامه از یک طرف و دولت از طرف دیگر قرار گرفته اند و پاسخ ها و اقدامات را اخذ و برای اطلاع عموم به روزنامه ها می دهند. بی پاسخ ماندن نامه ها علامت کم کاری و یا بی اعتنایی موسسه مربوط نسبت به افکار عمومی بشمار می آید.

در سال 2004 کنگره بین المللی پنجاه و هفتم روزنامه نگاران که در استانبول برگزار شده بود به روزنامه های چاپی که گرفتار رقابت شبکه های تلویزیونی و وبلاگها شده اند توصیه کرد که انتشار نامه ها و نظرات افراد را افزایش دهند و مقالات و تحلیل و تفسیرهای بیشتری منتشر کنند و بکوشند که اخبارشان مکمل خبرهای کوتاه رادیو تلویزیونها باشد یعنی بر خبر مطلق، سابقه و نظر اضافه و آن را تکمیل کنند و فیچرنگاری را بهبود و وسعت بخشند و برتعداد عکس و مخصوصا کاریکاتور بیافزایند. با وجود این، طبق آخرین آمار منتشره از سوی «وان ( انجمن جهانی روزنامه ها)»، تطابق نشریات چاپی با وضعیت روز (رقابت با آنلاین ها) به کندی صورت می گیرد و شمار مخاطبان روزنامه هایی که در این تطابق تعلل می کنند رو به کاهش است و ....