شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، محمد دشتی- چند سالی بود که می دانستیم حسین قندی مرد خوش قد و بالای سبزواری دچار بیماری است و کمتر می تواند تیتر بزند. آخرین باری که در سال 1391 آمد و ایستاد و جایزه یک عمر فعالیت حرفه ای اش را در مجتمع باغ زبیا گرفت، باید می دانستیم که او هم در کنار زنده یاد استاد امیر حسین فردی و روانشاد پروفسور معتمد نژاد، به زودی به باغ بهشت سفر خواهد کرد. حتما نباید روزنامه نگار باشی که حسین قندی را بشناسی! تقریبا همه کسانی که در حوزه روابط عمومی کار می کنند و رسانه یکی از دلمشغولی های آنان است، حتما با نام استاد حسین قندی آشنا هستند و هر گاه صحبت از تیتر و خبر و گزارش می شود، او را به یاد می آورند.

در شامگاه چهارشنبه 27 بهمن ماه 1391 علاوه بر زنده یاد استاد حسن قندی، روانشاد استاد امیر حسین فردی در کنار استاد جلال رفیع به عنوان پیش نگاران مطبوعات ایران معرفی و از خدمات آنان برای یک عمر کار حرفه ای در این حوزه تقدیر شد.

آن روز، استاد بزرگ حوزه ارتباطات و رسانه، پروفسور کاظم معتمد نژاد هم حضور داشت و بزرگانی دیگر مانند استاد مهدی محسنیان راد و پروفسور یحیی کمالی پور نیز در آن جمع شرف حضور داشتند.

متاسفانه دو تن از عزیزانی که آن روز به عنوان پیش نگاران عرصه مطبوعات ایران معرفی و تقدیر شدند، یعنی زنده یاد امیر حسین فردی( از بنیانگذاران هنر و اندیشه پس از انقلاب اسلامی) و روانشاد حسین قندی به عنوان روزنامه نگاری خلاق و با اخلاق از میان ما رخت بر بسته اند و تنها استاد جلال رفیع که خدمات زیادی به مطبوعات این کشور کرده است در میان ما باقی مانده است که امیدوارم عمرش دراز و همیشه به سلامت باشد. به اضافه این که مرحوم پروفسور معتمدنژاد هم در همین مدت، به سوی دیار باقی شتافتند و همه شاگردان خود را عزادار و غصه دار کردند.

همانطور که اشاره شد، حسین قندی به عنوان استاد روزنامه نگاری و گزارش نویسی در میان جمع زیادی از اهالی خبر، رسانه، ارتباطات و روابط عمومی محبوب بود و علیرغم سخت گیری های که در کار حرفه ای خودش داشت، با اخلاق نیکو و روی خوش از محبویبت زیادی در بین شاگردان و دوستدارانش برخوردار بود.

در آن شب بیاد ماندنی که مراسم مربوط به جشن پیش نگاران مطبوعات ایران با یک ساعت و نیم تاخیر شروع شد و تا حدود ساعت یک بامداد طول کشید بجز وزرای فرهنگ وارشاداسلامی و صنعت؛ معدن و تجارت چهره های برجسته ای از اهالی مطبوعات، ارتباطات و روابط عمومی و از جمله سید محمود دعایی، مصطفی آجرلو، یونس شکر خواه، حسینعلی افخمی، سید فرید قاسمی، علی دهباشی و علی اکبر اشعری حضور داشتند که این ترکیب متنوع از اندیشمندان حوزه های مختلف هم نشان از وسعت دایره علاقه مندان به بزرگانی چون قندی، فردی و رفیع داشت.

در آن مراسم، مردشیک پوش سبزواری با کت و شلوار قهوه ای و پیراهن کرم، ساعت طلایی و سر و صورت همیشه مصفا وشاداب خود در کنار بقیه میهمان ها و در حالی که لبخند از چهره اش دور نمی شد، حضور داشت. یکی از شاخصه های اخلاقی و پسندیده حسین قندی استاد رشته علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی و مدرس روزنامه نگاری که در رشته کارشناسی ارشد مدیریت بین الملل از امریکا فارغ التحصیل شده بود، پایبندی او به اخلاق حرفه ای در کار رزونامه نگاری بود. شاید ویژه ترین مهارت حسین قندی را انتخاب تیترهای مناسب برای مطالب مطبوعاتی بدانند، اما او ویژگی مهمتری هم داشت که همان اخلاق نیکو و سرشت مهربان و رفتار از سر بزرگواری او نسبت به همه اطرافیان بود که همیشه به عنوان تیتر اصلی زندگیش باقی ماند.

یکی دیگر از یادگارهای حرفه ای او که در حوزه کار روابط عمومی هم خیلی به کار نویسندگان این حوزه آمده است و در زمینه روزنامه نگاری هم مفید و موثر واقع شده است، طرح مبحث تخیل در روزنامه نگاری بود. وی در مقدمه کتاب تخیل در روزنامه نگاری که در سال 1387 توسط دفتر مطالعات و توسعه رسانه ها به چاپ رسیده است، می نویسد: . . . تخیل در رزونامه نگاری اساس خلقت روزنامه نگاری در جهان و خلاقیت در آن است. استاد مهربان عرصه خبر و زوزنامه نگاری این اثر ارزشمند را به پاس فداکاری های همسرش، به وی هدیه کرده است.

او در فصلی زیبا از همین کتاب و در گزارشی که از سفرش به ژاپن نوشته است، با میان تیتری با عنوان: هیروشیما، شهر قوهای کاغذی رنگین می نویسد:
وقتی تاول جنگ بر تن هیروشیما نشست، هزاران شمع خاموش شد. دخترک هشت ساله ای، در پرتو شمعی نیمه جان با کاغذهای رنگین قوهایی می ساخت تا زخم هایش، شاید، التیامی یابد. دخترک وقتی یک هزار و سیصدمین قوی کاغذی را ساخت، خود زخمی شد بر چهره تاریخ. روح دختر سوار بر قوی سپیدی شد که بازگشتی نداشت، و امروز مردم هیروشیما در پای بنای یادبود او رشته هایی از قوهای کاغذی رنگین را که به هم بافته اند، می گذارند؛ برای شادی روح دختر هشت ساله هیروشیمایی؛ برای جاودانگی صلح؛ برای این که بر هیچ تنی تاول جنگ ننشیند.

. . . و اینک مرد تیتر در حالی که برای همه جهان آرزوی صلح داشت، از دنیای خبر رفته است.

جایش در بهشت امن الهی جاویدان و راه سبز خلاقیت و هنرش پر رهرو و جاودانه باد!
 

منبع مرجع:  شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)